Het lijkt wel of de goede oude tijden terugkeren. En daarmee bedoel ik dat ik vandaag een dubbelbezoek heb afgelegd, iets wat in het verleden regelmatig voorkwam, maar nu door tijdgebrek steeds minder vaak.
Vertel het maar eens.
Een Miepert dreigt mijn goede humeur te bederven wanneer hij op een internetplek waar liefhebbers van de gebeurtenissen rond de Mortelvalken zich verzameld hebben gaat miepen over zielige postduiveneigenaren. Het vormt wel de aanzet tot een eerste tripje naar De Mortel van de dag.
Op het veldje zit Piet te buurten met een fietser die we ook met regelmaat vogels zien fotograferen. Volgens de berichten heeft VM (het mannetje dat ook wel Spikkel werd genoemd en die gisteren TweeO, de zoon van PA en VV weer heeft verjaagd), tot tijdens mijn parkeren in de berm op het dak van de nestkast gezeten. Nu is deze VM of Spikkel in de lucht, waar ik hem op aanwijzing van Piet al snel zie vliegen. Het lijkt geen vlucht met een groter doel dan wat vleugeloefeningen te doen.
Op het veld zitten spreeuwen tussen de koeien en in de lucht zien we sperwers en buizerds. Ook komen er wat trossen duiven voorbij. Opeens horen we een schreeuw vanuit de nestkast alsof VV probeert VM aan te zetten voor een jachtvlucht. En verhip, het lijkt of Spikkel daar wel oren naar heeft. Zeker wanneer we VV even later ook uit de nestkast zien razen hebben we hoop om een mooie prooivlucht te zien. Maar kennelijk zit er geen zwakke duif tussen en wordt de achtervolging snel opgegeven. We krijgen nu een staaltje schoonvliegen te zien waarbij we duidelijk het grootteverschil tussen man en vrouw kunnen waarnemen.
De twee verdwijnen uit ons zicht en op een volgend ogenblik zien we dat Spikkel weer op het dak zit. Hij springt omlaag en gaat de nestkast in. Om zeker te zijn dat VV nog niet terug is, check ik dat even op mijn telefoon. Ik zie hoe Spikkel de nestkast verlaat nadat hij tussen de jonkies heeft gestaan. Wat is dit dan weer?
VV blijft lang weg (te lang om nog te blijven, want de vrijdagse eikes wachten om gebakken te worden), mogelijk wijst het wegblijven van VV er op dat ze aan het jagen is en vermoedelijk eerst zelf gaat eten en met het restant zal terugkeren. Kost minder energie omdat de duif dan veel lichter is, ze is zelf dan ook gegarandeerd van een goede maaltijd, kan dan haar kids voeren en dan kan VM daarna de restjes krijgen.
Vanmiddag moet ik even met Wisky op pad en daarna bij moeders koffie drinken en met haar een boodschap doen, maar wanneer moeders appartement verlaten blijkt te zijn, -ze zal ook even zijn gaan profiteren van het fraaie weer-, zie ik opeens kansen voor een vervolgbezoekje aan de Morteltoren. En omdat het rondje met Wisky wat aan de korte kant was, mag ie mee. Iets wat deze hond altijd wel weet te waarderen.
Het veldje is verlaten. Ik kan ook geen valk op de toren ontdekken en ik weet dat VV er niet is. Een hond bij je. "Wat zullen we dus maar eens gaan doen, Wisky?"
Wisky is geen enorme grote hond, maar hij beschikt over een trekkracht die niet te filmen is. Onderweg in de auto maakte hij al de indruk te weten waar we heen gingen en nu hij buiten is, ruikt hij natuurlijk alles wat hem bevalt. Alle reden om maar eens vol aan die lijn gaan te trekken en baasje volgt haast vanzelf. Na de eerste paar meters besluit hij maar eens om de drie meter een geurspoor achter te laten. Na een keer of tien besluit ik dat zijn blaas leeg is en krijgt de hond een ruk terug wanneer hij weer eens aanzet. Het is alsof hij me verbaasd aankijkt, zo van "wat maak je me nou, baasje?"
