Het verhaaltje is kort en bondig. Ik heb geen valken gezien vanmorgen.

Maar tijdens de wandeling kwam ik toch meer dan voldoende moois tegen. En ondanks de neveligheid ging het knopje mooi op tijd op "filmen".

Eindelijk is het me ook weer eens gelukt om de zwarte specht te kieken. Niet heel erg scherp, maar voor mij de kick om hem te hebben "gevangen". De grote bonte specht had meer geduld met me, die mocht ik uitgebreid filmen tijdens zijn werkzaamheden. Een roodborstje, de zilverreiger en nog wat klein spul maakte de wandeling weer meer dan fraai.

Ditmaal volgen de foto's een keertje wat later. Er staat een ongeduldig hondje naast me dat graag uitgelaten wil worden...

De carnavalsactiviteiten zitten er voor ons wel weer zo'n beetje op. Kon ik er vroeger maar geen genoeg van krijgen, met de jaren is de zin om ook op dinsdag nog te gaan wel een beetje weggeëbt. Mooie gelegenheid om de valken even te volgen. Op de webcams zie ik twee paringen. Op facebook en BDL doe ik mijn verslag, maar ik heb dan al lang de beslissing genomen dat er vandaag geMorteld zal gaan worden.

Een test om te kijken of twitterberichtjes nu ook vanzelf door gaan naar facebook levert het gewenste resultaat op. Vanaf het spottersveldje kan ik het eenvoudigste een tweet versturen. Goed om te weten dat die dus vanzelf ook naar facebook gaat.

Op het spottersveldje zit Gerrit E en staat Piet uit Lieshout. Ze wijzen me naar een vink die in de boom zit waaronder ik mijn auto heb staan. "Die heeft een witte staart", wijst Piet. Nog geen eens helemaal stilstaand zet ik mijn camera voor mijn ogen en knip ik. Precies op tijd, want meteen verplaatst de "witstaartvink" zich.

Op de toren zit nog steeds één valk op de antenne. Voordat ik vertrok hebben beide valken er een poos naast elkaar gezeten. Door de heren word ik bijgepraat over de reden voor vertrek: een derde valk waagde zich in de buurt. "Die is weggebracht", zo verneem ik.

Er stopt nog een auto. Het zijn Arie en José (Sazoe). Zeven buizerds doemen op naast de toren. Even is er de discussie of het er zes of zeven zijn. "Zeven", houd ik vol. José valt me bij. "Zes", tellen de anderen. "Zeven, tel ik hardop". Ik heb gelijk, het zijn er zeven.

Een sperwer waagt zich voor de toren langs. En dan opeens horen Piet en ik dat hoge piepje. "Van rechts naar links boven de Loop", zegt mijn gehoor me. Piet roept het uit, waar ik ook aan denk: ijsvogeltje. We hebben het er even daarvoor nog over gehad. We hebben het al maanden niet meer gehoord of gezien. We volgen de Loop maar het ijsvogeltje lijkt verdwenen. Dan wijst Piet naar het zogenaamde "achtuurboompje". Daar zit het!!!!

"Ijsvogeltje", roepen we even achterom, zodat de anderen het ook kunnen zoeken. Ook Els en Sjef komen aanrijden. Een mooi groepje bij elkaar die gelukkig het ijsvogeltje ook weer eens zien.

Waarom het achtuurboompje zo door mij genoemd wordt? In de tijd dat de zon hoger en hoger gaat staan (zeg maar wanneer de jonkies gaan uitvliegen) dan schijnt precies om 20:00 uur de zon achter de toren, zodat de schaduw van de toren over het boompje glijdt. Even later zakt de zon dan achter de bossen weg en treedt de schemering in.

Het is VV die op de bovenste hark van de hoge antenne zit. het is PA die aan komt vliegen. En die zet koers naar... "daar komt een wip", zo voorspel ik. Gerrit E heeft al de hele morgen klaar gezeten om zo'n moment vast te leggen, maar nu op het ultieme moment staat zijn scoop op de ijsvogel gericht. Natuurlijk zien we de wip, maar Gerrit niet. 

Het ijsvogeltje hupt een paar keer van het ene takje naar het andere en van het ene paaltje naar het andere. Dan is het weg. Ondertussen horen we anderen zeggen dat er weer een derde valk passeert, maar even achteloos van ijsvogel naar de toren omhoog kijkend zie ik weer een sperwer. Ik neem aan dat die bedoeld wordt en draai me weer om naar het ijsvogeltje. Dat is nu weg, maar de valken zijn nu ook buiten beeld. Piet en ik blijven over, de anderen gaan weg of gaan wandelen. Gerrit (zonder E) komt ook even kijken. We vertellen hem van het ijsvogeltje, maar dat laat zich zelf nog een keertje zien. De valken blijven erg lang weg. Eigenlijk tegen beter weten in kijk ik plichtmatig even op mijn telefoon naar de refreshbeelden. "Huh, er zit er eentje in de nestkast", vertel ik de anderen. Piet verklaart me voor gek. Gerrit is iets bedachtzamer met het toewijzen van een geestelijke beperking naar mijn persoontje toe. Ik laat hem de beelden zien. Door een stukje de weg op te lopen (van de toren af) kan ik iets beter in de nestkast kijken. Maar precies wanneer ik de valk zie zitten, hupt deze op het rooster om even later razendsnel achter een voor ons onzichtbaar doel aan te gaan.

Weer duurt het lang voordat er weer iets te zien is. Het is me genoeg voor vandaag en ook de anderen stappen op.

Ik ben al een paar dagen op zoek naar antwoorden op prangende vragen, want zoals meestal is de Vogelbescherming niet zo scheutig met info over Beleef De Lente.

Wat ik wil weten is a: of de slechtvalken weer mee mogen doen en b: of dat ook weer de Mortelvalken zullen zijn. Vraag c: wanneer het precies gaat starten is dan van ondergeschikt belang.

Om die reden volg ik af en toe de beelden op het Ustream-kanaal van VWG, dat een paar dagen on air was, maar nu alweer enkele dagen niet. De meeste info die ik kan vinden is de chat die vooral door Maria48 wordt gevuld, maar mij bewijst dat de valken er uberhaupt nog zijn. Ook de refresh staat alweer even stil. Blijft NK, maar ook daar heb ik de laatste weken niet veel geluk wanneer ik even kijk.

Mijn laatste twee bezoekjes zijn rampzalig geweest, niet alleen heb ik de valken niet gezien, maar het ergste is de onmetelijke schade aan de bossen. Ik neem me voor om vanmiddag alleen voor het positieve te gaan. Op NK heb ik gezien (en daar op de chat van Ustream ook verslag van gedaan) dat de valken er zijn en dat er iets aan de hand schijnt te zijn.

Nog even wat zakelijke handelingen, en natuurlijk even spieken naar de 3000 meter in Korea. Wow, daar wordt je vanzelf lyrisch van: Goud, Zilver, Zilver, Brons. Vier stuks Mr President, wie is er nu First?

Op weg naar De Mortel zit ik achter een carnavalswagen, door een trekker aangedreven gaat het niet al te hard. De aard van de wagen doet mij vermoeden dat het een bonke-bonke wagen zal zijn. (En dan heb ik het niet over de Bonkevaart)

Voorbij De Mortel scheur ik hem toch even voorbij om even later eenzaam in de berm bij het spottersveldje uit te stappen. Ik hoor de nijlganzen aan de andere kant van de Loop wel, maar ik wil eerst de stand van zaken op de toren in me opnemen. En dat is een teleurstelling: alweer geen enkele valk te zien! Ik kan een voorzichtige vloek niet onderdrukken. Dan maar even kijken naar de nijlganzen maar die blijken letterlijk gevlogen. Maar daar zie ik ze weer. Zo'n beetje voor de toren langs draaien ze richting de Loop terug en komen me dan op afstand voorbij. Het plaatje schiet ik wat achteloos.

Ik blijf niet wachten op wat komen gaat en zet meteen de wandeling naar de achterkant van de toren in. De reiger achter de zandhoop laat ik maar voor wat ie is en verder gaat het langs de Loop. Verderop schrikken twee reigers op. Het is een zilverreiger en een blauwe reiger. Ik snap niet goed waarom ze voor mij op deze afstand al opvliegen. Even later zie ik dat twee mensen met twee honden bij het betonblok zijn gaan zitten en dat verklaart meer.

Met een korte "eujj" wordt over en weer gegroet en dan slinger ik me door het poortje. Ik loop een eindje door en draai me dan naar de toren, "waar zitten ze?" Maar ze zitten helemaal nergens. Het valt me enorm tegen, maar ik zie dat de afgebroken boomtoppen het zicht op de toren wel iets makkelijker maken. Dat is dan maar positief te noemen.

Ik loop terug en ga even bij het betonblok staan. Het zonnetje schijnt best fel en laag. Het is een beetje op de gok of ik beide reigers in beeld heb, maar ik schiet mijn plaatje. (Later zal blijken dat dit plaatje nog een geheel onverwacht ander vogeltje in beeld heeft gezet).

Ik klim over het bruggetje en loop over het drassige veld in de richting van het weiland. Ik heb me zo voorgenomen om niets meer van de omgevallen bomen in beeld te nemen, maar wanneer ik zie met wat voor domino-effect deze reuzen tegen de vlakte zijn gegaan, kan ik niet anders dan even het slootje over te steken en van dichtbij te gaan kijken. En dan... dan hoor ik de valken. Weg sentiment, terug het veld op, naar de valken die ik zo gemist heb.

De eerste kan ik nog net in beeld nemen wanneer de pootjes gestrekt worden om de landing op de hoge antenne in te zetten. Mooi is dit toch. Dan de ander die een rondje maakt en dan op het rooster lijkt te landen. Ik versnel mijn pas om naar het achtuurboompje te lopen vanwaar de nestkast goed zichtbaar is. De schaduwval maakt het lastig om te kieken, maar de valk zit er toch echt. Een tweede plaatje laat het beter zien. En dan... is de valk daar weg. 

Het duurt niet lang of ik zie waar de tweede valk gebleven is: een etage hoger bij de kleine antenne. Ik besluit er een filmpje aan te wagen. 

Dan loop ik terug naar de bosrand en besluit ook hier een filmpje te maken van de ravage die ik voorbijwandelend in beeld neem. Geen foto kan dit beter in beeld brengen. Ik probeer het positieve te benoemen, maar kom daar niet zo ver mee. Ik loop terug zet de valken nog even beide op de foto en wil dan gaan vertrekken, maar dan zie ik voor het zo beschadigde winkelhaak bosje achter het spottersveldje een buizerd laag vliegen. Zo laag dat ik de landing niet kan zien, maar ik weet dat ie er ergens moet zijn. De buizerd blijkt inderdaad te zijn geland en zit fraai in de zon bij de Loop. Na diverse plaatjes gemaakt te hebben vliegt ie plotseling op en gaat nog mooier in beeld zitten. Dat is het toetje van de dag.

De acht kilometers naar huis leg ik met een grijns op mijn gezicht af. Mooie dag. Vanavond komt Tijn, onze kleine trots, logeren. Wat wil ik nog meer....

...

Op Facebook schreef ik:

"Vanmorgen weer alle energie bij elkaar geschraapt en even rondom de toren gewandeld. Twee keer een valk zien zitten, maar niet gelijktijdig. Ik vermoed VV aan de onverharde weg kant en PA aan de voorkant van de toren. Terwijl ik de buizerd rechts dacht te horen kwam ie opeens links van me vandaan gevlogen. (Mijn gehoor hield me voor het eerst voor de gek). 
Verder vijf blauwe reigers bij elkaar, een aalscholver, een zilverreiger, een muisje en wat koolmeesjes. (En ik had ter gelegenheid van dierendag de voerplankjes nog wel zo vol gestrooid). 
Geen verhaaltje vandaag."

