Gelukkig kan ik er zelf om lachen. De actie was dom, zeg maar gerust oerstom en lachen zal zeker iets hebben van een boer met kiespijn. Nou zeg maar gerust met een compleet ontstoken bakkes.
Maar laat ik vooral beginnen in de volgorde die de wijzers van de klok hebben aangewezen. Ik ben wat midden op de ochtend bij het spottersveldje. Ik weet dat de stortbui niet uit kan blijven, maar dat die ook wel weer een keertje eindig zal zijn.
Bij de toren staat een auto en bij die auto twee bekende gestaltes: Sazoe en Arie. Ze turen omhoog en lijken wat opgewonden te zijn. Er wordt omhoog gewezen. Ik hoor het gegil van tenminste één valk. Wat er aan de hand is, weten ze niet. Dan komt ook Piet uit Lieshout, hij loopt alvast door naar de overkant van de Loop. De lucht ziet er steeds dreigender uit. Dat het gaat regenen is zeker, de vraag is wanneer. Over een kwartier of al over vijf minuten? Terwijl we onze spullen hebben opgezet hoort Piet dat geluidje. Ik hoor het nu ook. Dan dringt het tot me door: ijsvogeltje!!! We proberen het vogeltje op ons gehoor te volgen. dan klinkt het geluid bij de zandhoop en dan weer meer in de richting van het bruggetje. Een ijsvogeltje scheert vaak laag over het water heen en de oevers zijn net iets te hoog. Ook het Jacobskruiskruid staat in de weg. Op toerbeurt menen we het vogeltje te zien, maar telkens blijkt het om een libelle te gaan. Nu horen we het geuid bij de oversteekplaats (stenen dam) bij de zandhoop.
Piet wijst: daar op een steen. Hij staat een stuk van me af, maar ik zie de steen ook. 100 Punten, dat is zeker een ijsvogeltje. Na een poosje vliegt het weg. Wij zijn al content. Dit is super. Na afwezigheid van minstens één jaar is ons favorietje dus terug.
Er stopt een auto bij de toren. Het is Debbie van het Vogellogboek.nl. Ze komt naar ons toe en onderweg wijst ze naar de grond. Even later vertelt ze ons van de gave prooi die ze onderweg (bij de poel) zag liggen.
En dan wordt de lucht niet langer grauw, maar donkergrijs. De donderkoppen en regenwolken schuiven op ons aan. Dit wordt hommeles. Piet en ik weten genoeg. We zullen snel moeten zijn om nog droog bij de auto's te kunnen komen. Maar daar is de enige plek om tegen dit naderende onheil te schuilen. Debbie kijkt ons vol ongeloof aan en blijft stug zitten. Even later maakt ze toch ook snel aanstalten om in te pakken. Dan zien wij (op haar gebarentaal afgaand) de valk laag over het veld vliegen. Ik zie de valk direct langs de bosrand recht op me af komen en dan zwenkt hij/zij uit en zou het kunnen dat er in een boom valkbij ons wordt geland. Het knettert en het stortbuit. We zien Debbie langs de bosrand rennen om nu toch ook maar naar de auto terug te keren. Vanuit mijn panoramadak zie ik een flits bij de toren. Het water klettert met bakken uit de hemel. Een nieuwe auto parkeert in de berm. Wanneer het even wat droger lijkt te worden, stappen we uit en maken we kennis met elkaar. Het is Eltje, zij komt uit de buurt van de toren van Ittervoort. Ik heb medelijden met haar want hoewel buienradar aangeeft dat de baan met onheil die over ons land trekt toch ook wel weer eens verdertrekt, zie ik dat zo snel nog niet gebeuren. Whatsapp vertelt me dat de schuur dreigt onder te lopen. Ik besluit maar snel te gaan kijken. Het blijkt mee te vallen, de vloer is nat, maar er staat geen centimeter water op.
Wanneer ik tegen mijn dochter aangeef dat ik weer terugga verklaart ze me voor gek. "Het valt er nog steeds met bakken uit". "Wordt straks wel beter", zeg ik terug.
Eigenlijk verwacht ik alleen te zijn wanneer ik de HB-weg weer insla. Maar in de verte staan zeker nog auto's. Ik moet lachen wanneer ik Judith al op afstand herken. Die kan toegevoegd worden aan het rijtje "Die hards". Ook Yke en Hyacint stellen zich voor. Zij hebben allen vele kilometers gereden met alleen maar stortbuien op hun pad. Het is knap dat ze doorgezet hebben.
