Het plan was om heel vroeg op te staan in de hoop dat het dan het beste moment is om nog iets van de valken te mogen spotten. Maar na een vermoeiende eerste werkweek gingen de oogjes niet vanzelf open mislukte het plan. Het krantje was laat, Wisky had ook tijd zat dus was van de aanvankelijke twee uur eerder geplande spotterstocht niet veel meer over dan een half uurtje eerder dan normaal.
En er was winst. Tot mijn tevredenheid zag ik bij aankomst al meteen een valk op de rechterlamp onder de ringen en een andere valk op de hoge antenne zitten. Vooral dat laatste voorspelt meestal wel wat actie, want het is de uitkijkpost naar prooi.
Omdat dit zo hoopgevend is, besluit ik gelijk maar voor de volle scan te gaan. Dat wil zeggen dat ik meteen aanzet voor een wandeling om de toren, zodat geen valk op de toren verborgen zal blijven. (Op het dak kan ik ook dan niet kijken).
Is het een voorteken? Ik loop van het veldje af, kijk omhoog en zie een lege antenne. Huh? De vogel blijkt gevlogen. PA zit nog steeds op zijn stekkie op de lamp. Naast de toren schijnt tegen de helderblauwe lucht vaag de maan. Ik moet er een plaatje van maken. Het is nog steeds helderblauw, het stemt me heel tevreden.
De wandeling zet ik door. Het valt me op dat de massa paddestoelen ondertussen flink is uitgebreid, er is geen ontkomen meer aan: de herfst is op komst. Ik neem de tijd om naar de achterkant te kuieren en ik probeer elk vogelgeluidje in me op te nemen. Het is namelijk opvallend stil in het bos nu de meeste vogels hun hoogste lied in de kast hebben gelegd voor betere tijden.
Aan de achterkant bespeur ik geen valk. Ik overweeg even om de grotere ronde te gaan maken, maar ik besluit toch voor de weg terug. En zoals zo vaak: ik ben al voorbij het wildpoortje wanneer ik valken hoor. Ik zet even een sprintje -euh althans wat er over is van het sprintjes trekken na het alweer vele jaren beëindigen van een al niet zo imposante voetbalcarriere-. Evengoed, binnen een paar tellen sta ik weer op een plek waar ik de toren inclusief de laagste ring kan overzien. Ik denk nog net een valk achter de boomtoppen te zien verdwijnen, terwijl twee anderen hoger om de toren vliegen. Deze twee landen elk in een antenne. De derde zie ik niet, maar ik hoop dat PA nog op zijn plek zit zodat de conclusie is dat er nog minstens drie valken zijn, maar mogelijk dus vier. Het valt me op dat de lucht ondertussen al lang zo helder niet meer is, maar voorlopig verwacht ik nog geen regenbuien.
Ik wacht het niet te lang af om zekerheid over de plek van PA te krijgen en ga weer op pad. Ik keer terug naar het spottersveldje omdat ik daar PA zal kunnen zien zitten en tevens de twee anderen ook. Onderweg hoor ik de valken weer en een klein stemmetje in me, geeft aan dat ik wel eens pech zou kunnen hebben met deze voorgenomen driedelige observatie.
De antennes zijn leeg, de lampen zijn leeg, de raampjes zijn leeg. Een stellage dan? Op een ring dan? Op het rooster, op de betonnen rand, ergens? Nope, geen valk meer te bekennen.
In het veld waar de koeien lui liggen te herkauwen zie ik een mega uit de kluiten gewassen aardappelbovist. Wat een joekel, en die gaat natuurlijk op het plaatje. Aan de overkant van de Loop heb ik de zilverreiger al eerder gezien en bij het boompje bij de Loop zag ik eerder jonge nijlganzen zitten, ze trekken nu mijn aandacht en terwijl ik die kant op kijk hoor ik het karretje van Piet. Even later vertelt hij me dat hij eerder deze week denkt nog drie jonkies te hebben gezien, maar dat hij niet honderd procent zeker is. Zijn verhaal lijkt op dat van mij: hij heeft ze niet alle vier echt gelijktijdig in beeld gehad, dus is er altijd de kans op een doublure.
Het is zo'n dag dat er zomaar eens iemand van wat verder weg zou kunnen komen en dat gevoel blijkt heel snel al te kloppen. Vogellogboek Debbie parkeert haar auto achter die van mij in de berm. Opvallend genoeg hebben we de groene specht net iets voor haar aankomst alweer een paar keer in het bos rechts van ons (dus achter de auto's) gehoord. (Niet gezien). Debbie wil nog steeds een mooi plaatje van de groene specht aan haar imposante collectie toevoegen maar dat is haar nog steeds niet gelukt. Misschien vandaag?