Drie heen en vier terug

Dat is de strekking van mijn verhaaltje. Ik ben wat te moe voor een heel verhaal, dus hieronder mijn facebook-berichtje en onderaan de plaatjes (ondanks erg slecht licht).

***

Een korte Mortelgang leert me dat er nog tenminste drie valken op de Morteltoren zijn en dat deze vanaf de hoge antenne (dus uitkijkpost, dus honger) na elkaar naar een doel richting de voormalige Kanthoeve doken. Het lukte me niet om ze in beeld te krijgen voor een foto en bleef opletten of ze terugkwamen. En opeens kwamen ze terug, het leek wel in formatie, maar tot mijn verbazing waren dit er vier. Deze passeerden de toren om richting Gemert te vliegen. Wat later hoorde ik er één duidelijk achter me, maar ik vond hem/haar niet. Ik was er niet zeker van of er achter het bosje mais staat of dat het een open akker is, maar om vooral niets te missen ben ik even gaan kijken. Er staat mais dus daar zou zeker geen slechtvalk te bewonderen zijn. Terwijl ik terug liep was daar opeens wel een terugkerende valk die op de onderste ring ging zitten. Een zilverreiger trok mijn aandacht en.... de slechtvalk was weer eens foetsie. Tenslotte nog even genoten van vermoedelijk een sperwertje dat op afstand zijn rondjes draaide. En de constatering dat de bomen hun blaadjes al kleuren...

***

Op facebook schreef ik:

"Even naar de Morteltoren geweest. Na een poosje begon het te stortregenen. Niet helemaal zonder moeite heb ik een rondje om de toren gemaakt. De twee oudervalken zaten op de lampen onder de ring -zichtbaar op het spottersveldje - tijdens mijn zoektocht naar een buizerd die ik dichtbij hoorde, kwam er met wat kabaal een valk in de grote antenne zitten. Dit kan een van de valken van de lampen zijn geweest. Maar toen ik weer terug was zaten VV en PA weer gewoon op hun plekje en was de valk uit de antenne verdwenen."

Ik heb nog steeds wat moeite om de dag normaal door te komen. Een paar uurtjes werken lukt me wel en als ik me daarna maar spaar dan kan ik zelfs wel even Mortelen. Zo ook vandaag. Een latertje, want het is al laat in de middag. 

Daarom maar een beperkt verslagje. Een paar plaatjes kleden de boel weer wat aan. Volgende keer beter :)

(Hier alvast het verhaaltje en de foto's, de inrichting van seizoen 2015 volgt later wel....)

Alles ging goed totdat de klok twaalf keer sloeg. Opeens raakte ik in een soortement van trance en merkte ik hoe erg ik mijn vader mis. Het valt niet verder te omschrijven maar vanaf dat moment viel er iets triests over me heen. De champagne smaakte, maar smaakte anders. De omhelzing met mijn vrouw was er, maar was anders dan andere jaren. Vorig jaar wenste ik mijn vader nog het allerbeste, nu is hij dood.

Met die gedachte werd ik vanmorgen ook weer wakker en om mezelf hier uit te trekken helpt niets beter dan een Mortelbezoekje. En dat komt er dan ook.

Er zijn veel wandelaars, maar geen valkenspotters. Vanaf het spottersveldje zie ik hoe de eerste slechtvalk op de rechterlamp zit. Zonder het te proberen controleren maak ik de plaatjes. Het is veel kouder dan ik had gedacht. De wind is daar de oorzaak van. Ik wil uit mijn auto mijn das pakken en zie dan hoe een prachtige mannetje vink op het voerplankje zit en daar de zaadjes oppikt. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om het vogeltje te storen tijdens zijn nieuwjaarslunch en wacht nog even. Een auto passeert en de vink vliegt weg. Nu loop ik naar mijn auto en pak mijn das. Meteen denk ik aan een nieuwe gadget: een zonneceloplader voor mijn mobiele telefoon. Ik leg hem achter het raam en besluit tot een wandeling.

Nieuwsgierig loopt de hond van achter het gaas met me mee. Ik spreek hem rustig toe en dat zorgt ervoor dat de hond gaat liggen en me nakijkt hoe ik verder loop in de richting van de toren.

Door het kale bos hoor ik wel wat kleine vogeltjes, maar ik kan er geen ontdekken. Hier en daar liggen nog wat smeltende sneeuwrestanten in het bos. Ik kijk omhoog en zie dat de lamp aan de achterkant onbezet is, ik weet daardoor dat ik niet over het bruggetje hoef te gaan om de andere valk te kunnen zien. Langs de Snelle Loop gaat het verder naar de achterkant. Ik zie de kudde koeien weer verspreid staan aan de rand van het bos. Uit de wind, dus uit de ergste kou. Een paar koeien staan er heroïsch bij. Hoe dat nu? Langs hen ligt een flinke nog vers gerafeld afgebroken tak, het boompje heeft een grote wond en dat tafereel probeer ik vast te leggen. Verder gaat het. Altijd weer op zoek naar het kleine oranje-blauwe wondertje dat ijsvogeltje heet. Helaas, geen spoor van het vogeltje en geen kans ook, want wandelaars naderen langs de Loop.

Ik struin verder over de smeltende sneeuw om bij Piet zijn bankje midden in het veld nog eens naar de achterkant van de toren te kunnen kijken. Daar zit zoals ik al een beetje hoopte de andere valk. Ik gok er op dat dit VV is. Verder is het alleen maar kouder aan deze kant, dus ik besluit terug te wandelen naar het bruggetje. En daar zal ik dan bezien of ik verder kuier of dat ik retour zal gaan naar de auto.

Bij het bruggetje heeft mijn geest al een beslissing genomen: zonder er bij stil te staan loop ik er overheen en bij het poortje zie ik opnieuw dat de ophanging meer dan kritisch is. Er is niet veel meer nodig om het laatste stukje weerstand te doorbreken en dan zal het poortje een klappoortje zijn. Weer bekijk ik of ik iets kan improviseren en weer ontdek ik dat ik daar geen middelen voor bij me heb.

Op het veld verbazen mij de autosporen. Er heeft recent een auto gereden en die is hier gekeerd. Er staan ook wat voetstappen in de sneeuw en ik ontdek de sporen van een wat grotere hond. De grote poel is dichtgevroren. Nu zie ik ook dat het slootje dat naar de plas gaat ook behoorlijk vol water staat. Ik loop langs de rand van het bos en ontdek nieuwe poelen die ontstaan zijn door het overtollige water. Op een plek waar het slootje droog staat (en waar duidelijk een koeienpad loopt) ga ik omhoog het bos in. Vogeltjes hoor ik, vogeltjes zie ik niet. Aan de kant van het trekkertrekveld heeft de auto ook gereden. Ik vermoed dat de eigenaar van de koeien ze heeft gezocht om bij te voederen.

Door het diepe spoor loop ik me vast wanneer ik over het pad terug naar de poel wil. Een tocht door het bos is onvermijdelijk wil ik met droge sokken terug keren. Een grote groep wandelaars vermaakt zich. Ik besluit naar het achtuurboompje te gaan waar de rust groter is. Ik zie wat watervogels verderop in de Loop zwemmen. Een foto maken is wat lastig omdat allerlei takken en paaltjes de focus trekken. Het water stroomt sneller door de wind. De toren weerspiegelt er gebroken in. Ik moet er een plaatje van maken. Verder gaat het weer. Ik loop nu naar het stenen dammetje achter de zandhoop. Hier word ik zoals altijd getrokken door het water dat zich tussen de stenen doorperst waardoor er een miniatuur Niagara Falls ontstaat.

Ik merk niets van de komst van een bekende die me opeens op enkele tientallen meters genaderd is. Bas, de hond van jachtopziener Jan, trekt zijn baasje naar me toe. Ik hoor hoe Jan tegen hem roept dat Basje naar een bekende van hem gaat. Basje is ooit door mensen in het bos achtergelaten en is sindsdien wantrouwig tegen mensen. Maar mij schijnt ie dus wel te vertrouwen en dat vind ik erg leuk. Het zijn deze kleine dingen die mij zo eenvoudig uit een zwaar gemoed kunnen halen. We praten wat en lopen samen terug naar de auto. Ik denk dat het inderdaad PA is, die nog steeds op zijn stekje zit.

In mijn auto sluit ik voor proef mijn mobieltje aan op de lader. Eer ik thuis ben geeft de batterij toch mooi 15 procent meer aan. Leuke gadget.

Mijn vaste lezers hoef ik het niet uit te leggen dat ik maar weinig Morteltijd heb gehad in de afgelopen weken. En als ik dan toch even de kans had om te gaan was er geen ruimte meer voor het maken van een verhaaltje.

Toch valt er best wel wat te melden, al zul je zien dat het bitterweinig over de slechtvalken zal gaan. Waarom niet? 

Dit nest is het minst interessante dat ik in al die jaren dat ik ze volg heb meegemaakt. Vier kids, dus zes valken en wat krijgen de spotters voorgeschoteld? Helemaal niks. Zelfs het kuikenloze jaar bood meer. 

Ben ik dan telkens op het verkeerde moment gaan spotten? Neen, zeggen mijn collegaspotters. Ze zijn gewoon veel minder zichtbaar en als ze er al zijn, zitten ze meestal of op het dak of ergens anders buiten beeld van de spotplaatsen.

Verwend als we zijn rekenen we ook op minstens zoveel moois als vorig jaar en liefst nog een beetje meer, maar dit jaar is het ronduit *** (dit is een interactief verhaal, dus vul op de sterretjes maar een eigen drieletterig woord in).

Uitgemopperd? Ja, ik ben mijn frustraties alweer kwijt.

Ik zal mijn waarnemingen van donderdagavond, vrijdagmiddag en zondagmiddag in dit verhaaltje bundelen. Waarbij ik het me makkelijk maak door het facebookverslagje van de donderdagavond hier klakkeloos in te kopiëren.

"Dit heeft me geraakt: eerst die prachtige zwanen in de Snelle Loop en dan boven hen zwaar geronk van een overvliegend militair transportvliegtuig met vier motoren en twee extra brandstoftanks die oostwaarts vliegt.... een hercules dus."

Het gaat er over dat ik donderdagavond staande op het spottersveldje plotseling een statige witte gedaante in de Snelle Loop zag zwemmen, het bleek een prachtige zwaan die nabij het "achtuurboompje" ronddobberde en opeens onder het prikkeldraad door terugzwom naar het deel dat vanaf het spottersveldje niet te zien valt. Ik besloot voorbij aan de toren naar de poort van het veld te lopen om te zien of ik de zwaan in de verte nog zou kunnen zien. Wat ik toen zag was niet alleen moederzwaan, maar ook nog eens zeven prachtige grijze jonkies. Het werd allemaal nog meer bijzonder toen de zwanen omkeerden en over hen heen het zware geronk van de hercules klonk die de volgende lading met stoffelijke overschotten van vlucht MH17 ging ophalen.

Filmpje van donderdagavond:

Vrijdagochtend besloot ik me een beetje rust te gunnen voordat zaterdag de grote containerstortactie zou gaan beginnen bij het ruimen van mijn ouders' huis.