We lopen langs de Loop naar het veld aan de achterkant van de toren. Een reiger schrikt op en maakt zich uit de vleugels, bij het stenen dammetje in de Loop zwemmen twee Canadese ganzen en een stukje verderop twee eenden. Aan de andere kant van de splitsing van de Loop zie ik een moedereend met haar kroost snel op het eilandje rennen. En dan zie ik daar dat kleintje: eenzaam in de Loop en duidelijk haar moeder, broers en zussen zoekend. Ik zie hoe het kleintje kwekt, maar moeder is kennelijk bang dat ze haar andere kleintjes verraadt wanneer ze dit kleintje gaat ophalen. "mama, mama waar ben je, ik ben zo klein en zo alleen", hoort mijn fantasie het kleintje roepen. Ik realiseer me dat Wisky en ik hier de oorzaak van zijn en we lopen dan ook maar snel verder. Bij het door Piet gemaakte bankje stop ik en speur ik met mijn kijker naar het kleintje dat ik tot mijn grote tevredenheid tegen een minder steil stuk van de oever zie kruipen naar moeder die het daar met de anderen opwacht. Het geeft me een goed gevoel en met een brokje voor Wisky vervolg ik mijn weg. Ik loop langs de bosrand om en ga door het poortje. Ik zie hoe een vogel die me iets groter lijkt dan een merel, maar zeker van een andere kleur is, in een boom hopt. Ik blijf even staan om te kijken of ik hem zie zitten. Dan opeens wipt er uit dezelfde boom weer iets in het gras. Een big smile komt bij me op: die wordt voor Debbie, lach ik. En mijn camera maakt prentje na prentje van... de groene specht. Wisky blijft keurig netjes naast me zitten. Ongekende luxe, want normaal had ik allang een paar rukken aan de lijn in mijn camerahand gehad. Deze keer niet. Het levert hem uiteraard weer een brokje op.
We gaan verder, ik blijf steeds goed opletten in het bos omdat dat ene stemmetje me zegt dat die kans er altijd is. De kans dat PA, 2O of nog een andere valk gewond of dood in het bos ligt. Gelukkig is het enige dat ik kan ontdekken een verse plukplaats. Duidelijk zijn het duivenveren en ze lijken me nog vers. Prooiveren die er al langer liggen hebben vaak door dauw of regen een wat plakkerige aanblik. We gaan verder. Wisky meent hier en daar te moeten likken. "Hmmm, nee maat, geen vrouwtjes voor jou!" Ik sleur hem weer even verder. Hij geeft het op en komt keurig naast me lopen. Wanneer ik weer bij de Loop sta, zie ik een grote bonte specht. Ik probeer mijn camera in stelling te brengen en... rammm ik krijg weer even een hengst aan de lijn te verduren. Stiekem moet ik er mee lachen, het moet ook geen modelhond worden. Baasje eigenwijs, hondje eigenwijs, ja we vormen wel een aardig stel (ongeleide projectielen soms, maar ook best wel aardig ;) )
Op het bankje zit iemand die ik al denk te herkennen. Een nieuwe liefhebber heeft zijn plek gevonden, ik kan me herinneren zoiets ooit eens over mezelf beschreven te hebben.
We zien hoe een sperwer veel te dicht bij de toren komt. De reactie van VM is fel. Het doet me wel deugt dat dit mannetje zijn territorium ook tegen een sperwer durft te verdedigen. De sperwer die heus niet onder hoeft te doen voor de toch veel kleinere slechtvalkman kiest eieren voor zijn geld en koerst weg.
Even later, tussen heel veel vertellen op het spotterveldje door, zien we daar opeens een, twee, drie valken. Ik maak met mijn kijker de verkeerde keuze. De andere twee zijn niet meer in beeld. De tijd tikt verder en dan merk ik dat Wisky ongeduldig wordt. Ik kijk op mijn klokje: haha, het is vijf uur, zijn ingebouwde wekkertje vertelt hem dat zijn maagje knort. Wisky is buiten kijf een mannetje van de klok. We verlaten de scenery en komen geheid nog wel eens terug...
