Trieste gebeurtenissen hopen zich soms wat veel op. Een paar weken geleden verloor ik een oom aan Corona. Hij was heel oud en ik kon er wel vrede mee hebben, Zijn zus, waarmee hij een levenlang samengewoond heeft en die voor hem zorgde sinds hij getroffen was door een herseninfarct zou deze klap wel eens moeilijker kunnen verwerken. En die voorspelling kwam gisteren al uit.
Ik vond dat ik mijn enige neef aan vaders kant ook even moest inlichten en belde hem. We spraken over de gezinsfoto van 1949 waarvan ik vermoedde dat het om de trouwerij van zijn vader ging. Ik zou de foto wel even appen. Gelijktijdig kwam een nichtje op het idee om mij ook een paar foto's te appen. Het heen en weer zenden van foto's zou tot diep in de nacht duren.
Heel erg blij ben ik met een fotootje van haar moeder en mijn vader in hun schooljaren. Ik heb een digitaal gekopieerd exemplaar van de zwaar beschadigde foto naar haar gestuurd en na een poosje zie ik tot mijn grote verbazing en geluk dat ik een onschadigde kopie van haar retour krijg. Okee, het was drie uur toen ik fysiek ook naar bed ging.
Bij de toren zie ik dat Johan met Yelena en Brechje staat te praten. Is het virus bij hen ingeslagen? Denk ik wel. In alle vroegte zijn ze gearriveerd (niet met 100 over het onverharde straatje deze keer).
Ze hebben al allerlei gespeel gezien en willen even op zoek naar de zwarte specht waar Johan de lokatie van heeft aangeduid. En dan opeens is daar een hoop herrie in de lucht. Drie valken waarvan een met een prooi nadert de toren. Het gaat natuurlijk weer mis en het ziet er naar uit dat de prooi ergens getuimeld is in de buurt waar de dames nu moeten zijn.
Ik heb een vermoeden waar het kan zijn en besluit hen achterna te gaan. In de wei die vanaf de roostercam vaak te zien is vlakbij het hondenterreintje wil wel eens een prooi neerdonderen en dat is geen heel slechte plek om eens te kijken of de valken erbij zitten.
Helaas geen valk, prooi of spotters te zien. Ik ga verder en neem de route door het bos. Ik neem de tijd om het gebiedje te bestuderen voordat ik verder loop en de mogelijke vreetpartij onbedoeld verstoor.
Niet de zwarte specht maar een grote bonte specht zie ik zitten. Een vink en een houtduif in een boom. Geen kraaien, vaak een aanwijzing waar een valkje met prooi zou kunnen zitten, Verder gaat het. In het struweel hoor ik geritsel. het is een muisje dat ik lukraak op de foto probeer te krijgen maar wannneer dat niet snel genoeg lukt, loop ik weer verder.
Een stuk voor me uit zie ik de twee dames druk bezig om hun displays te bewonderen. Zouden ze de zwarte specht hebben gevonden. Wanneer ik bij ze sta zie ik aan de gezichten dat er iets meer dan bijzonders is gefotografeerd. Ik ril met ze mee wanneer ik zie hoe de foto's met de valk met prooi zo dichtbij zijn genomen dat het ringnummer EXO af te lezen is. "En toen liet de valk de prooi vallen en vloog weg." Haha, hier staan twee meiden (ik ben veeeeeel ouder dus vind ik dat ik meiden mag zeggen) net zo te shaken als toen ik een valk bij het spottersveldje in de boom aantrof. Die zijn voorgoed met het slechtvalkenvirus besmet.
We keren terug naar de toren, hunnie in tegengestelde richting van mij, maar we komen tegelijk uit bij de toren. Op het veldje is het druk geworden, "we zullen nummertje moeten trekken", grap ik.
Margootje herken ik direct, Hyacint herken ik maar ik moet even zoeken wie zij is, ik kom er zo gauw niet op, totdat zij het zelf zegt. Piet is er ook en Johan vertrekt. Even later arriveert ook Birdie die ik al veel vaker gezien heb. De triple hebben wij dan weer gemist. Er is van links een prooioverdracht geweest die van juuf naar juuf werd overgenomen. Niet de dubbel maar zelfs de tripple dus.
Het is al vrij laat en ik wil nog even checken of ik Metallica (de Metaalvlinder) nog kan vinden. Tot mijn eigen verrassing zie ik het vlindertje achter het bankje op een bloempje zitten. Knip dan nog maar even.
Onderweg naar huis, zie ik de eerste van drie jonge fietsers die willen oversteken een beetje aarzelen, maar de eerste lijkt toch te stoppen. Ik heb al een beetje gas terug genomen, je weet maar nooit. Verdomme gaat ie alsnog op de trappers staan en de tweede volgt. Ik ram op de claxon en ga op de rem. En dan besluit de derde ook nog maar eens door te fietsen, Ik ga vol op de rem en wacht op de klap. Het jong schrikt en wijkt gelukkig uit. Mijn auto stopt op een meter afstand van hem. Een rij vormt zich achter me, ook allemaal op de rem. Het jong kijkt me vuil aan, maar dat kan ik ook. Ik zet mijn extra kwaaie kop nog maar eens op maar ondertussen voel ik hoe mijn handen trillen. Pfff, dat was op een haartje.... een eikenprocessierupshaartje, na raak.