Het zou een flinke wandeling gaan worden met een opvallende rol van met name een zilverreiger en een zwarte kat die op strooptocht was en opeens die grote menselijke gestalte waarnam, waardoor hij het op een rennen zette. Opnieuw konden de slechtvalken me niet tot opwinding brengen. Des te opvallender de diverse plukplaatsen die ik in de bossen rond de toren aantrof. Steeds sterker is het vermoeden dat de valken veeltijds in de bossen verblijven, vooral als het erg warm is.

En tenslotte de dag van vandaag. Waarbij ik opvallend genoeg wel eerst het spottersveldje betreed, de omgeving scan, maar waarbij ik (achteraf toch ook tot mijn eigen verbazing) vergeet om de toren in de speurtocht mee te nemen. 

Ik stap in mij auto om die een stukje verder (bij de toren) te parkeren. Ik neem wel mijn rugzak mee, maar het stoeltje laat ik in de auto en mijn statief heb ik geeneens bij me. Bij het wildpoortje aan de achterkant ligt een groot betonblok en daarbij staat een bankje. Omdat ik niet ver van me vandaan minstens één buizerd hoor, besluit ik daar voorzichtig naar op zoek te gaan. Tot mijn grote vreugde ontdek ik hem in de kale boom waar eerder al een paar keer juveniele slechtvalken hebben gezeten. Nog groter wordt mijn vreugde wanneer een tweede buizerd in dezelfde boom landt. Mijn camera schiet gehaast enkele plaatjes. Dan klapwiekt de bovenste buizerd. Blijft ie zitten? Even lijkt het daar op, maar dan zoeft de groe roofvogel met twee machtige klappen om in een boom ietsje verderop te gaan zitten. Ik heb onthouden waar dat is, maar zelfs met de kijker in de hand is het moeilijk om hem tussen het gebladerte te zien zitten. Dan zie ik hoe ook de tweede buizerd in dezelfde boom vliegt en weer onthoud ik de plek. De plaatjes maak ik bijna blindelings, maar ik heb ze er wel degelijk op staan. Dan vertrekken de twee buizerds om ergens achter hetzelfde bos te gaan zitten.

Een reiger in de Loop trekt mijn aandacht evenals twee beekjuffertjes die vlakbij me onophoudelijk achter elkaar aan dwarrelen. Door hun vlugge vleugelslag lijkt het wel of er vliegende kruisjes boven de Loop hangen. Buizerds schijnen boven het bosje van het eilandje voor me te hangen want de reiger houdt hen scherp in de gaten. Dan opeens zegt er iemand achter me wat. Ik schrik me een hoedje en vertel Piet (hij is het) dat ie geluk heeft gehad dat ie niet op een metertje achter me heeft gestaan omdat ie geheid een klap tegen zijn kop gekregen had. Niet omdat ik zo agressief ben, maar omdat dit - al vaker gebleken - een schrikreactie van me is.

Piet vraagt of ik de buizerds gezien heb, want die heeft ie gehoord. Ik begin te lachen en vertel over de plaatjes die ik zojuist gemaakt heb. Of ik soms ook het ijsvogeltje heb gezien, want ook dat meent Piet gehoord te hebben. Dat moet ik helaas ontkennen, ik heb geen ijsvogeltje gezien en ook niet gehoord. Maar dat wordt snel anders. Ik zie een oranje met blauw vogeltje op ons af komen, het zwenkt komende vanaf rechts over de linker loop langs ons heen richting het bruggetje. Wat later komt het terug en gaat zelfs heel even op een tak vlakbij ons zitten. Dan ziet het ons en vliegt het een stukje verder waar we het op een takje zien zitten.

Om het verhaal compleet te maken is daar dan ook nog de grote bonte specht die in een berkje vlak voor ons gaat zitten en zich in alle rust op de foto laat zetten.

De slechtvalken schijnen nu jaloers te worden en proberen onze aandacht te trekken. We nemen niet eens de moeite.....

Het verhaaltje is opnieuw kort. De drie kwarier die ik te besteden heb, gaan helemaal op aan DE wandeling. Eerst is er de verkenning van de toren. Daar zie ik een slechtvalk op het rechterraam zitten. Ik denk aan het zwarte masker te zien dat dit PA wel eens kan zijn. (Garantie-tot-de-deur).

Natuurlijk vallen de nieuwe camera's en -eindelijk- ook de behuizing voor de binnencamera op. De camera's zijn draaibaar, dat geeft veel nieuwe mogelijkheden maar ook een stricte naleving van de opgestelde regeltjes. Ook de bevestigingsbeugeks zien er stevig uit. Ik hoop dat ze inderdaad bestand zijn tegen de harde wind die ze daarboven te verduren zullen krijgen. Niets is zo erg als trillende beelden. Er is goed over nagedacht, dus ik hoop dat dit allemaal is ondervangen. Er is in ieder geval hard gewerkt door de mannen die toch wel een beetje straling hebben durven trotseren daar op dat dak. Ik kan me voorstellen dat wanneer er onverhoopt iets mis gaat met de beelden er niet meteen op het dak gegaan zal worden om de boel te herstellen. Ik denk dat we dat respect ook moeten hebben en dat niet van hen moeten verwachten.

De wandeling voert me naar de toren. Kiekjes omhoog en verder gaat het weer. Vlakbij het bruggetje zie ik een vogeltje op een wat typische manier tegen een boomstam vliegen. Meteen zie ik dat het een van mijn favorietjes is: de boomklever. Kiekerdekiek. 

Verder gaat het. Ik wandel naar de dam in de Snelle Loop. Het blijft een mooi gezicht hoe het water tussen de keien stroomt, hoe breed het riviertje lijkt en hoe mooi de toren in het water weerspiegelt. Verder gaat het. De slechtvalk op de toren zit er nog steeds. Ik kan dat zien bij het beruchte 8-uur boompje (zo genoemd vanwege de schaduw die de zon in de zomermaanden precies om acht uur van dit boompje werpt).

Verder gaat het. Het bos in. Even voordat ik in het bos verdwijn komt de zilverreiger met wat herrie aanvliegen. Dan gaat het het bos door. Geen hertjes, geen vogeltjes in het weiland achter het bos. Verder gaat het weer over het brede bospad. Dan opeens weer een klein vogeltje dat op een eigen manier tegen de boomstam omhoog kruipt: een boomkruiper? Het wat lange kromme snaveltje maakt de herkenning compleet. Verder maar weer, de drie kwartier zijn bijna om....

Terug op het spottersveldje zie ik daar opeens de beweging in de lucht. Stom toevallig omdat ik langs een koolmeesje dat ik aan het kieken ben heen kijk. Het is een slechtvalk. Snel controleer ik de lamp: zit er nog. Maar wanneer ik de valk weer probeer te "vangen" zit die opeens veel lager dan ik dacht. "Owww, wacht ff, de valk van de lamp is ook weg". Precies wanneer ik ze allebei in beeld heb, razendsnel het knopje op filmen schuif, rijdt de mountainbiker het veldje op. Hij groet en automatisch groet ik terug. Een milliseconde ben ik afgeleid, de valken zijn verdwenen, en ik... ik ben weg...

Het is de kunst om te flyeren maar toch geen rotzooi achter te laten. Want Kuiko kan dan wel een politiek pad ingeslagen zijn, dat verandert niets aan de gedachte dat je de natuur netjes moet achter laten. Toch is ook de OPA Gemert-Bakel beweging wel in voor een stunt. Het werd een heel klimwerk, maar uiteindelijk hebben we onze posters 'hoog' hangen. En daar waar we de natuur gebruikt hebben voor een kiekje-met-hand-out, daar hebben we dit natuurlijk na het kiekje weer netjes verwijderd.

Goed, het verhaaltje dan maar eens.

Zoals hierboven al gezegd, heb ik de gelegenheid aangegrepen om mijn bezoekje aan de toren een politieke tint mee te geven. De foto's laten daar wel wat van zien. Bovendien bleek de camerapositie op de toren niet goed gekozen te zijn. De rechterbuitencamera is daarom verplaatst. En dat was natuurlijk een uitgelezen mogelijkheid om iets aan een verkiezingsstunt te doen. (Ik weet niet of Alticom het zo laat hangen, maar dat hoor ik dan wel weer).

Nadat de  PR werkzaamheden afgerond zijn, ben ik nog de natuur in getrokken. De valken zijn namelijk nergens te bekennen. (Of dat met het torenbezoek te maken heeft?) 

Ik ga over het bruggetje en zet mijn wandeling in over de drassige moerasgrond aan de andere kant van de Loop. In de verte zie ik de zilverreiger in de wei staan. Ik maak een kiekje en verdwijn dan in het bos. Wanneer ik het bosje bijna door ben, vliegen er een massa duiven op. Ik zal ontdekt zijn en loop wat behoedzamer verder. Ik zie nog wat vogeltjes (mussen) in het struweel huppen en ontdek dan wat groters achter de bosjes. Verhip, het zijn ditmaal geen drie reeën, nee, het zijn er zelfs vier!!!

Zou ik ongezien bij de berk met de dubbele stam kunnen komen? In dat geval zal ik de reeën redelijk goed in beeld kunnen nemen. Diep gebogen sluip ik verder, ik let op dat geen takje kan kraken onder mijn gewicht. Het lukt inderdaad om bij het berkje te komen. De beesten hebben me niet gezien. Het waait vreselijk hard, zelfs met de boom als steun voor mijn ellebogen lukt het iet om de camera helemaal stil te houden. Toch maak ik een paar filmpjes. Wanneer de reetjes rustig grazend achter het volgende bosje dreigen te verdwijnen verlaat ik mijn schuilplek en loop terug naar het brede bospad. De reetjes hebben me nog steeds niet gezien, want als ik me nog éénmaal omdraai zie ik er nog steeds eentje staan te grazen. Ik loop door om bij de grote poel weer richting de toren te gaan. De posters hangen er prachtig bij. "Onze lijsttrekker zal tevreden zijn, lach ik". Ik ben altijd wel in voor een grap.

Op het spottersveldje staat Piet uit Lieshout ondertussen ook. Samen kijken we naar de toren. Waar nog steeds geen valk te zien is.

Wat later (ik overweeg ondertussen al om maar weer te gaan vertrekken), ziet Piet de eerste valk in de lucht. En dan is daar opeens de andere ook. Het lijkt alsof ze met zijn tweetjes komen controleren of het weer veilig is bij het nest. Maar zonder op de toren te landen draaien beide valken weer weg om over ons heen naar de Stippelberg te drijven. Piet grapt dat de valken een nieuw onderkomen gaan zoeken in De Rips waar ook een nestkast staat, maar nog geen valkenpaartje woont.

Na een hele poos keert één van de valken terug. Het is PA die na wat rare bewegingen uiteindelijk op de lamp landt. De harde wind lijkt het landen lastig te maken. Mijn camera heeft de aankomst gefilmd. Maar de valk blijft maar heel even zitten. Vliegt dan opeens op en verdwijnt richting Gemert.

Een sperwer trekt nog even onze aandacht, maar ook deze is maar heel even zichtbaar.

Weer verstrijkt er een hele poos. Dan zijn daar opeens beide valken weer terug. Weer gaat het knopje op filmen, maar door de harde wind en de grillige bewegingen van de valken is het filmen lastiger dan ooit. Terwijl Piet roept dat de valk boven me makkelijker in beeld te houden zal zijn, blijf ik verwoed proberen om de andere valk in beeld te houden. Ik blijf volharden totdat beide valken een tel in één beeld zijn. Dan is het genoeg.   