En het wordt inderdaad minder met de buien. Het paadje langs de loop is geen paadje meer. Het is een slootje geworden. We slalommen er omheen en wanen ons safe wanneer we over het bruggetje zijn. De poncho's en regenjacks kunnen uit en de paraplu's kunnen dicht. Het wordt best weer daar in De Mortel.
Ik ga op zoek naar de tweede duif, maar omdat ik begrepen heb dat ze aan deze zijde van de Loop is gedropt, kan ik haar niet vinden. Dan voel ik het prikje in mijn vinger. "Getver, un blindendazzik". Ik sla de "daas" weg zoals die in goed nederlands heet.
Ik zuig direct het bloed weg en keer terug naar de frontlijn (zoals we het rijtje stoeltjes aan de bosrand kunnen noemen). Misschien blijft het een matig schouwspel, gezellig zal het zeker wel worden, dat staat zover wel al vast. Maar dat het veel verder dan gezelligheid gaat worden, beter nog: een van de betere spotmiddagen van het seizoen, dat kan niemand dan al bevroeden.
Maar wat is dat dan met dat zuinig lachen waar ik dit verhaal mee begin? Nou, dat komt er aan.
Wat zijn we blij wanneer de valk aan komt vliegen kennelijk met de intentie om de verse prooi voor ons op te gaan halen. Natuurlijk gaat het knopje razensnel op filmen. De valk komt weer schitterend laag aanvliegen. Is alles wel scherp? Door de zoeker lijkt dat niet optimaal te zijn. Even zet ik het filmen dus weer uit en dan zoek ik het focuspunt weer op en hop, klik ik weer op het knopje. Raar, wel dat het rode cameraatje in mijn display niet knippert. Meestal heb ik ook het aantal seconden dat het filmpje al duurt in beeld. Nu niet. Maar dat kan door een toevallige botsing met mijn kijker tegen een bepaald knopje uit zijn gezet.
De valk landt iets voorbij de prooi. Ik maak even een fotootje tussendoor. Weigert de camera nu? Ik snap het niet helemaal. De valk beweegt telkens een stukje verder naar de prooi. Kraaien kijken op afstand toe. Dan start de valk (wie anders dan 2R) met het plukken. Even filmen, dan weer een fotootje. Gek, nu knippert het rode lampje weer wel en ik zie ook het aantal secondes....
Veel later, wanneer ik al thuis ben en het resultaat heel benieuwd ga bekijken, eerst de filmpjes natuurlijk, kom ik tot grote ontsteltenis achter mijn blunder. Ik heb het startknopje niet diep genoeg ingedrukt en dus is het hele eerste deel mislukt. Het prachtige, lage aanvliegen, ik heb het alleen in mijn vizier gevolgd. Het zekerheid van uitzetten en aanzetten, was juist het aanzetten en dus niet veel meer dan mijn schoenen in beeld. Wat een ongelofelijke klungel. Gelukkig dat ik tussendoor wat foto's wou maken. Daardoor is uiteindelijk het filmen van het verscheuren van de prooi nog wel gelukt, maar wat een zonde van dit stomme eerste stuk! Als de scondes niet in beeld komen DOET IE GEWOON NIKS, SUKKEL!!!!
Veel grootse acties zien we verder niet meer. Wel wat hilarische: zoals het rondvliegen van de slechtvalk samen met een sperwer en een buizerd. Een kort spel van de jonkies met elkaar en wat vliegbewegingen hoog over ons heen.
En dan het moment waar ik (stiekem, zonder er iets over te zeggen), steeds op hoop: we tellen de valken: twee op de toren en twee in de lucht. Nog een keer: twee op de toren en twee in de lucht. Zeker vier? Zeker vier!!! En dan pas durf ik het te zeggen. De mensen waar ik gisteren mee gepraat heb, wisten me te vertellen dat ze vrij dichtbij in de omgeving een doodgereden slechtvalk of mogelijk een buizerd of zo (let op het nuance-verschil) hebben zien liggen. Ik ben me rotgeschrokken maar durfde er uit angst voor grote paniek niets over te schrijven. Nu ik tot twee keer toe zeker vier valken gezien heb, weet ik dat de doodgereden roofvogel in elk geval niet één van de toren is. Pfff.
Nog even een zinnetje om het verhaal van de schoten die gehoord worden (die meestal het dichtknallen van het poortje bleken te zijn) af te maken: waar ik de scharnieren al eens gesmeerd heb, daar heeft Gerrit (freebirds) door knalwerend materiaal te bevestigen aan de staander het dichtknallen gedempt. En tenslotte?
Toen kwam de olifant met de grote snuit en die blies het verhaaltje van vandaag helemaal uit....