We vertellen over de valken die zich vandaag relatief al veel hebben laten zien en we hopen op meer.
En dat krijgen we ook. Eerst zijn er wat vluchten die wijzen op een prooivlucht en dan is daar die regen van veertjes vanaf de onderste ring (teveel rechts om het in beeld te kunnen nemen). Ook VV keert terug naar de toren en ik maak een mooi plaatje van het moment dat ze de landing op de linkerlamp inzet. Piet weet me even later te vertellen dat het de ongeringde VV is, dat weet ik op dat moment nog niet.
Nog een valk arriveert: het is PA die bij de voet van de antenne gaat zitten waar hij met moeite te ontdekken is. En er komt nog een valk aangevlogen, wat een luxe toch. Deze valk, "duidelijk een juveniel" zo meldt Piet landt op de hoge antenne. Maar kennelijk is de koek nog niet op. Er landt nog een valk bij de toren en Piet merkt daar scherp bij op dat deze valk wat schijnt te twijfelen waar ie op de toren zal landen. "Zou zo maar een vreemde kunnen zijn". Ik acht het haast uitgesloten dat het een vreemde is, en neem de opmerking van Piet maar een keertje voor het welbekende korreltje zout. De valk landt op het rooster en lijkt daar inderdaad een beetje vreemd te zitten. Ook de reactie van de andere valken is vreemd. Meest opvallend is het telkens omhoog kijken van VV op de lamp. Dan weet Piet te melden dat deze valk ongeringd is. En VV op de lamp dan? Die zit er nog! Twee ongeringde adulte valken? "Mannetje", weet Piet. Ook dat kan ik niet bevestigen.
De valk spring nu van het rooster af en gaat aan de voet bij de nieuwe antenne zitten. VV reageert nu, hoewel ze deze beweging onmogelijk gezien kan hebben. Ze draait één keer om de toren en gaat dan als een speer richting de nieuwkomer. Die schrikt zich het apenzuur en gaat er vandoor. Op het spottersveld gaat bij drie mensen het adrenalinegehalte omhoog. Debbie heeft het moment van de aanval met gestrekte pootjes mooi in beeld kunnen brengen. Ik weet zeker dat ik dit moment niet heb, want ik sta aan de grond genageld.
Even later keert VV terug en PA lijkt een sneer te krijgen: "da's jouw pakkie an, maat! !!!".
Terwijl rechts nog steeds geplukt wordt, waardoor we weten dat daar nog steeds een juveniel zal zitten te eten, keert de nieuwkomer nog eens terug. Piet weet het zeker: het is hem weer. PA zit nu wat meer rechts op de betonnen rand en schijnt de boodschap van VV begrepen te hebben. Hij gaat achter de vreemdeling aan, en doet dat niet door felle uithalen, maar hij gaat er naast vliegen en zwenkt dan af en toe naar de ander toe. Het blijkt voldoende want de ander verdwijnt uit ons zicht.
Opeens trekt Debbie aan mijn mouw: "moet je daar zien?" Vlak voor ons vliegt laag (net onder de boomtoppen zelfs) een grote roofvogel. In eerste instantie denken wij aan een buizerd, maar Piet roept al meteen dat het mogelijk een havik of iets anders is.
Het blijft niet bij deze ene vreemdeling: ook een tweede zoeft laag over de bomen niet al te ver voor ons uit. Ik prooi gehaast mijn camera in stelling te brengen, maar helaas wil deze nieuwe camera nog steeds niet altijd doen wat ik wil. Het duurt te lang. Ondertussen zijn Piet en Debbie in Piet zijn documentatie aan het opzoeken of dit misschien twee kiekendieven zijn, want dat het geen doorsnee buizerds of haviken zijn, is hen al duidelijk. Ik opteer nog voorzichtig voor de twee wespendieven, maar mijn metgezellen houden het op kiekendieven naar aanleiding van de foto's van Debbie en het boekje van Piet.
De situatie maakt dat ik even aan Wisky moet denken, die zowel mijn exemplaar van het boekje alswel mijn oude camera om zeep heeft geholpen in twee onbewaakte momenten. Met een glimlach bedank ik hem daar op afstand nog eens voor.
De bewolking neemt nu snel toe en weer-online voorspelt wat nattigheid. De bui komt sneller dan verwacht en binnen enkele tellen staan we onder de omhooggezette achterklep van mijn auto te schuilen. Het buitje duurt me te lang en de opklaringen die wel aanstaande zijn, duren me toch wat te lang. Ik heb nog een en ander te doen en dus besluit ik genoegen te nemen met het voor dit seizoen ongekend veel gebodene van vandaag.
