Wie mijn verhalen wel eens leest zal opgemerkt hebben dat het heel erg karig is, wat er van mijn toetsenbord is gekomen in de laatste maanden. Sommigen weten al dat ik druk ben met het moeten loslaten van mijn zo zieke moedertje. Zoveel ik kan ben ik bij haar in het verpleeghuis, maar ik weet dat ik ook af en toe wat afleiding moet zoeken. De Mortel is voor mij een uitstekende plek om mijn gedachten wat te laren varen. Ik heb het nodig, dat weet ik, en ben zelfs ook wel een paar keer geweest, maar de zin en tijd voor uitgebreide verslagen ontbreken dan vaak.
Gisteren was zo'n dag die ik graag wou opleuken met een vrolijk bezoekje aan de omgeving van de toren, maar helaas werkte het weer niet erg mee om een fraai fotoverslag te maken en ook gebeurde er niet veel om iets moois van te maken. Dieptepunt was wel de gast die opeens op de bovenste ring verscheen en meende foto's te moeten maken van de nestkast (waar op dat moment een ouder bij de twee kuikjes was). Mijn geschreeuw over de overtreding van de faunawet was kennelijk genoeg om de man tot inkeer te laten komen, want hij verdween direct.
Vandaag komt dan toch de gelegenheid (om weliswaar geruim na dato) mijn 10 jarig jubileum aan Mortelbezoekjes te vieren. Ik denk er aan wanneer ik in de auto zit en op weg ben. Wat is er in die 10 jaren veel gebeurd, wat een mooie momenten en soms ook trieste. Eigenlijk is er dus niet eens zo veel anders dan anders.
Op het veldje staat Jan (Steenarend) een beweging met zijn kijker te volgen. Ik nader hem, maar ik zeg nog even niets, want ik weet uit eigen ervaring dat ook maar een knikje ooit genoeg kan zijn om het gevolgde kwijt te raken.
Jan heeft me wel opgemerkt en zegt kort "goedemorgen" ten teken dat ie me gezien heeft. Wanneer de buizerd die hij volgt even later toch uit beeld raakt draait ie zich om en raken we in gesprek. Ook Piet moet ergens in de buurt zijn want zijn karretje staat achter de auto van Jan in de berm. "Die is op zoek naar het buizerdsnest", weet Jan.
Wat later komt Piet uit het bos en komt teruggelopen naar het spottersveld. Ik hoop dat we veel voor mij nog nieuwe vogels te zien gaan krijgen want dan ben ik in uitstekend gezelschap op nieuwe dingen te leren.
Er heeft een valk in de hoge antenne gezeten maar die is al even uit beeld geraakt. Piet weet dat er twee valken gevlogen hebben vlak voordat hij uit het bos kwam. Wij hebben dat in elk geval gemist. Een laag over het veld vliegende vogel trekt mijn aandacht: "een spreeuw?" Dat wordt bevestigd. Buizerds laten zich weer zien. Volgens Piet zegt Jan te vlug dat die ene inderdaad een buizerd is, maar dan leren wij weer iets van de jarenlange ervaring van Jan: als de staart langer is dan de breedte van de vleugel dan reken er maar op dat het een wespendief is, maar als de vleugel net zo breed is als de staart lang is, dan is het op zeker een buizerd. Ha die steek ik in mijn tés (zak).
De aalscholver herken ik meteen, de sperwer ook. De driftigere vleugelslag van de havik op grotere afstand steek ik ook weer in mijn zak. Mijn telefoon helpt ons wanneer de refreshbeelden aangeven dat er inmiddels niemand meer thuis is wanneer we twee valken in de lucht zien. We bespreken een stuk topografie rondom Gemert en zo kabbelt de ochtend voorbij en zitten we al een stukje in de middag.
Jan vertrekt en ook Piet en ik verzamelen onze spullen, nou ja, dat is geen grote klus, want ik heb kijker en fotocamera om de nek hangen en Piet hoeft de poten van zijn tripod maar in te klappen.
We zijn net van het veldje af wanneer Piet nog net een aankomende valk spot. Hij zet een paar passen opzij en zegt dat een valk met prooi nadert. Geen vijf seconden daarna staan we weer allebei op het spottersveldje. De valk voert inderdaad een prooi mee, maar maakt een behoorlijk grote omweg voordat ie naar de toren vliegt. Het lukt me om een paar plaatjes van valk met prooi te maken. Dan verdwijnt de valk een paar tellen achter de toren. Is hij daar met de prooi geland? Opeens zien we van diezelfde achterkant een gedaante omlaag vliegen en laag boven de boomtoppen verdwijnen. "Die had geen prooi", meent Piet. De refresh verraadt dat in de nestkast in elk geval een ouder aanwezig is. Een derde?
We wachten het niet af.
In de auto concludeer ik dat dit Mortelbezoekje me goed gedaan heeft. Het besluit staat vast: er komt een verhaaltje...
