Soms heb ik last van een druk bestaan. En dan kan het zo maar gebeuren dat de Mortelgang er een beetje bij inschiet. Nu de klus geklaard is, kan ik bijna niet anders dan de "schade" in te gaan halen en kwieks de auto te bestormen om mijn gevleugelde vriendjes te gaan bezoeken. Waar een klein landje als Nederland de grote verscheidenheid in het regionale weer vandaan haalt is mij altijd al een raadsel geweest. In het Noorden knallen door gladheid auto's op elkaar en hier schijnt een weliswaar dun zonnetje.
Eenmaal uit de auto en op de open vlakte merk ik dat het veel kouder is dan ik had verwacht. Het is de wind die het zo koud maakt. Dan valt me de grote witte vlek op het groene veld op. Veertjes van een duif spreiden zich over drie grote vlekken uit. Allemaal direct in en buiten het spottersveldje. Voor "ter plaatse bekenden": nabij de vuilnisbak.
En dan kijk ik omhoog. En daar zie ik meteen de valk in de richting van de toren vliegen. Onmiddellijk gaat het knopje op de filmstand en probeer ik nog wat sfeer mee te nemen op de bewegende plaatjes. De valk landt op de grote antenne en durf ik te gokken dat het VV is. Later zal ik zekerheid krijgen.
Wanneer ook nummer twee in beeld komt (VV is ondertussen op het rooster gevlogen) en deze toch wel iets kleinere valk op de GSM antenne is geland, besluit ik een wandeling te gaan maken. Wanneer de overkant van de Loop te drassig blijkt, dan kan ik altijd nog omdraaien.
Dichterbij de toren maak ik nog een paar plaatjes en dan loop ik door tot bij de toren. In de eik beweegt vanalles, het blijkt één van mijn meest favoriete mezensoorten te zijn: de beweeglijke staartmeesjes. Ik neem de tijd en door het maken van veel plaatjes hoop ik er een paar toonbare aan over te houden. En zoals deze vogeltjes plegen te doen: opeens zijn ze allemaal verdwenen. Het aantal plaatjes moet voldoende zijn en ik besluit elke enigszins gelukte foto te zullen plaatsen. "Overdaad schaadt in dit geval niet".
Ik loop verder, ga het bruggetje over, nadat ik me vergewist heb dat er toch zeker geen ijsvogeltje ongemerkt in de buurt zit. Helaas, dat is niet het geval. De overkant van de Loop is inderdaad nog drassiger dan onlangs. En ik zie dat een bekende op het spottersveldje is gearriveerd. Genoeg aanleiding om een wat langere wandeling dan maar te laten voor wat het is. Ik ga nog even naar de stenen dam in de Loop om daar de mini-watervalletjes op de foto te zetten. Haha, het lijken de Niagara Falls wel.
Dan keer ik om en ga terug naar het spottersveldje. Daar heeft Gerrit E zich net geinstalleerd en komt Piet uit Lieshout met zijn vehikel aangetuft. Gerrit brengt me met zijn scoop de zekerheid over wie wie is: PA op de GSM, VV op het rooster.
Niet veel later zien we hoe een derde valk de toren nadert. Snel worden de posities van de al aanwezige valken gescand: inderdaad, beide zitten nog op hun plek. VV krijst, maar PA wordt er op af gestuurd. Ik ben dan al aan het filmen. Op de achtergrond maakt Piet zijn verhaal over de auto van rijschool Kuijpers uit Gimmert af. Ik hoor hem wel, maar heb er geen aandacht voor, het wordt spannend (mogelijk).
Ik blijf de derde valk in het vizier houden en wacht af wat er gaat gebeuren. Ik hoor van mijn spotgenoten dat PA er naar toe onderweg is. Ik wacht af, ondertussen vliegt de valk precies boven me en wordt steeds meer van de grenzen van mijn fysieke mogelijkheden gevraagd. Was ik een uil, die zijn kop zowat helemaal rond kan draaien, dan was het een makkie geweest. En precies dan doet PA zijn (schijnaanvalletje). Ik kan de twee nog net heel even in beeld krijgen. PA volgt de andere valk die nu toch het hazenpad kiest en ergens in de richting van Gemert probeert te ontkomen.
De koude vingers breken ons langzaam op: Gerrit E is de eerste die inpakt. En wanneer Piet en ik ons gesprekje over gewichtsafname willen voortzetten wil Piet me vertellen dat hij wat dunnere vingers heeft gekregen. Hij wil me net zeggen dat zijn ring af en toe afglijdt wanneer hij verbaasd naar zijn lege ringvinger kijkt. Verloren! We zoeken samen of we de ring kunnen vinden. Piet vermoedt dat hij de ring elders is verloren en besluit daar toch nog maar even naar terug te gaan, "Ge wit mar nooit".
We lopen samen van het veldje en vertrekken met een korte groet.