Je bent een geboren Gruune of je bent een geboren Rooie. Als je mijn naamgever en mijn vaders roots neemt dan moet ik wel ne geboren Gruune zijn. Van moeders kant raakt het rooie meer. Ik heb het over de schuttersgilden in Gemert. De rooi skut is die van Sint Joris en Sint Sebastianus, maar de gruun skut is van Sint Antonius en heeft zijn leden vooral aan de Mortelse kant. Ik ben dus ne Gruune of ik wil of niet.

Wanneer ik De Mortel in rijd, zie ik de vendels zwaaien. Een hellebaardier wijst me dat ik om de kerk heen zal moeten, dat doe ik. Het is een miniem ommetje om vervolgens de weg naar de toren te vervolgen.

Het is eerlijk koud. Net geen vrieskou want het is 2 graden boven nul, er staat nauwelijks wind, het zonnetje schijnt in de blauwe lucht. Heerlijk, dit is het weer dat bij deze maand hoort.

Dat ik als eenzame tweebener bij het veldje sta is lichtelijk verbazingwekkend. Ik kan het alleen maar verklaren als dat "heel De Mortel" bij het vendelen staat te kijken.

Snel gaat de blik omhoog naar de toren, de les van gisteren, toen moest ik ook snel zijn om het beetje valk van de dag te kunnen waarnemen. 

Beide valken zitten precies boven elkaar in de hoge antenne. Ik maak snel mijn kiekjes en probeer er eentje via een foto van mijn camera-display op Twitter te krijgen. Dat valt meestal nogal tegen en ook nu weer duurt het allemaal net te lang. Ik kijk op en zie.... slechts één valk in de antenne. Waar is VV? (Want ik denk dat zij het is die verdwenen is).

De zon staat pal links van me. Dat betekent dat ik van de overzijde van de Snelle Loop niet veel kan waarnemen, want het zonnetje is best fel en vooral erg laag. Zal ik maar een wandeling gaan maken? Gisteren heb ik geconstateerd dat de velden erg drassig zijn, maar zolang ik niet tot mijn enkels wegzak valt het allemaal wel te doen.

Onderweg naar de toren word ik ingehaald door een auto. Het is Jan de jachtopziener. Zijn vrouw blijft in de auto zitten puzzelen. Basje kijkt om alsof ie op me wil wachten. Even later loop ik naast Jan door het bos. 

Hij laat mij voor om de eerste blik langs de Loop te kunnen werpen. Mocht het ijsvogeltje er zitten dan krijg ik de kans om het voordat het door Bas opgeschrikt wordt op de foto te zetten. Maar helaas zit het er niet. In de verte zie ik een zilverreiger naast een blauwe reiger staan. Gisteren stonden er opmerkelijk genoeg zeven of acht (blauwe) reigers vlakbij elkaar. Jan gaat over het bruggetje, ik vervolg mijn weg langs de Loop naar de achterkant.

Nieuwe wandelaars met een hond wachten achter me totdat ik mijn plaatjes gekiekt heb. Met een vriendelijk knikje bedank ik hen daarvoor. Ik scan het veld of er ook vandaag weer zoveel reigers zitten. Dat is niet het geval, maar de speurtocht levert me wel heel iets anders op: zo typisch als eigenlijk alleen roofvogels over het veld huppen zie ik een grote vogel op vrij grote afstand van me af. Ook dit is weer tegen de zon in en dat is erg jammer voor het plaatje maar evengoed gaat mijn adrenaline gehalte gestaag omhoog. De vogel heeft een kromme snavel, lijkt nogal bruinig en heeft een korte staart. Bij de kop lijkt nogal wat tekening te zitten, wit en donker zijn herkenbaar, meer dan dat kom ik niet. Het moet haast wel een buizerd zijn. Terwijl ik juist wil proberen om achter een berk te gaan staan om niet op te vallen, is deze beweging voor de vogel kennelijk al genoeg. Hij vliegt weg en ik kan hem vanwege het tegenlicht niet volgen.

Ik loop verder om de achterkant van de toren te kunnen bekijken. De valk in de hoge antenne zit er nog steeds. Verder niets bijzonders. Ik draai me om en meteen vallen me de kleine watervalletjes in de Loop me weer op. Ik vind dat prachtig om te zien en kan opnieuw de verleiding niet weerstaan om er een paar kiekjes van te maken.

Het bos is behoorlijk kaal en het lijkt alsof dit door de stormachtige wind van de laatste tijd nog erger is geworden. Overal zie ik stammen zonder kruin, overal zie ik de grond bezaaid met flinke takken. Juist daardoor kom ik op het idee om nog een opname te maken van de valk op de antenne. In de lente hoef je dat op deze plek niet te proberen.

Even later ga ik over het bruggetje. Jan heeft me al gewaarschuwd dat het daar bijzonder drassig is. Hij heeft gelijk. De paddenpoel is met een dun laagje ijs bedekt, de eendenpoel heeft nog wat open plekken. De drassigheid kan niet beter aangetoond worden dan met een plaatje van de hoeven van een van de Aberdeen Angussen die vrij in het gebied rondlopen. De hoefafdrukken zitten diep in de drassige grond.

Ik loop toch weer even naar het dammetje bij de zandhoop, weer gaat het water dat zich tussen de keien door perst op de foto. En verder ga ik weer, oplettend mijn weg zoekend in de drogere delen van het veld. Even later sta ik bij het boompje bij de scheiding van Loop, wei en veld. Nog altijd zit alleen PA daar op de hoge antenne. De vreemde half-eend-half-gans-achtigen zitten verderop langs de oever van de Loop.

Verder gaat het weer. Langs de wei het bos in om naar het veld erachter te banjeren. In de verte staat de kudde. Meer valt er hier niet te zien. Ik probeer de drassige stukken van het bosweggetje zoveel mogelijk te vermijden. Ik zie dat Piet uit Lieshout ondertussen ook is gearriveerd. Ook hier vallen me de dikke takken op die de schade van vorig jaar aanvullen. In een boom in een afgescheiden deel van het bos hangt nog steeds het trieste overblijfsel van een vlieger die er ondertussen al een hele poos hangt. En weer vraag ik me af wat zo'n vliegerfestijn hier nu moet?

Ik vervolg mijn weg met hindernissen waarbij ik af en toe over een of meer boomstammen of dikke takken moet stappen om de dikke modder te vermijden. Even later sta ik bij het spottersveldje. Piet kan ik nergens ontdekken. Even bekruipt me een gevoel van onbehagen, er zal toch niks met hem zijn? Ik kijk in zijn lege auto en bedenk dan dat Piet mogelijk ook een wandeling aan het maken is. Het stelt me gerust.

Een prachtige vink doet zich tegoed aan het zaad dat op het plankje ligt. Maar dan opeens trekt een geluid mijn aandacht. "Slechtvalk - agressief", deze twee woorden schieten door me heen. Ik zie tussen de bomen door dat daar achter zich iets afspeelt, maar ik kan onvoldoende zien wat. Snel loop ik het veldje op. "Helaas vinkje, nu ben ik".

Ik zie nog net hoe vermoedelijk twee valken achter elkaar aan gaan. Dan ben ik ze heel even kwijt en dan opeens doemen ze voorbij de toren weer op. "Duikvlucht". De twee valken duiken achter elkaar aan naar de achterkant toe. Dan ben ik ze kwijt. Weer een paar tellen later zie ik er weer een. het lijkt me PA die bij de nieuwe antenne bij de nestkast landt.

Even later zie ik hoe Piet om het hoekje bij Loop en bos verschijnt. Een paar minuutjes later doet hij verslag: "PA ging achter een duidelijk bruinere juvie aan". Ik vertel dat ik dit vanaf mijn positie ook al had gezien. Dat de ander een juvie was, kon ik niet zien vanaf deze afstand.

Opeens loopt Piet weg en haalt een stuk verderop een grote tak van een den op. Met een grondboor maakt hij een gat vlakbij het voederplankje. Dan snap ik wat hij wil doen: een nieuw boompje maken vlakbij de plek waar ONS boompje gekapt is. Een sperwertje is geschrokken door Piet zijn woeste handelingen om de afgebroken tak over de weg te trekken en vlucht weg. De plek in de boom is teveel beschut om de daar gelande sperwer te zien zitten. Kraaien verjagen de sperwer. De zon werkt niet mee. Weg sperwer.

Een volgende auto stopt in de berm. Het is Gerrit. Ik glimlach, de drie musketiers zijn weer compleet.

Achter ons loopt volk achter het kleine bosje. Er zijn honden bij. "Jagers", merkt Piet op. "Dalijk skiete ze in inne keer en dan verskiete ge oew eige kapot". (Dadelijk schieten ze opeens en dan schrik je je eigen kapot)

De knal volgt inderdaad. De elf witte half-eenden krijgen haast. Maar ze zijn niet geraakt. "En daarboven?", merkt Piet op. Niks aan de hand. Maar daar arriveert een volgende valk. We vermoeden dat het VV is die terugkeert. Ik probeer de vliegende valk zoveel mogelijk te "vangen". Want dan zijn ze op z'n mooist. 

Dan wordt het tijd voor een boterhammetje. Wanneer ik de jagers met z'n vieren op de akker achter het bos zie staan en me hun groene kledij opvalt, is de titel voor dit verhaaltje wel gemaakt.

Vanmorgen gaan Nederlandse dames opnieuw proberen een medaille binnen te slepen. Ditmaal op de 1000 meter en beste kanshebster in het oranje lijkt me Jorien ter Mors. Omdat de eerste race om 11:00u gaat starten geef ik mezelf nog even vrij om eerst nog even te gaan Mortelen. Ik controleer de gewoonlijke bronnen om te zien of er ergens een valk zichtbaar is.

Tot mijn stomme verbazing zie ik op onverwachte plek bewegende beelden en laat me nu net op het juiste moment (opname-programma net aan) een valk op het rooster landen om onmiddellijk ook weer weg te vliegen. Meteen ook staat het beeld stil. Gehaast controleer ik de opname: "yep, staat er net op".

Ik plaats het mini-filmpje snel op facebook en zie dat het al bijna half elf is. "Dat wordt een kort Mortelmoment", bedenk ik. Op TV hoor ik zeggen dat de uitzending van de 100 olympische schaatsmeters om half elf start. "Huh, dat zou toch elf uur zijn?"

Ik wil deze sport niet missen en omdat Ireen al in de vierde rit start wil ik er op tijd bij zijn voor de buis. Even was ik vergeten dat sportuitzendingen tegenwoordig een half uur aan oeverloos vooraf gel*l vullen, maar deze keer heb ik er maar vrede mee. De Mortelrit zou de moeite niet waard zijn. Bovendien lijkt het ondertussen weer aardig stil voor de cams. Zou er weer gewerkt worden in, op of rond de toren?

Het is weer goud voor Nederland en dus is deze Valentijnsdag weer enorm goed begonnen. Maar kort na de middag begint het toch weer aardig te kriebelen. Bovendien moet ik, omdat mijn hometrainer nu al ruim 2 maanden (!) stuk is, nodig op de overtollige kilo's gaan letten. Maandag, zo is me beloofd, zal de fiets definitief goed gerepareerd worden, dat is dan het vierde reparatiebezoek in die twee maanden.

