Nee, klopt helemaal. Het is niet een heel juiste benaming voor het beest dat ik hiermee probeer aan te duiden. Bij een joekel denk je al gauw aan een grote reu. Een hond dus, maar ik heb het al helemaal niet over de lieve Ari die met haar vrouwtje is meegekomen om de valken nog een keertje te komen bezoeken in het naseizoen van 2020. Waar heb ik het dan over?
Laat ik bij het begin beginnen. Het is alweer een poos geleden dat ik me heb laten zien bij de toren van De Mortel. Ik kan er allerlei argumenten voor aanvoeren, maar laten we het er maar op houden dat het er telkens niet van kwam.
Van de week kreeg ik een berichtje van Gerse vrouw Corinne dat zij nog een keertje kwam. Uit haar berichtje maakte ik wel op dat ze het wel leuk zou vinden wanneer ik ook nog even zou komen. En het Mortelen in de wetenschap niet de hele tijd daar alleen te staan stond me wel aan.
Snel een briefje geknutseld dat de pakketdienst het pakket maar even buiten moet stallen. De zak hondenvoer waar het om gaat is zo zwaar dat een toevallige voorbijganger met kwade bedoelingen het niet direct in zijn hoofd zal halen om met dit pakket gaan te lopen. Als er zulke types al door ons zo vreedzame straatje zouden lopen.
Op de rotonde richting De Mortel moet ik een witte auto met aan de zijkant een opdruk van een hond voor laten gaan. De auto draait net als ik richting De Mortel. Ik denk te weten wie er in deze auto zit, maar ik snap niet helemaal waarom de auto juist van die kant komt. Wanneer we een paar kilometer verder zijn, blijkt mijn gelijk: ik had de juiste persoon in gedachten zo blijkt.
We stappen gelijktijdig uit. Ik pak mijn noodpet van tussen de zitting van de bijrijder. Mijn normale pet heb ik thuis laten liggen en natuurlijk ga ik niet naakt het veldje op, zelfs niet wanneer het alleen om mijn kop gaat die naakt is.
Ari blaft een keer maar is meteen groot fan van me wanneer ik haar met een koekje verwen. Zo wij zijn maatjes ;)
Op de toren zit een vrouwtje op de koektrommel. Met mijn kijker ben ik nog niet overtuigd maar een zoom van een foto toont de gele rand aan de snavelbasis. Dit moet V zijn. Verder kan ik nog geen andere valken ontdekken totdat ik toevallig kijk naar de stang die de eerste en tweede ring aan elkaar maakt. Daar steekt een klein schoteltje (ogenschijnlijk is het kopje van dit schoteltje in de vaat) uit. En daarop zit overduidelijk meneer slechtvalk.
We keuvelen wat en zien hoe een boer het veld voor ons op komt rijden. Het gras wordt gemaait, en dat is niet helemaal logisch omdat het jacobskruid meegemaaid wordt en dat is voor koeien en paarden geen goed idee. De trekker gaat over de loop naar de andere kant en maait daar de oever.
Marjo en haar man komen ook de valken nog een keer spotten en dat blijkt geen slecht idee. Zijn wij al blij dat we de twee ouders zien, nu komt er actie. Wat is dat? Boven de boomtoppen rechts van ons zien we hoe een kleinere valk een veel grotere vogel nadert. Is dat ook een... wat een joekel schiet er door me heen. En vandaar de titel hierboven. Wanneer het een slechtvalk is dan kan zo'n grote alleen een vrouw zijn en daar past dan de aanduiding joekel eigenlijk niet bij. Maar wat is deze valk groot. Het is ook meteen oorlog, Althans de kreten die we horen zijn niet die van een vriendelijke begroeting.
Als dit al een van de jongedames is, dan is het er een van het kaliber S2. Jeetje wat een grote valk is dit. We tellen en komen tot drie valken. Dus dit is of een vreemde, of het is een van de jongedames.
Voorzichtig concludeer ik dat deze valk in elk geval niet (meer) welkom is. De aanval van vrouw valk op deze grote andere vrouw is niet een aanval van leven of dood maar ze moet wel weg!
De rust keert terug en dan hoor ik de auto van Piet komen. Ik blijf nog heel even al weet ik dat een pakket hondenvoer onderweg is. Of het briefje aan de deur werkt?
Wanneer ik even later mijn auto parkeer staat een postbode die ik goed ken op de stoep een slokje te drinken. Ze weet te melden dat mijn pakket een paar seconden eerder daar neergezet is. Het briefje heeft dus gewerkt.
Wanneer ik vervolgens de zware doos oppak en binnen neerzet zie ik een fotootje op de mat liggen. Ha ik weet waar dit vandaan komt. Nicht José kwam dit kiekje tegen toen ze aan het opruimen was. Op de foto sta ik als driejarige trots met de trompet van mijn oom samen met mijn opa op de foto. De anekdote is fantastisch, het plaatje ook. Ben er blij mee, dank je José.
