Ondanks het feit dat ik vakantie heb, is de gebruikelijke Mortelgang wanneer we niet ergens in het buitenland verblijven, meer dan beperkt geweest. Ik heb me met veel zaken beziggehouden waaronder een zoektocht naar mijn roots. Ik kan de lezer geruststellen tot nu toe ben ik niets tegengekomen waar ik me voor zou moeten schamen. Oja, een verre oom die tot tweemaal toe in het gevang heeft gemoeten vanwege het laten grazen van zijn schaapskudde op iemands grasland. En een verre achterachterneef die vanwege dronkenschap een nachtje achter de tralies heeft gemoeten.
Slavendrijvers? Nou nee, niet bepaald, eerder zelf dichtbij slavernij gezeten voor zwaar ontginningswerk tegen een heel klein loontje. Fout in de oorlog? Nee, hoor eerder heldhaftige daden. En weer een verre achterneef die voorafgaand aan de eerste wereldoorlog heldhaftig bij Gennep onze grens tegen de legers van Kaiser Wilhelm II heeft beschermd. Daar durfden die Duitschers mooi niet aan voorbij.
Ook letterlijk heb ik gezocht. Waar heeft het boerderijtje van mijn opa, mijn vaders geboortehuis, precies gestaan? We zijn op zoek gegaan en hebben de volgens de overlevering gebleven put niet gevonden, maar op de gedachte locatie is nu een hectare teelt van inheemse doch eetbare planten gezaaid door een Stichting De Wilde Bertram. Verder staat er daar heel veel mais waardoor zoeken naar de overblijfselen van een put of fundering onbegonnen werk is.
Maar nu naar De Mortel. Ik ben alleen wanneer ik op het veldje stap. Ik zie twee valken waarvan ik vrij zeker ben dat het de beide ouders zijn. Eentje op de Koektrommel, de ander op een kozijntje een verdieping lager aan de rechterkant van de muur.
Is dat alles? Ja zo te zien wel. Ik wil een foto maken en zie dan in het paneel: "foto wordt in het interne geheugen geplaatst". Ik zucht zachtjes: "dat is suf". Normaal voer ik het een en ander aan controles uit voordat ik de Morteling inzet. Nu ben ik vrij impulsief in de auto gestapt. Maar in de fototas zal toch nog wel een reserve HD kaartje zitten? Inderdaad is dat het geval. En even later gaan dezelfde twee valken opnieuw op de foto.
Het is niet heel helder, eerder een beetje heiïg. Fraaie foto's hoeven we niet te verwachten vandaag. Ik herinner me de woorden "de eerste zoom ben jezelf". Ik weet niet meer van wie het citaat afkomstig is maar het is een waarheid als een koe. Ik heb korte mouwen aan en sinds mijn eerste ervaring met de brandharen van de eikenprocessierups is dat niet meer zo'n goed idee. Bovendien steekt een wat frisse wind op. Ik herinner me het groene windjack dat in het portier van mijn auto opgefrommeld nog van een vorige gebruik steekt. Verfrommeld is een understatement, ik moet zelfs even goed kijken welke kant boven is en welke kan de binnenkant is. Een rolletje wc-papier steekt in dezelfde autodeur. Het komt niet in me op om het bij me te steken. Klaar om op pad te gaan.
Bij de toren zie ik een postduif op de grond liggen. "Dát is pas suf", lach ik. Maar het is waarschijnlijk wel het bewijs dat er tenminste nog ergens een jonge valk in de buurt is. En dat die nog steeds niet alle te leren kunstjes beheerst.
Ik loop verder, kijk nog even met wat respect naar het grote rupsennest en ga dan de diepte van de Loop peilen. Bij de brug is te zien dat het peil inderdaad flink gezonken is, maar de hoeveelheid diepte valt me toch niet erg tegen. Het valt me op dat het riet dat nogal in grote getale in het water stond nogal plat ligt. Ik probeer verder lopend te beredeneren hoe dit komt. Ik vind het eigenlijk maar niks dat er geen enkel beheer lijkt te zijn over wat er in en langs de Loop gebeurt.
Dat het Waterschap vervolgens ook nog eens besluit dat er tenminste in drie van de Gemert-Bakelse Lopen een schot komt waardoor deze met de huidige droogte snel weer helemaal droog zullen vallen maakt mijn geloof in deze club er niet veel beter op. Ik heb me al voorgenomen om de namen van de huidige bestuurders op te zoeken zodat ik in elk geval bij de volgende verkiezingen niet op hen zal stemmen.
En zo mijmerend over vanalles en nog wat sta ik even later aan de achterkant bij het slingerpoortje. Ik loop verder en zie hoe hier de waterstand inderdaad weer weinig hoopvol is. Ik zet het enige snel sijpelende stroompje langs een kei maar op de foto.
Aan de achterkant van de toren zie ik geen slechtvalken, dus weet ik dat de waarneming uit twee bestaat wanneer er tenminste niet iets bijzonders gebeurt. Ik overweeg even om de bijna geheel drooggevallen dam over te steken en zo verder te wandelen. Iets zegt me dat toch maar niet te doen en dus slinger ik me weer door het poortje om vervolgens een lastig gevoel in de darmen te krijgen. En dan realiseer ik me opeens dat ik ook met Moeder Natuur geen rekening heb gehouden zoals ik dat normaal altijd wel doe door een wc-bezoek vooraf aan het ritje De Mortel te maken.
En nu voel ik dat ik haast moet maken. Ik voel in mijn zakken. Geen voorzieningen? Geen voorzieningen! "Dat is pas SUF", het komt eruit als een vloek. Ik moet nu vaart maken en maar snel naar de auto terug. Blij met de gemaakte keuze om niet voor de omweg te kiezen. Op het veldje zijn Gerrit en Piet ondertussen ook gearriveerd, met een kort gebaar en nog kortere uitleg weten de heren dat ik op weg ben naar ... huis.
Thuis kijkt mijn vrouw me even aan. "WC" is genoeg om uit te leggen waarom ik zoveel eerder thuis ben dan verwacht.