Wanneer de valken niet te vinden zijn aan de voorkant van de toren, besluit ik er niet al te lang op te wachten en ga ik wandelend op pad naar de achterkant. Ik nader de hoek nabij het bruggetje voorzichtig om niet een eventueel ijsvogeltje te verjagen. Maar dat is niet aanwezig. Vlakbij me hoor ik net over de Loop voorzichtig geklop. Het lijkt van een specht afkomstig, maar daar klinkt het weer erg zacht voor. Er zijn meer vogels die zaadjes in bomen verstopt hebben en die loskloppen. Hoe dan ook verder dan het geluid kan ik niets ontdekken. De zilverreiger zat aan de andere kant bij de Loop nabij het achtuurboompje, dus die verwacht ik verderop ook niet meer te zien. En dat klopt. Ik hoor vanalles maar ik kan niets ontdekken. Aan de achterkant blijken de slechtvalken ook niet verstopt en de gure wind laat me snel besluiten om van deze open vlakte te vertrekken.

Bij het bruggetje besluit ik over te steken en dan via het bos naar de weilanden waar de trekkertrek gehouden werd te lopen. Daar heb ik ergens een buizerd gehoord. Het ijs op de poel is flink gegroeid en lijkt veilig betreedbaar. Ik ga het er niet op wagen en loop door. Het grote bospad is al vrijgemaakt. Er is flink gezaagd in het zwaar aangetaste bos. Helemaal op het eind ligt een den plat op de grond. Dat lijkt me een aardige plek om even te gaan observeren. En inderdaad zie en hoor ik de buizerds meteen. Pas wanneer ze voorbij de berken zijn kan ik er een paar plaatjes van maken. Dan besluit ik langs het smalle paadje naar het veld terug te lopen. Afgebroken takken maken de gang wat lastig, maar het lukt. Van drie kanten hoor ik nu het geluid van motorzagen. Eentje klinkt van erg dichtbij, vermoedelijk in het bos waar ik mijn auto voor heb staan.

Ik wandel terug en zie hoe buurman Hans bij zijn buren aan het zagen is. hij steekt zijn hand op en maakt even een praatje. Een buizerd scheert over ons heen. Ik loop dan nog even terug naar het spottersveldje waar ik de slechtvalk op het puntje van de hoge antenne zie zitten. Ik haal hem zo dicht mogelijk bij maar kan niet zeggen wie dit nu is. Ik gok op VV maar ben allerminst zeker. Wanneer het schuifje op filmen gaat vliegt de valk opeens op en lukt het me niet om de in helmondse richting vertrekkende valk nog te volgen.

Ik stap in mijn auto en rij naar huis, zeker niet ontevreden. Ik hoop dat er in het weekend ook nog ruimte is om nog een bezoekje af te leggen. Ik beloof echter niks. 

Wanneer ik mijn verhaaltje schrijf en het scrollmenu doorloop op zoek naar het album van vandaag moet ik glimlachen, wat een lijst in al die jaren... 

Het plan was om heel vroeg op te staan in de hoop dat het dan het beste moment is om nog iets van de valken te mogen spotten. Maar na een vermoeiende eerste werkweek gingen de oogjes niet vanzelf open mislukte het plan. Het krantje was laat, Wisky had ook tijd zat dus was van de aanvankelijke twee uur eerder geplande spotterstocht niet veel meer over dan een half uurtje eerder dan normaal.

En er was winst. Tot mijn tevredenheid zag ik bij aankomst al meteen een valk op de rechterlamp onder de ringen en een andere valk op de hoge antenne zitten. Vooral dat laatste voorspelt meestal wel wat actie, want het is de uitkijkpost naar prooi.

Omdat dit zo hoopgevend is, besluit ik gelijk maar voor de volle scan te gaan. Dat wil zeggen dat ik meteen aanzet voor een wandeling om de toren, zodat geen valk op de toren verborgen zal blijven. (Op het dak kan ik ook dan niet kijken).

Is het een voorteken? Ik loop van het veldje af, kijk omhoog en zie een lege antenne. Huh? De vogel blijkt gevlogen. PA zit nog steeds op zijn stekkie op de lamp. Naast de toren schijnt tegen de helderblauwe lucht vaag de maan. Ik moet er een plaatje van maken. Het is nog steeds helderblauw, het stemt me heel tevreden.

De wandeling zet ik door. Het valt me op dat de massa paddestoelen ondertussen flink is uitgebreid, er is geen ontkomen meer aan: de herfst is op komst. Ik neem de tijd om naar de achterkant te kuieren en ik probeer elk vogelgeluidje in me op te nemen. Het is namelijk opvallend stil in het bos nu de meeste vogels hun hoogste lied in de kast hebben gelegd voor betere tijden.

Aan de achterkant bespeur ik geen valk. Ik overweeg even om de grotere ronde te gaan maken, maar ik besluit toch voor de weg terug. En zoals zo vaak: ik ben al voorbij het wildpoortje wanneer ik valken hoor. Ik zet even een sprintje -euh althans wat er over is van het sprintjes trekken na het alweer vele jaren beëindigen van een al niet zo imposante voetbalcarriere-. Evengoed, binnen een paar tellen sta ik weer op een plek waar ik de toren inclusief de laagste ring kan overzien. Ik denk nog net een valk achter de boomtoppen te zien verdwijnen, terwijl twee anderen hoger om de toren vliegen. Deze twee landen elk in een antenne. De derde zie ik niet, maar ik hoop dat PA nog op zijn plek zit zodat de conclusie is dat er nog minstens drie valken zijn, maar mogelijk dus vier. Het valt me op dat de lucht ondertussen al lang zo helder niet meer is, maar voorlopig verwacht ik nog geen regenbuien.

Ik wacht het niet te lang af om zekerheid over de plek van PA te krijgen en ga weer op pad. Ik keer terug naar het spottersveldje omdat ik daar PA zal kunnen zien zitten en tevens de twee anderen ook. Onderweg hoor ik de valken weer en een klein stemmetje in me, geeft aan dat ik wel eens pech zou kunnen hebben met deze voorgenomen driedelige observatie.

De antennes zijn leeg, de lampen zijn leeg, de raampjes zijn leeg. Een stellage dan? Op een ring dan? Op het rooster, op de betonnen rand, ergens? Nope, geen valk meer te bekennen.

In het veld waar de koeien lui liggen te herkauwen zie ik een mega uit de kluiten gewassen aardappelbovist. Wat een joekel, en die gaat natuurlijk op het plaatje. Aan de overkant van de Loop heb ik de zilverreiger al eerder gezien en bij het boompje bij de Loop zag ik eerder jonge nijlganzen zitten, ze trekken nu mijn aandacht en terwijl ik die kant op kijk hoor ik het karretje van Piet. Even later vertelt hij me dat hij eerder deze week denkt nog drie jonkies te hebben gezien, maar dat hij niet honderd procent zeker is. Zijn verhaal lijkt op dat van mij: hij heeft ze niet alle vier echt gelijktijdig in beeld gehad, dus is er altijd de kans op een doublure. 

Het is zo'n dag dat er zomaar eens iemand van wat verder weg zou kunnen komen en dat gevoel blijkt heel snel al te kloppen. Vogellogboek Debbie parkeert haar auto achter die van mij in de berm. Opvallend genoeg hebben we de groene specht net iets voor haar aankomst alweer een paar keer in het bos rechts van ons (dus achter de auto's) gehoord. (Niet gezien). Debbie wil nog steeds een mooi plaatje van de groene specht aan haar imposante collectie toevoegen maar dat is haar nog steeds niet gelukt. Misschien vandaag?

We vertellen over de valken die zich vandaag relatief al veel hebben laten zien en we hopen op meer.

En dat krijgen we ook. Eerst zijn er wat vluchten die wijzen op een prooivlucht en dan is daar die regen van veertjes vanaf de onderste ring (teveel rechts om het in beeld te kunnen nemen). Ook VV keert terug naar de toren en ik maak een mooi plaatje van het moment dat ze de landing op de linkerlamp inzet. Piet weet me even later te vertellen dat het de ongeringde VV is, dat weet ik op dat moment nog niet.

Nog een valk arriveert: het is PA die bij de voet van de antenne gaat zitten waar hij met moeite te ontdekken is. En er komt nog een valk aangevlogen, wat een luxe toch. Deze valk, "duidelijk een juveniel" zo meldt Piet landt op de hoge antenne. Maar kennelijk is de koek nog niet op. Er landt nog een valk bij de toren en Piet merkt daar scherp bij op dat deze valk wat schijnt te twijfelen waar  ie op de toren zal landen. "Zou zo maar een vreemde kunnen zijn". Ik acht het haast uitgesloten dat het een vreemde is, en neem de opmerking van Piet maar een keertje voor het welbekende korreltje zout. De valk landt op het rooster en lijkt daar inderdaad een beetje vreemd te zitten. Ook de reactie van de andere valken is vreemd. Meest opvallend is het telkens omhoog kijken van VV op de lamp. Dan weet Piet te melden dat deze valk ongeringd is. En VV op de lamp dan? Die zit er nog! Twee ongeringde adulte valken? "Mannetje", weet Piet. Ook dat kan ik niet bevestigen.

De valk spring nu van het rooster af en gaat aan de voet bij de nieuwe antenne zitten. VV reageert nu, hoewel ze deze beweging onmogelijk gezien kan hebben. Ze draait één keer om de toren en gaat dan als een speer richting de nieuwkomer. Die schrikt zich het apenzuur en gaat er vandoor. Op het spottersveld gaat bij drie mensen het adrenalinegehalte omhoog. Debbie heeft het moment van de aanval met gestrekte pootjes mooi in beeld kunnen brengen. Ik weet zeker dat ik dit moment niet heb, want ik sta aan de grond genageld.

Even later keert VV terug en PA lijkt een sneer te krijgen: "da's jouw pakkie an, maat! !!!".

Terwijl rechts nog steeds geplukt wordt, waardoor we weten dat daar nog steeds een juveniel zal zitten te eten, keert de nieuwkomer nog eens terug. Piet weet het zeker: het is hem weer. PA zit nu wat meer rechts op de betonnen rand en schijnt de boodschap van VV begrepen te hebben. Hij gaat achter de vreemdeling aan, en doet dat niet door felle uithalen, maar hij gaat er naast vliegen en zwenkt dan af en toe naar de ander toe. Het blijkt voldoende want de ander verdwijnt uit ons zicht.

Opeens trekt Debbie aan mijn mouw: "moet je daar zien?" Vlak voor ons vliegt laag (net onder de boomtoppen zelfs) een grote roofvogel. In eerste instantie denken wij aan een buizerd, maar Piet roept al meteen dat het mogelijk een havik of iets anders is.

Het blijft niet bij deze ene vreemdeling: ook een tweede zoeft laag over de bomen niet al te ver voor ons uit. Ik prooi gehaast mijn camera in stelling te brengen, maar helaas wil deze nieuwe camera nog steeds niet altijd doen wat ik wil. Het duurt te lang. Ondertussen zijn Piet en Debbie in Piet zijn documentatie aan het opzoeken of dit misschien twee kiekendieven zijn, want dat het geen doorsnee buizerds of haviken zijn, is hen al duidelijk. Ik opteer nog voorzichtig voor de twee wespendieven, maar mijn metgezellen houden het op kiekendieven naar aanleiding van de foto's van Debbie en het boekje van Piet.

De situatie maakt dat ik even aan Wisky moet denken, die zowel mijn exemplaar van het boekje alswel mijn oude camera om zeep heeft geholpen in twee onbewaakte momenten. Met een glimlach bedank ik hem daar op afstand nog eens voor.

De bewolking neemt nu snel toe en weer-online voorspelt wat nattigheid. De bui komt sneller dan verwacht en binnen enkele tellen staan we onder de omhooggezette achterklep van mijn auto te schuilen. Het buitje duurt me te lang en de opklaringen die wel aanstaande zijn, duren me toch wat te lang. Ik heb nog een en ander te doen en dus besluit ik genoegen te nemen met het voor dit seizoen ongekend veel gebodene van vandaag.  

