Na een Mortelbezoek van gisteren dat wat mij betreft geheel in het teken stond van meligheid, maar waar de als grap ingezette fototechniek uitmondde in een stukje foto-art dat zijn weerga niet kent, haha, daar vertel ik in een volgende zin nog wel over, na dat Mortelbezoek is het vandaag toch echt weer tijd voor het serieuze observatieve werk. Je zou toch zo maar je geloofwaardigheid kunnen verliezen.
Nou, wat was er gisteren dan? Bij mijn aankomst was de meligheid al helemaal in me. Het spottersveldje was best drukbezet, maar heel waardevol waren de observaties niet. De eerste grap startte met een zware aanzet van mijn kijker in de richting van het trekkerveld. Meteen daar verbaal bij: "toch geweldig mooi die reetjes daar in de wei...." en wanneer iedereen zich snel omgedraaid heeft volgt de toevoeging "... vorig jaar". Het is een eerste grap, die én herhaald én opgevolgd wordt door diverse andere flauwe grappen. En omdat er ook niet veel te fotograferen valt, besluit ik een soortement van Jimmy Hendrix imitatie te doen, maar dan met mijn camera. Fans van deze gitaarkoning weten wel dat hij de gitaar vanuit de nek kon bespelen, dit kunstje deed ik dus met de camera en wonderwel bleken diverse foto's nog alleraardigst te zijn ook.
Maar terug naar vandaag. Ik ben "eerst" en dus heb ik de keuze waar de opstelling voor alle observaties van de dag gemaakt wordt. Niet moeilijk te raden: op het stekje onder de bomen, aan de andere kant van de Loop (die weer steeds sneller wordt).
Een valk kan ik nog niet ontdekken en dus speur ik de boomtoppen, de zandhoop en andere plekken waar valken zich kunnen ophouden af. Niks te zien. Op het veldje zit ondertussen het Helmondse echtpaar weer dat onlangs zo nat geworden was. Ik hoor de buizerds weer, die aan de achterkant van dit bosje zitten. Ik loop er maar eens even heen, maar dat levert niet veel op. Maar bij het wandelingetje naar het "acht uur struikje" bij de Loop levert wel wat op. Geen vogel, geen vis, maar een bloemetje dat ik ken van toen ik nog maar een manneke was: een pispotje. Pispotje? Lokaal is dat de naam van het kelkje dat elders in het land "haagwinde" wordt genoemd. In de loop staat een tweetal koeien te "grazen" aan de "liesse" (plompeblaren), klik zegt de camera. De zwarte koe heeft dat vreemde aan het oog, waardoor wij denken dat ze blind is. Huh, maar dat heeft de rode koe ook al aan één oog. Ik loop weer terug naar mijn stoeltje, maar bedenk dan, dat ik vergeten ben om te kijken of ik een valk kon zien aan de oostkant. En die blijkt er te zitten: op de lamp, en natuurlijk moet dat haast wel PA zijn.
Er stopt weer een auto in de buurt van de mijne. "Dat is Debbie van Vogellogboek", weet ik dan al. Ik hoop dat we veel te zien gaan krijgen, maar iets zegt mij dat dit wel eens tegen kan gaan vallen. De koeien staan voor het grootste deel in een groep bij elkaar bij het nieuwe bankje. Debbie heeft haar aanvankelijke angst voor de loslopende koeien al aardig laten varen en staat een minuutje later naast mij.
Het duurt niet lang of ook Piet uit Lieshout komt naar ons toe. En de valken? Een paar verplaatsingen, dat is tot dan toe alles. Is het geluk of is het wijsheid? Piet is nog maar heel even op zijn plek of daar nadert de valk met prooi. Dat gaat echter veel te makkelijk. Het is een ouder die de duif met gemak op de toren dropt. "En ook nog buiten ons zicht", moppert Piet hoorbaar op mijn filmpje (ja, het is gelukt).
Een wespendief laat zich wel zien, maar is voor mij te ver weg. Even later zijn er nog eens twee buizerds (of gelijkenden) en steekt een zwarte specht van "ons bos" over naar het bosje achter het spottersveld. Dan zien we de auto die op het bospad achter ons staat. De koeien sukkelen er op hun gemakkie naar toe. We zien de eigenaar die onder anderen een zoutblok ophangt en met een prikstok naar ons toe komt. We vertellen hem van de "blinde koeien" en horen dat daar de prikstok voor is. De koeien worden door een onbekend stekend insect gestoken waardoor ze tijdelijk blind worden. Met koeken en deze prikken worden ze snel opgelapt. En inderdaad blijkt de koe die onlangs zo blind leek weer gezond te zijn. De eigenaar van de koeien is dierenarts en weet dus hoe te handelen. Maar omdat hij de koeken vlakbij ons uitdeelt, komt de hele kudde maar eens kijken of er voor hen ook wat is. Omdat ze nu wel heel erg dichtbij en met wel heel erg velen zijn is Debbie een stukje gevlucht. Haar tas en stoeltje staan in belangstelling van één van de koeien. Ik scherm haar spullen wat af en uiteindelijk waagt zij zich haar spullen weg te pakken. Wanneer even later bij de auto weer nieuwe koeken worden gevoerd vertrekken de koeien een voor een weer daarheen.
En dan volgt weer een periode van ondankbaarheid van die verwende spottertjes daar in dat veld. Er wordt wel wat gevlogen, maar heel spannend is het allemaal niet en de camera's klikken lang niet elke keer bij elke beweging. En dan ziet Piet hoe er een libelle landt op het fototoestel van Debbie. Ik sta snel op uit mijn stoeltje en maak die foto, die Debbie niet kan maken.
Het wordt steeds duidelijker dat er ook vandaag niet veel meer te zien zal zijn, althans de eerste uren niet, en dus stapt eerst Debbie op en daarna maken ook wij aanstalten te vertrekken. En dan is daar toch weer wat actie. Een valk raast met een behoorlijk tempo van de toren vandaan en duikt achter de bomen voor ons omlaag. Na een poos keert de valk echter zonder prooi terug en vinden wij het ook welletjes. Wanneer we ingepakt hebben en aanlopen is er opnieuw wat beweging, maar de valk krijgt uit twee monden te horen dat ie zijn kans heeft gehad. Wij laten ons niet langer verleiden en lopen gewoon door....
(De eerste plaatjes zijn de prijswinnende "foto-artpictures" van gisteren)
