Spannende momenten wanneer je vrouw een jaarlijks terugkerend verkoudheidje krijgt en de GGD voorstelt om je toch maar te laten testen in de teststraat.
Het zet even je wereld op zijn kop want tot de uitslag komt is je vrouw "verdacht" en gelden de regeltjes voor haar ook voor jou. Isolement. "Schuldig bij gebrek aan bewijs".
Gelukkig kwam het verlossende telefoontje dat zij negatief was bevonden heel snel. Toch was het oordeel zoveel mogelijk binnen blijven ook op mij van toepassing. Hondje uitlaten mocht wel.
Gelukkig maar want hondje gaat graag met baasje wandelen en andersom net zo. Met mijn dagelijkse stappenteller (oh heus geen 14000 hoor), ging het prima en vaak werd ik nog voor het laatste rondje met de hond al toegejuigd door de app.
Gisteren had ik het voornemen om weer te gaan Mortelen ook al zou het iets later in de middag zijn. Helaas zorgde een storing ervoor dat ik wat extra minuten moest maken om twee concurerende leveranciers met mij ertussen aan de virtuele tafel te krijgen. Dat ging teveel tijd kosten en uiteindelijk lukte dat niet eens. Vandaag noodgedwongen dus nog een poging. Maar eerst even sporten, verdorie, dat nemen ze me niet af.
En nogmaals wil het contact maar niet tot stand komen, ik besluit om niet af te wachten en toch richting De Mortel te gaan. Terug kan binnen 8 minuten.
Wat een goed besluit!
Eenzaam stap ik het veldje op en zie ik de eerste valk op de koektrommel, het lijkt me duidelijk een volwassen valk, maar toch krijg ik mijn ultieme herkenningspunten niet goed genoeg in beeld. De valk plukt een prooi en moet ik dan toch een gok doen: M?
Er stopt een auto achter me. "Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws", zegt de man. Ik kijk hem vragend aan maar herken het apparaat die ie meedraagt. "Ik ga een beetje herrie maken hier boven dit veldje, maar het goede nieuws is dat het maar heel even duurt". Ik knik, en zeg toch even "je weet dat het hier een aanvliegroute is?" De man beaamt dit en verzekert me dat ie erg laag blijft en toestemming heeft. Hij blijkt op zoek te zijn naar plantjes en wil met geavanceerde software bewegingen in de "voortplanting" vastleggen. Dat vergt ontwikkeling en testen in de natuur. Dit afgebakende veldje leent zich er prima voor. De test duurt inderdaad kort en de herrie valt alles mee.
Wanneer hij vertrekt gaat het boven (door stom toeval) opeens "los". Er wordt naar hartelust gespeeld en dan valt me de eenzame juvie op die telkens aanzet in de richting van de koektrommel. De volwassen valk laat zich er niet door storen en omdat de "landveroveringsacties" van de juuf voorspelbaar worden gaat het schuifje op filmen. Nog één keer is de "aanval" heel mooi te zien, dan maak ik de fout om de valk te willen zien naderen. Ik merk zelf dat de toren nu ineens een schip op hoge golven lijkt te zijn geworden en probeer mijn toestel weer snel alleen op de koektrommel te mikken.
Na een minuutje schakel ik weer naar foto-modus. Nog een aanval op de koeltrommel, maar gelijk hoor ik ook van links een hoop herrie. Dat moet EXS haast wel zijn en die ziet kennelijk iets naderen. En dan start het spel, niet met twee alleen, want ook ergens van rechts doemen er ook twee spelende valken op. Het hele circus komt boven de toren zo'n beetje bij elkaar en het zoeft nu met vieren alle kanten op. Ik kan het niet bijhouden en wanneer ik knip om ze allevier in één beeld te hebben is er eentje net buiten mijn beeld verdwenen. Alle andere pogingen mislukken ook, maar het schouwspel is er niet minder om.
Piet komt aanrtuffen terwijl het spel van de vier nog net aan de gang is, ik kijk niet op of om en weiger "krek te laot" te zeggen. Een voorzichtige groet, een korte groet terug. En alsof er niets gebeurd is krijg ik te horen dat er een valk met prooi op de koektrommel zit, een jonge nog. Ik zeg kortaf "weet ik", maar kijk toch even goed: een juveniel? En dan zie ik dat er de juuf toch in de missie "koektrommel veroveren" geslaagd is. Ik zeg niks.
Een praatje wordt opgestart en dan komt een ingebakken karaktertrekje van me naar boven. Ik kan niet lag boos blijven. (Maar ik ben wel een opteller, en dat kan ooit nog vervelend opbreken).
Johan en zijn vrouw (naar wat blijkt de dochter van een HBG - heel bekende gemertenaar - ) komen even kijken. We zien een vreemd vlinderachtig en heel erg mooi satijnblauw gekleurd beestje, niemand kent het maar het wil wel even voor me poseren, knip knip knip. Tijd voor de eikes en tijd voor het verwachte belletje... dat nog steeds is uitgebleven.