De vakantie is zowat voorbij, ik overdenk alle gebeurtenissen en concludeer dat het allemaal heel anders is gegaan dan ik had gehoopt. De Mortelbezoekjes waren uiterst miniem, het voelt alsof het slechtvalkenseizoen voor mij mislukt is. Het was erg weinig wat de jonkies ons hebben laten zien en of dat aan de vreemde winter en zomer ligt? Het zou natuurlijk kunnen. Desalniettemin kriebelt het altijd om even een onderzoekje te kunnen gaan doen. Het is iets over tienen wanneer ik besluit om zonder al te veel verwachtingen toch maar te gaan Mortelen.

De Hemelsbleekweg is leeg. Geen auto's in bermen, geen auto's bij de toren, geen fietsers op het spottersveldje en geen wandelaars op het bankje onder de toren.

Een gedeelte van de kudde Angussen staat aan deze zijde van de Loop te grazen. Een houtduif zit op een leeg voerplankje. Veel kraaien zitten in het veld, opmerkelijk, want kraaien zijn toch niet zo'n kuddedieren. Op de toren? Wat denk je? Aan de voorzijde: helemaal niks natuurlijk. Ik weet al dat ik niet lang op het spottersveldje zal verblijven. Er waait een stevige wind. Ik besluit een windjackje aan te trekken want ik heb geen zin om maandag met een koudje de werkweek weer te gaan beginnen.

Ik besluit meteen door te gaan naar de achterkant. Ik hoop daar toch een paar valken te kunnen zien. Het zint me niet dat er zo weinig gezien worden, hoeveel zullen er nog leven? Zijn PA en / of VV nog wel gezien? 

Peinsend loop ik langs het hoge waterpeil in de Snelle Loop. Het voelt als herfst, en tot mijn verbazing ziet het er ook uit als herfst. Diverse soorten paddenstoelen hebben zich al door een laagje naalden en dorre blaadjes omhoog gewerkt, sommigen zijn al geknakt door nietsvermoedende voorbijgangers en mogelijk hun honden. 

Ik merk dat mijn hoofd vooral omlaag kijkt, zoek ik in mijn onderbewustzijn naar de overblijfselen van dode slechtvalken?

Aan de achterzijde bij het betonblok valt me op hoe hoog het water staat. De stenige dam die ik nog maar een paar weken geleden gebruikte om de Loop over te steken is overspoeld met het water van de Loop. Ik ga verder door het poortje en een eind verder in het veld speur ik tevergeefs naar elk bekend plekje waar zich wel eens een slechtvalk op de toren begeeft. Ook de bomen waar wel eens een slechtvalk is gezien ontgaan me niet. Geen enkele slechtvalk te zien.

Ik besluit mijn wandeling om het bos voort te zetten. Pas wanneer ik naar het poortje loop hoor ik de kreten van twee vogels die het hoogste alarm gillen. Het zijn vermoedelijk twee jonge gaaien die dit geluid produceren. Ik kijk, maar ik kan ze niet ontdekken. Verder gaat mijn wandeling. Dieper in het bos zie ik een stuk voor me een witte plek die de bruine bodembedekking breekt. Het is een plukplaats. Het zijn de veren van een duif, maar het karkas ontbreekt. Voor mijn gevoel wijst dit op de aanwezigheid van tenminste nog één juveniele valk, die het laatste stuk duif ter oefening meegesleurd heeft. Een stukje verder, wat dieper in struiken ontdek ik nog een verenplek. Een flinke veer valt me op, erg lang voor een gewone duif. Ook de plek oogt wat vreemd. Slechtvalken willen de ruimte om overzicht te houden. We hebben al gezien dat de juvenielen best wel eens in het bos een prooi nuttigen maar meestal is dat in wat open plekken, zoals de eerste plek die ik daarnet vond. 

Ik kijk omhoog alsof ik de juveniel zoek die in een boom op me neerkijkt. Onzin natuurlijk. Ik kuier verder.

Het is opvallend stil. Het is naseizoen, de vogeltjes hebben al voor hun nageslacht gezorgd en hebben geen reden meer voor het te berde brengen van hun hoogste lied. En omdat alleen mensen vreemd afwijkend en nutteloos gedraag vertoont, doen vogels dat niet. Niks doen wat geen nut heeft. Slimme beesten.

Helaas is er ook geen spoor van een ijsvogeltje. Meestal een fantastisch alternatief wanneer de valken zich verstoppen.

Peinsend ben ik bij het bruggetje voor ik er erg in heb. "Strekpootje", het stiertje met de aangeboren pootafwijking staat vlakbij een andere stier. Deze is een stuk forser, maar het in groei wat achtergebleven dappere stiertje laat zich niet wegjagen. Het is het instinct van het beest dat het zich weert tegen de concurrentie en naar het zich laat aanzien sta ik op het punt om getuige te zijn van zo'n mannengevecht.

Het gaat er niet erg fel aan toe. Er zijn geen horens die voor bloedende wonden kunnen zorgen. Het zijn kopstoten die hooguit wat dof klinken. Dan realiseer ik me dat het zeer waarschijnlijk is, dat ik bij het ontvangen van zo'n kopstoot totaal knockout zal gaan. Ik zal het niet uitproberen. Strekpootje deelt uit en ontvangt. Een keer of tien haalt de een of de ander uit. Strekpootje moet de kracht uit drie poten halen, maar aan de reactie van de ander te zien komen zijn beuken toch ook behoorlijk aan. Dan zet de ander nog een paar keer flink aan. Het lijkt of Strekpootje er niet helemaal op bedacht was. Dan zakt zijn kop en begint hij te grazen. Het lijkt het teken voor de ander dat Strekpootje zich gewonnen geeft. Deze staakt dan ook het gevecht en blijft nog even triomfantelijk staan te kijken. Ik merk dat ik eigenlijk partij heb getrokken voor Strekpootje. Dan moet ik lachen: Robin Hood de redder van de zwakken.

Het lijkt me niet verstandig om tussen de twee stieren door mijn pad te vervolgen en dus besluit ik om te draaien en terug te gaan naar het spottersveldje. Een goede keus, zo zou even later blijken.

Ik sta nog niet op het spottersveld wanneer mijn oog valt op beweging in de lucht. Het is een kleine valk en meteen vermoed ik PA. De valk lijkt iets mee te dragen. Dan zet hij de landing in op de lamp aan de voorzijde van de toren. Een typische plek voor PA. Met mijn kijker zoek ik naar het raampje met de lamp. Het is PA en hij heeft een kleine prooi bij zich. Ik loop wat dichter naar de toren toe en maak ondertussen wat plaatjes. Dan besluit ik het knopje ook maar even op filmen te zetten. Bewegende beelden zijn er momenteel niet veel, dus wellicht is dit een mooie aanvulling.

Ik hoor het geknor van het dieseltje van Piet. Hij rijdt me een stukje voorbij en parkeert het wagentje dan in de berm. Samen bekijken we hoe het prooitje genuttigd wordt. We bespreken de afgelopen week en ik leer daarvan dat de valken zich inderdaad nog steeds weinig laten zien, en dat een van de betere momenten in de vroege avond ligt. Piet heeft de twee oudervalken met nog minimaal één, maar mogelijk twee jonkies gezien op een avond eerder in de week.

We horen de groene specht en ik zie waar hij landt. Mijn camera heeft daar meer moeite mee, op de gok schiet ik een plaatje en hoewel het niet scherp is: ik kan weer een vinkje plaatsen achter de soort: groene specht 2014.

Veel valt er niet meer waar te nemen en we besluiten allebei weer te vertrekken. Terwijl we naar de auto's lopen stopt er een auto bj het spottersveldje. Wanneer ik er even later aan voorbij ga zie ik hoe een fotomodel door haar man op de foto gezet wordt :)

Wekenlang zat het hoestje me in de weg. Na eerst last te hebben gehad van een gevoel dat mijn schedeldak bij het hoesten gelicht werd, leek het er de laatste dagen op dat mijn buik open scheurde. En net wanneer je denkt dat het wat beter gaat voel je je warm, heb je geen heldere blik, ben je wat duizelig en blijk je boven de 40 graden koorts te hebben. Gedwongen binnen zitten is niets voor mij dus zijn de laatste dagen voorbij geslopen. Niet eens fit genoeg om de cams een beetje te volgen. Nee, dan is het een verademing om in de morgen koortsvrij wakker te worden en dat er weer zin is om wat uit te vogelen: hoe neem ik ook alweer bewegende beelden op zonder dat het giga's aan ruimte kost?

Een toch wel erg overdreven verhaal over een opengereten VV brengt me ertoe om toch maar eens poolshoogte te gaan nemen. Zijn er gevechten op leven en dood gaande? Ik heb ze dit jaar nog niet gezien en ook mijn maten hebben me er niets over verteld. Het zal niet de eerste keer zijn dat beeld en geluid op BDL en NK het ergste doen vermoeden zonder dat er ook maar iets aan de hand is. Misschien is mijn interpretatie van het woord opengereten wat zwaarder dan het bedoeld is. Welnu, ik ga kijken en zal het weten te vertellen.

Ik ben alleen wanneer ik mijn auto parkeer bij het bekende veldje.

De valken zijn allebei thuis, zitten allebei in de hoge antenne, en dus is het simpel om ze te onderscheiden: bovenaan zit VV, onder haar zit de kleinere VM. Beide valken zitten in volslagen rust op hun plekje en kijken rustig om zich heen. Niets aan de hand.

In de omgeving ook geen echte bijzonderheden. Nijlganzen, een zilverreiger, wat wilde eenden, de eeuwige kraaien, wat houtduiven, wat klein spul.

Omdat ik zonder gesprekspartners nooit lang stil kan blijven zitten besluit ik te gaan wandelen. Het grote hol vlakbij het veldje kan van een konijn zijn, maar is ook groot genoeg voor iets anders. Het is nog verder uitgegraven dan vorige keer. Ben benieuwd wie de graver is. Verder gaat het. Dan opeens is daar de verplaatsing. De kleine man is van zijn plek vertrokken en naar de betonnen rand bij de wiphoek gegaan. "Dit kunnen ze thuis mooi allemaal ook zien", bedenk ik, terwijl ik verder loop. Ik erger me aan de crossmotor sporen die door het bos zijn getrokken. Bij het bruggetje helaas geen ijsvogeltje. Op het bruggetje draai ik me nog even naar de toren: VV zit nog waar ze zat. Ik ga door het poortje. Bij de paddenpoel gebeurt niets. Meestal is het een geplons van jewelste wanneer de trek eenmaal begonnen is. Nu nog niets. Ik probeer met redelijk droge schoenen door het drassige veld te komen, maar daarvoor is concentratie vereist. Er zijn weinig alternatieve stappen te zetten, zonder tot de enkels weg te zakken. Dan hoor ik een geluid alsof er een aantal ganzen of zo over me heen vliegen. Ik draai me om en zie tot mijn verbazing dat het twee grote witte knobbelzwanen zijn. Mijn camera heeft wat moeite met scherpstellen en voor je het weet is het beste moment al voorbij.

Het is nu zo drassig dat ik besluit om niet verder te gaan. Ik keer terug en probeer dat opnieuw zo voordelig mogelijk te doen. Ongemerkt wijk ik iets af van mijn eerdere route en na enkele tientallen meters loop ik me vast. Ik kan een stuk teruggaan of met grote stappen een beetje nattigheid van de sokken riskeren. Ik kies voor het laatste en kom er mee weg.

