Ik start de dag met een uurtje op de hometrainer. De eerste twintig minuten gaat het met de ogen dicht en moet ik af en toe opletten dat ik niet in slaap van mijn fiets val. Dan gaat het tempo omhoog en ben ik volledig bij de les. Dat ik uiteindelijk toch nog (net) geen dertig kilometer heb afgelegd ligt vooral aan het eerste stuk, maar over het tweede deel hoef ik me niet te schamen.
Ik spring even lekker in de douche en daarna eten we samen ons ontbijtje. Ik moet nog wat administratie doen en wanneer ook dat karwei is geklaard kan ik op weg naar De Mortel.
Pas in de auto realiseer ik me dat het veel warmer is dan ik dacht. Ik weet dat er nog een half flesje koud spawater in mijn auto ligt, maar vooralsnog laat ik dat liggen.
Ik bekijk alle plekjes op de toren, maar daar valt niets te ontdekken. Hans, de buurman komt me tegemoet gelopen en even kletsen we wat. Hij heeft onderweg de twee ijsvogeltjes gezien en ik besluit ook maar eens op zoek te gaan. Ik merk dat het behoorlijk benauwd is en twijfel even of ik terug zal lopen om het waterflesje op te halen. Ik aarzel even en besluit dan toch maar gewoon verder te lopen. Dom, dom, dom. Denken aan water maakt al dorstig, maar ik brom tegen mezelf dat ik me niet moet aanstellen. Een jong koolmeesje trekt mijn aandacht, de groene en de bonte specht mis ik net omdat ik mijn camera niet in de aanslag heb. Het ijsvogeltje zit op een onvoorziene plaats en zoeft met zijn bekende kreetje weg.
Ik loop nu een stuk behoedzamer in de hoop het andere dan misschien te zien. Helaas. Geen ijsvogeltje meer.
Op het veld aan de achterkant loopt een stel wandelaars me tegemoet. De kans op een ijsvogeltje is nu helemaal verkeken en dus stap ik met een flink tempo het veld in, in de richting van het door Piet getimmerde minizitje. Tot mijn genoegen ontdek ik vele bijtjes en hommels op het Jacobskruiskruid. Dan gaat de blik omhoog en ja, daar op het hek op de eerste ring zit de juveniele vrouw. Verder dan deze valk kom ik niet. De beelden zijn heiig en een fraaie foto zit er niet in. Bovendien legt de zon me even op het rooster. Jemig wat is het warm zonder ook maar een zuchtje wind.
Even meld ik de valk op Twitter en dan ga ik snel terug naar de Loop. Het water staat al weer wat lager en ziet er niet meer zo helder uit als vorige week. Even later ga ik door het knalpoortje en stap ik zo op het veld aan de overkant van de Snelle Loop. De valk zit nog op zijn plek en misschien krijg ik haar zo wat beter in beeld. Dat lukt en dan twijfel ik weer: ga ik terug naar het spottersveld waar ik wat kan schuilen in de schaduw van de berkjes of de eikjes?
Ik bedenk dat ik ook het bos bij de poel in kan lopen en daar kan ik beschut en in de schaduw een kijkje gaan nemen op het voormalig trekkertrekveld. Mijn fantasie ziet de jonge slechtvalk er al in gezelschap van zijn vader aan een prooi trekken. Die gedachte is voldoende om de wandeling voort te zetten. Familie eend zit nu in de poel en dobbert rustig naar wat veilige rietbosjes.
Het veld biedt geen fraaie beelden en al snel besluit ik terug te keren. Ik denk even na of ik hetzelfde pad terug neem, of juist langs de wei terug zal keren naar de oevers van de Loop.
Ik kies voor het laatste maar na enkele stappen in de volle zon loop ik eerst maar eens een eind in de schaduw van de bosrand. Ik hoor ze om me heen en eentje is al zo brutaal om op mijn mouw te gaan zitten: dazen! Daar heb ik nu even helemaal geen zin in en dus versnel ik mijn pas om na enkele tientallen meters toch maar de volle zon in te gaan om zo kort mogelijk naar het klaphekje te lopen.
Ik kijk nog even omhoog: de jonge valk op de reling is verdwenen.
Ook op het bruggetje word ik nog even belaagd door een daas. "Klotebeest", vervloek ik hem en snel ga ik verder. Het gaat nu direct naar de auto toe want de dorst is inmiddels bijna onhoudbaar. Wat stom, normaal kan ik uren zonder water in de zon, maar nu ik al zo snel aan het meegnomen water gedacht heb, was de dorst er in hoge mate. Weer dat getik rond mijn hoofd ik hoor de vleugeltjes klepperen. Ik open mijn auto en plof er in. Het water is in enkele teugen op.
Naar huis: ondanks een temperatuur beneden de dertig graden is het "gewoon heet". En dat wordt de titel van mijn verhaaltje, zo weet ik dan al.
