Het gebeurt niet vaak dat ik een verhaal schrijf over een vorige dag. Gisteren dwongen de omstandigheden af dat ik het schrijfwerk een keertje moest overslaan. Het was gisteren een Morteldag en ik had afgesproken vroeg in de middag naar mijn moeder te gaan. En gisteravond waren we door dochter en schoonzoon uitgenodigd voor een etentje. Geen tijd voor een verhaaltje dus.
Het verhaaltje dat ik dus achteraf opteken is kort en heel spannend kan ik het ook niet maken, want zo spannend was het allemaal niet.
Het weer was prima, zelfs warmer dan ik had gedacht wanneer ik de rode kleur van de onbedekte lichaamsdelen zo bekijk. Er is nog niemand aanwezig wanneer ik de auto in de nog lege berm parkeer. Uit een soort automatisme zet ik hem neer bij een paar eiken waarvan ik weet dat ze nog zonder eikenprocessierupsennesten zijn.
Op de toren zie ik meteen de volwassen valk met het opvallend zwarte koppie. Ik moet even nadenken of dit nu juist VM of toch VV is. De grootte zegt me dat het VM moet zijn. De valk zit niet op de lamp maar wel in het venster van het raampje met de lamp aan de rechterkant. Hij krijst er flink op los en dat kan ik niet begrijpen. Waarom is dit? Ik hoop dat beneden aan de voet van de toren het antwoord te vinden is, misschien de jonkies die bij een gevallen prooi zitten?
Ik ga op pad, maar de oorzaak van het geschreeuw kan ik toch niet ontdekken. Ik wandel door naar de overkant van de Loop. Behalve de vreemde mutanten van vermoedelijk toch de wilde eend en wat klein spul kan ik niet veel ontdekken. De Snelle Loop stroomt weer wat sneller en doet zijn naam bijna eer aan. De toren ontbloot geen nieuwe geheimen en ik maak al aanstalten om terug te keren naar het veldje. Dan is daar opeens die juveniel die vader slechtvalk van zijn plekje verjaagt. De valk draait speels wat rondjes om de toren en landt dan schijnbaar ergens op de tweede ring. VM zie ik niet meer. Aan de overkant maken de eerste Mortelaars hun opwachting. Ik besluit er naar terug te keren.
Onderweg trekt een hommel mijn aandacht. Hij probeert over een in het veld liggend stammetje te kruipen maar valt er telkens wat dronken aandoend vanaf. Ik blijf even kijken en hoop niet dat de massale bijensterfte nu ook al onder de hommels gaat optreden. De hommel lijkt zich te herpakken en vliegt nu vaardig een eindje weg.
Op het veldje wordt het nu snel drukker, maar ondanks het beste weer met afwisselend wat zon en wat bewolking laten de valken nog niet heel veel zien. En wanneer de eerste buizerds aan het firmament verschijnen hoop ik dat het signaal voor een grootse vliegshow is gegeven. Het is niet het geval.
De tijd tikt voorbij, mijn armen worden warm en rood. Van Eleo mag ik het jaarboekje even inzien. De gehaktballetjes van Corienna smaken als geen andere. De tijd zit er ruimschoots op. Houdoe, tot wirres en tot ooit...