Terug gaat het over het bruggetje door het bos naar de toren, naar het spottersveldje. Daar doen zich een paar vogeltjes te goed aan een laatste restantje voer uit de voliere van mijn overleden vader. Ik sta bij mijn auto en kiek de roodborst en net wanneer ik het ander vogeltje ook wat beter in beeld krijg, hoor ik de poort naast me open gaan. De auto rijdt niet verder. Snel maak ik nog een paar prentjes en dan passeert de bestuurster me, de hand groetend opstekend. Ik zwaai en steek mijn duim op om haar te bedanken. De relatie met de bewoners aan beide zijden naast het spottersveld is uitstekend.

Ik sta mijn foto's te bewonderen wanneer ik voel dat ik naar boven moet kijken. Meteen zie ik de wip en ben zo verbaasd dat ik vergeet de camera op opnames te zetten. Wanneer VM vervolgens even gaat schoonvliegen ben ik weer bij de les. Na een paar prentjes draai ik de knop op filmen. Ik weet dat de opname schokkerig zal zijn, want het rustig in beeld houden en met de beweging meegaan lukt met deze camera een stuk minder makkelijk dan met de vorige. (En wanneer ik thuis kom is er geen opname te vinden :-( )

Het schoonvliegen stopt wanneer een flinke roofvogel (havik?) in de buurt komt, VM draait eerst even weg, maakt dan hoogte en het is duidelijk dat ie probeert boven en achter de roofvogel te komen. Deze maakt meer vaart, gaat richting toren maar lijkt geen bedreiging te zijn. VV blijft ongeroerd op haar plek zitten. VM heeft ondertussen kennelijk iets anders op het oog en maakt vaart richting De Mortel. Ik volg hem met mijn kijker tot ie achter de boomtoppen verdwijnt. 

Twee Geocachers kijken me even schichtig aan, dan zegt de een tegen de ander: "die weet allang waarvoor we komen". "Warm - Heet", is mijn antwoord. Ze lachen en diepen hun schat op. 

Wanneer ze even later vertrekken, de roodborst zich nog even geduldig laat vastleggen en de hond van de buren de bewaking van mijn auto opgeeft, besluit ik ook te vertrekken. Eigenlijk zint het me niet dat ik de terugkeer van VM niet kan vastleggen. En dan word ik op mijn wenken bediend. VM keert terug, begroet zijn vrouw en dan breekt opeens de zon door de bewolking. Het verblind me even en meteen ben ik VM ook weer kwijt. Met een zucht stap ik in de auto. Gadegeslagen door de hond, die dan maar een ander object zoekt om te bewaken.

Ik ben de laatste tijd erg druk geweest en dat is ook nu nog zo. Maar wanneer je al een paar keer op enkele honderden meters van de toren bent geweest en dan nog amper de gelegenheid hebt kunnen pakken om even naar de slechtvalken te kijken dan wordt de drang nu wel heel erg groot.

Het is zeker geen foto-weer en het is zeker ook geen aangename temperatuur, maar ik moet en ik zal. Vorige keren geen valk gezien, dat moet vandaag anders!

Ik ga eerst bij de slijter wat relatiegeschenken bestellen en sjees daarna naar De Mortel. Ik ren het veldje op om als de wiedeweerga de toren te scannen. Raak! Op de koektrommel zit een van de valken van een prooi te smullen. Ik vind het typisch dat daar de plek is waar ik een valk zie zitten, de (nieuwe) lichtbakens zijn telkens leeg geweest.

Omdat ik ook nu niet zo heel veel tijd heb, besluit ik gauw aan de wandel te gaan om te kijken of er behalve deze dinerende slechtvalk ook nog een tweede te ontdekken valt. Ik zie de zilverreiger in de Snelle Loop, ik zie even later de tweede aan de achterkant in het veld staan. En dan ontdek ik tot mijn grote genoegen dat het wildpoortje, het slingerpoortje, is aangepast. Ik kan er weer ruim door. Blijdschap is de bijbehorende emotie. Ik slok verder en ga op een afstand staan dat ik het bovenste gedeelte van de toren aan deze achterkant goed kan bekijken. Niets op de lampen, niets op de betonnen rand, niets in de antennes, niets op welke stellage dan ook, maar dan... wat zit daar bij die poot van de balustrade op de onderste ring? Is het een uitsteeksel of toch....? Mijn hart slaat een keertje over wanneer ik de bevestiging zie dat het inderdaad een slechtvalk is die daar zit. Blijgemutst sjok ik terug. Door het slingerpoortje, langs de Loop, bij het bruggetje.... wat zie ik daar nou? Een donkere gestalte, ietsje kleiner dan een kat plonst vanaf de eerste tree van het bruggetje in het water. En dan blijft alles stil. Zeer verwonderd besluit ik voorzichtig poolshoogte te nemen en onderwijl probeer ik te snappen waarom een katje in het water valt en dan niet in paniek plonst en spettert. Ik zie in eerste instantie niets en dan....

Mijn ogen springen haast uit de kassen, wat is dat nu? Ik ben niet heel erg bekend met marterachtigen en otters en wat dies meer zij, maar dit is wel heel bijzonder. Het beestje kijkt me recht aan wanneer ik vlug mijn plaatjes schiet. Dan zwemt het naar de oever waar het zich snel verstopt. Ik sta verbaasd te kijken naar mijn toestel. Wat een ongeloofelijk mooi moment was dat! *

Diep in gedachten verzonken om welk beest het nu eigenljk gaat loop ik terug naar de toren en verder door naar het spottersveld. De valk op de koektrommel zit er nog steeds. En dan is daar ook de ander die even wat rondjes vliegt en even op een oude schuilplaats lijkt te gaan landen (op een van de betonnen draagcilinders onder de ringen), maar uiteindelijk verdwijnt de valk weer op de onderste ring waar ik hem vanaf het spottersveld niet kan zien.

Dan valt mijn oog op de picknicktafel... er is een tekst ingekrast en hoewel ik daar normaal een hekel aan heb raak ik nu zeer geëmotioneerd:  "Goede reis bruur" met een hartje met een kruisje erboven. Volledig anoniem, maar daardoor zo ontroerend, zo mooi, nam iemand op deze manier afscheid van zijn broer. Mijn rechteroog wordt vochtig.... wow, wat een ontroerend mooi bezoekje was dit.

 (* Waaneming.nl geeft uitsluitsel over de marterachtige: het gaat om een Amerikaanse Nerts, die vermoedelijk vanwege ontsnapping is ontkomen aan een zekere dood)

Soms heb ik last van een druk bestaan. En dan kan het zo maar gebeuren dat de Mortelgang er een beetje bij inschiet. Nu de klus geklaard is, kan ik bijna niet anders dan de "schade" in te gaan halen en kwieks de auto te bestormen om mijn gevleugelde vriendjes te gaan bezoeken. Waar een klein landje als Nederland de grote verscheidenheid in het regionale weer vandaan haalt is mij altijd al een raadsel geweest. In het Noorden knallen door gladheid auto's op elkaar en hier schijnt een weliswaar dun zonnetje.

Eenmaal uit de auto en op de open vlakte merk ik dat het veel kouder is dan ik had verwacht. Het is de wind die het zo koud maakt. Dan valt me de grote witte vlek op het groene veld op. Veertjes van een duif spreiden zich over drie grote vlekken uit. Allemaal direct in en buiten het spottersveldje. Voor "ter plaatse bekenden": nabij de vuilnisbak.

En dan kijk ik omhoog. En daar zie ik meteen de valk in de richting van de toren vliegen. Onmiddellijk gaat het knopje op de filmstand en probeer ik nog wat sfeer mee te nemen op de bewegende plaatjes. De valk landt op de grote antenne en durf ik te gokken dat het VV is. Later zal ik zekerheid krijgen.

Wanneer ook nummer twee in beeld komt (VV is ondertussen op het rooster gevlogen) en deze toch wel iets kleinere valk op de GSM antenne is geland, besluit ik een wandeling te gaan maken. Wanneer de overkant van de Loop te drassig blijkt, dan kan ik altijd nog omdraaien.

Dichterbij de toren maak ik nog een paar plaatjes en dan loop ik door tot bij de toren. In de eik beweegt vanalles, het blijkt één van mijn meest favoriete mezensoorten te zijn: de beweeglijke staartmeesjes. Ik neem de tijd en door het maken van veel plaatjes hoop ik er een paar toonbare aan over te houden. En zoals deze vogeltjes plegen te doen: opeens zijn ze allemaal verdwenen. Het aantal plaatjes moet voldoende zijn en ik besluit elke enigszins gelukte foto te zullen plaatsen. "Overdaad schaadt in dit geval niet".

Ik loop verder, ga het bruggetje over, nadat ik me vergewist heb dat er toch zeker geen ijsvogeltje ongemerkt in de buurt zit. Helaas, dat is niet het geval. De overkant van de Loop is inderdaad nog drassiger dan onlangs. En ik zie dat een bekende op het spottersveldje is gearriveerd. Genoeg aanleiding om een wat langere wandeling dan maar te laten voor wat het is. Ik ga nog even naar de stenen dam in de Loop om daar de mini-watervalletjes op de foto te zetten. Haha, het lijken de Niagara Falls wel.

Dan keer ik om en ga terug naar het spottersveldje. Daar heeft Gerrit E zich net geinstalleerd en komt Piet uit Lieshout met zijn vehikel aangetuft. Gerrit brengt me met zijn scoop de zekerheid over wie wie is: PA op de GSM, VV op het rooster.  

Niet veel later zien we hoe een derde valk de toren nadert. Snel worden de posities van de al aanwezige valken gescand: inderdaad, beide zitten nog op hun plek. VV krijst, maar PA wordt er op af gestuurd. Ik ben dan al aan het filmen. Op de achtergrond maakt Piet zijn verhaal over de auto van rijschool Kuijpers uit Gimmert af. Ik hoor hem wel, maar heb er geen aandacht voor, het wordt spannend (mogelijk).

Ik blijf de derde valk in het vizier houden en wacht af wat er gaat gebeuren. Ik hoor van mijn spotgenoten dat PA er naar toe onderweg is. Ik wacht af, ondertussen vliegt de valk precies boven me en wordt steeds meer van de grenzen van mijn fysieke mogelijkheden gevraagd. Was ik een uil, die zijn kop zowat helemaal rond kan draaien, dan was het een makkie geweest. En precies dan doet PA zijn (schijnaanvalletje). Ik kan de twee nog net heel even in beeld krijgen. PA volgt de andere valk die nu toch het hazenpad kiest en ergens in de richting van Gemert probeert te ontkomen.

De koude vingers breken ons langzaam op: Gerrit E is de eerste die inpakt. En wanneer Piet en ik ons gesprekje over gewichtsafname willen voortzetten wil Piet me vertellen dat hij wat dunnere vingers heeft gekregen. Hij wil me net zeggen dat zijn ring af en toe afglijdt wanneer hij verbaasd naar zijn lege ringvinger kijkt. Verloren! We zoeken samen of we de ring kunnen vinden. Piet vermoedt dat hij de ring elders is verloren en besluit daar toch nog maar even naar terug te gaan, "Ge wit mar nooit".

We lopen samen van het veldje en vertrekken met een korte groet.

Vandaag heb ik geen tijd voor een uitgebreide beschrijving van mijn Mortelgang. Maar met wat plaatjes en een facebook-citaat krijgt mijn vaste publiek toch een kleine tegemoetkoming :)

Wellicht later nog een filmpje van de reeën en een fragmentje van de valken.

Op facebook schreef ik:

"Een fijne lange wandeling gemaakt bij de Morteltoren. Voor de derde week op rij op dezelfde plek reetjes gezien. De valken waren er ook. Ook een derde die zich even in de buurt van de toren waagde.
Zonder al te veel ophef werd die kenbaar gemaakt dat het geen open huis is 

Piet uit Lieshout en Gerrit zonder E waren voor een deel mijn medespotters totdat ik toch ook wel een beetje vanwege de kou naar huis ben gegaan."

Kerstavond heb ik de vernieuwde website online gezet. Dat de dag erna het weer allerminst geschikt was voor een Mortelgang zint me niet. "Morgen zal het beter zijn", stelt mijn vrouw me gerust. En morgen is vandaag. De ruiten van mijn auto zijn stevig bevroren. Het is koud, maar ik omschrijf dit altijd als een "eerlijke" kou. Ik zie op tegen het ijsvrij maken van de ruiten. Coriena haalt me via facebook over de streep. "Ja, ik ga".

De valken zijn vanmorgen steeds actief geweest, zo weet ik inmiddels. Dat staat me wel aan. Het ijsvrij maken van de autoruiten is minder zwaar dan ik vooraf vreesde. Een paar minuutjes later zit ik in de auto en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik heb er echt veel zin in.

Voor me rijd iemand in een wel zeer gestaag "zondags" tempo. Normaal kan ik me daar wel aan ergeren, niemand hoeft van mij te hard te rijden, maar ga wel in het voorgeschreven tempo mits de omstandigheden dat toelaten. Het verpest mijn bui zeker niet en ik blijf gewoon op afstand. In mijn spiegel zie ik dat een ander zich er wel aan ergert, maar deze achtervolger slaat in de dorpskern van de Mortel linksaf.

In de berm bij het spottersveldje parkeer ik mijn voiture. Er hangt wat nevel laag boven de grond die het lastig maakt (zeker met het tegenlicht van de zon) om de overkant van de Snelle Loop te bekijken. Op de toren heb ik de valk dan allang in de hoge antenne zien zitten. Is de ander ook thuis? Ik zie er maar eentje.

De bankjes zijn nat en nog aangevroren, niet echt "zitbaar" dus, of ik zal een kouwe en natte kont krijgen. Dat gaan we niet doen. Ik tuur wat om me heen en hoor duidelijk het geluid van ganzen. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat ze boven me vliegen. Ik verbaas me wat over de richting (noordwaarts) en wanneer ik even later het plaatje terugkijk schiet ik in de lach. Je zou zo maar kunnen denken dat er een slechtvalk juist in mijn richting komt vliegen, maar het is toch echt een gans die van me af vliegt.

Ik besluit om naar de toren te wandelen en dan te bepalen of ik een grote of een kleine wandeling aandurf. Het wordt een tusseninnetje. Ik steek via het bruggetje de Loop over. Helaas geen ijsvogeltje in het vizier. Het klappoortje lijkt niet veel meer nodig te hebben om een saloondeurtje te worden. Het hangt nog net tegen de portierpaal, maar er hoeft niet veel duwende vorst meer te komen of het poortje zal haar grip tegen de paal verliezen. Ik zie geen middelen om het provisorisch op te lossen en hoop maar dat het goed blijft gaan.

Vanaf het veld kan ik de valk op de grote antenne veel beter op de plaat vastleggen, maar het is er erg nat en drassig dus besluit ik mijn wandeling aan deze zijde van de Loop hiermee te stoppen en terug te keren naar gene zijde. Ik ga nu linksaf en zie in de verte de gestalte van de zilverreiger. Deze reiger zien we nu al zo lang dat we hem als vaste bewoner van het gebied beschouwen, iets wat een aantal jaren geleden een zeldzaamheid was. De mensen van natuurbeheer zijn dus wel degelijk bezig om resultaat te kweken met hun werk.

Opeens vliegt de reiger weg en ik verbaas me daar over. Ik heb me amper bewogen dus waarom zou ie van me schrikken? Maar dan zie ik opeens een kleine hond in de buurt van het bankje met het betonblok rondlopen. "Aha, ik ben dus onschuldig". Ik loop nu ook naar het bankje. Daar zie ik de wandelende baasjes van het hondje die me een goedemorgen wensen. Dat krijgen ze van me retour.

De zilverreiger strijkt neer bij een blauwe reiger en twee nijlganzen. De kudde Aberdeen Angus staat breeduit bij elkaar. Ik wurm me door het poortje, hmmm, ik ben wat aangekomen, merk ik en loop dan door naar een plek waar ik de toren aan de zijden die vanaf het spottersveldje niet te zien zijn kan bekijken. Ik kom niet verder dan één valk op de hoge antenne, maar die had ik al steeds in beeld.

Op een hoger deel van het eilandje tussen de gesplitste Loop is een recht stuk stijl afgegraven en er steekt een takje over. Een ideale plek voor een ijsvogeltje, bedenk ik tevreden. Dan draai ik om een maak aanstalten om terug te keren naar het spottersveldje. Er zit ondertussen een man op het betonblok, ik groet, maar krijg geen antwoord. Ook goed. Verderop herken ik Bas, de hond van Jan de jachtopziener. Jan blijft even op het bruggetje staan en lijkt me op te wachten. "Ik heb je lang niet meer gezien", begroet hij me. Ik leg hem uit dat ik inderdaad vanwege mijn gezondheid even verstek heb moeten laten gaan en hoe blij ik met trip van vandaag ben. We wandelen samen op naar Jan zijn auto, ondertussen vertelt Jan dat Piet ook gearriveerd is. Snel kijk ik naar het spottersveld en ben blij daar Piet te herkennen. Ik versnel mijn pas een beetje om naar Piet te gaan maar bedenk ter hoogte van de berk bij de brede poort van het veld dat het altijd zinvol is om daar even om te draaien om de toren te bekijken. Het blijkt een goede zet, want ik zie hoe er een slechtvalk op het rooster zit. Die zet er nog niet bij mijn aankomst. Zit de valk in de antenne ook nog op zijn plaats? Ja, dat wel, maar die klappert met de vleugels. Even opletten nu. Ik heb het teken goed geïnterpreteerd, de valk gooit de kont omhoog en.... vliegt weg. Onmiddellijk is daar ook de reactie van de valk op het rooster (ik vermoed VV) en beide valken verdwijnen noordwaarts.

De begroeting met Piet is hartelijk. We zijn allebei blij elkaar weer eens te zien. Piet wil me uitleggen waar de valken zitten, maar ontdekt dan pas dat de twee allebei weg zijn. Hij heeft teveel aandacht gehad voor het schillen van zijn appeltje en heeft alle actie daardoor gemist.

Maar we hoeven niet lang te wachten. Rap na elkaar naderen de twee valken de toren weer, waarbij de voorste uit ons zicht verdwijnt maar de tweede landt op de lage (nieuwere) antenne. Had die eerste prooi bij zich? we denken het wel. PA is de valk op de lage antenne en die laat zijn schooiende kreetje horen. We zijn er haast zeker van dat VV met prooi terugkeerde.

Het duurt even en dan schooit PA nog eens en vliegt vervolgens naar de achterkant waar VV vermeend met de prooi zit. Weer duurt het even en dan opeens zien we een valk via de achterkant naar de "hoek van de bovenste ring" vliegen. Het is PA die inderdaad met een prooitje of een deel van het prooitje op de ring zit. Zijn geschooi heeft kennelijk gewerkt. Mooie kerstgedachte toch?

In de bomen naast ons is opeens veel beweging. Er blijken wat staartmeesjes te zitten, maar ook koolmeesjes en nog wat ander klein spul laat zich zien. Ik ben zo dik tevreden met dit alles dat ik me betrap op een dikke smile. Toch wordt het tijd om huiswaarts te gaan. Dat doe ik met een vette glimlach op mijn tronie. Wow, heerlijk dit. Vrolijke Tweede Kerstdag u allen....

Het moet een van de twee jonge mannetjes zijn die op de hoge antenne zit, want de valk naast hem is zienderogen een stuk forser. Dat (b)lijkt VV te zijn. Omdat deze valk ongeringd is zijn we natuurlijk nooit helemaal zeker, vandaar de haakjes om de 'B' van 'blijkt'.

Het gaat vanmorgen een stukje beter met me, dat is per dag verschillend en ik ben blij met elke fitte dag die ik momenteel heb. Nog voordat ik uit mijn bed ben heb ik op de mobiele telefoon al gezien dat het mistig is. Ik weet dat het gaat optrekken, maar ik heb nie meegekregen of het eerst in het Noorden en daarna pas in het Zuiden optrekt of andersom. Ik besluit de ochtend heel kalm te doen zodat de energie vanmiddag nog optimaal is. Ik wil zo graag Mortelen, maar de ontstekingen in de buik zijn nog niet weg en vergen veel van mijn energie.

Na de lunch zie de lucht er blauw uit en ben k niet meer te houden. Al is het maar een half uurtje, ik zal er gelukkig mee zijn.

Er staat al een auto in de berm. "Fijn, ik ben toe aan wat geleuter over de valken", zoals Gerrit E dat meestal pleegt te zeggen. Het is nu echter niet Gerrit E die daar nu scoopt. Er zit een valk op het rooster en twee in de hoge antenne. "Twee zijn net aangekomen", verneem ik van Gerrit.

Zoals zo vaak blijken valken weer gevlogen tussen het knipperen van de ogen door. De twee in de antenne zitten er niet meer, de roosteraar nog wel.

We kletsen wat over (wat blijkt) drie kort na elkaar overleden vaders van spotters en uiteraard ook over het Skreeverke, die we zullen gaan missen.

We horen ook andere roofvogels,waaronder mogelijk een havik of sperwer en zeker een aantal buizerds die vandaag erg actief zijn, maar nu nog steeds op vrij grote afstand. Opeens is daar PA weer en die draagt een prooitje mee. Gerrit zijn scoop leert ons dat het om een spreeuw gaat. PA landt op de lamp onder de ring en start de plukkerij. Ik bedenk dat het wel leuk is om PA nog eens te filmen tijdens zijn lunch, maar dan kom ik toch even in dubio, want over het bos rechts naast ons vliegen de twee andere valken. VV mist een flinke vleugelpen. Ik probeer de twee vliegers te filmen maar dat mislukt, dus loop ik wat meer naar de toren toe om PA dan maar aan de lunch te filmen.

PA doet er zijn gemakkie over en ik stop de filmerij. Gerrit vertrekt en ik maak ook aanstalten om te gaan, maar dan stopt er een auto achter me. Het toeval wil dat dot de andere Gerrit (E) is. Die heb ik ook al een tijd niet meer gezien, dus loop ik even met hem mee naar het spottersveldje.

Opeens horen we een doodskreet, het lijkt mij op een paniekkreet van een specht die geslagen wordt. We zien de slechtvalk met veel moeite met een flinke prooi torsen. De valk vliegt over het bos linksachter de toren (dus links van de Loop) en laat daar kennelijk de prooi vallen. Want we zien meteen daarna hoe een valk heel laag boven/onder de boomtoppen richting de toren vliegt. Voor mij is de wandeling te ver, maar Gerrit besluit het er op te wagen en wandelt in de richting van de gevallen prooi.

Over ons heen komt nog een valk, we twijfelen of het een slechtvalk is. Gerrit belooft me te mailen als hij de prooi inderdaad kan vinden, ik ben er zo van overtuigd dat het een specht moet zijn dat ik het eigenlijk alleen maar mis kan hebben, maar het benieuwd me enorm.