De weg naar De Mortel is afgesloten en ook de alternatieve sluipweggetjes steken allemaal deze zelfde weg over. Er is een kans dat de eerste rotonde (nog) open is en als dat zo is, dan is er een mogelijkheid om naar Grotel te rijden en dan via het zandpad langs de toren te rijden. Ik besluit die route maar te wagen. Via de BDL chat is er al een voorstel gedaan via een helicopter te gaan, maar dat grappige verhaal verliest zijn charme wanneer er tijdens het sporten een traumahelicopter laag over komt. Bij een keurslager in het centrum is brand uitgebroken in de bovenwoning en er is een gewonde.
Raar dat een onschuldige opmerking zo'n vreemde draai kan krijgen. Wanneer ik op pad ga, zie ik in de straat die naar het centrum gaat iemand in rood hesje staan om het verkeer tegen te houden. Bah.
Bij de rotonde heb ik geluk, het weggetje is inderdaad open. Ik mijd dit smalle weggetje normaal gesproken omdat het onoverzichtelijk is en er toch veel te hard gereden wordt. Het onverharde deel van de Hemelsbleekweg is goed begaanbaar en even later staat mijn auto in de berm bij het spottersveldje.
Het dreigt even wat saai te gaan worden wanneer ik geen valk kan ontdekken, maar het kleine grut vermaakt me wel degelijk, Een speurtocht met de kijker langs de Loop levert me geen prentje op van de geelgors die wel degelijk aan de overkant van de Loop zijn bekende deuntje fluit. Het doet me altijd aan de film The Longest Day denken.
Een paar eenden maken zich met zijn drietjes druk wanneer ze in de lucht achter elkaar aan racen. "GP Zandvoort in het klein".
Dan zit er een valk op het rooster. Leuk, krijg ik toch in elk geval iets te zien. Nog leuker wordt het wanneer ook vrouw slechtvalk van de gelegenheid gebruik maakt om even een rondje de vleugels te strekken, zij landt mooi naast hem op het rooster. De foto smeekt om een Photoshop bewerking, maar ik doe het niet, dan maar wat donker, maar het is zoals ik het zag!
Buurman Hans komt met zijn hond gelopen. "Heb je de consternatie daarnet ook gehoord?", vraagt ie. Ik heb niets gehoord maar ik zie dat zijn gezicht wat bloederig is, vooral in zijn oor. Hans vertelt dat hij de camera vlakbij het bosuilennest even wou weghalen. Op een meter of vier boven de grond voelt ie opeens een klap tegen zijn hoofd. Wanneer ie het bloed aan zijn handen ziet weet hij wat er gebeurd is: de bosuil heeft hem aangevallen en een flinke klauw in zijn gezicht gezet. "Dat is ook de natuur", zegt Hans zijn schouder ophalend. Ja, ik weet dat uilen lelijk kunnen aanvallen, en zie hier het bewijs.
Schijnbaar zit het hem meer dwars dat er dit seizoen zo weinig padden zijn overgezet. Een paar honderd tegenover een paar duizend in de jaren hiervoor.
Ondertussen zijn de valken van hun plek verdwenen. Er volgt een tijd van stilte op de toren. Maar dan zie ik een witte kwikstaart op een paaltje aan de overkant zitten. Precies wanneer ik mijn camera er klaar voor heb, verdwijnt het vogeltje maar.... het komt recht op me af gevlogen en gaat eerst een stukje buiten het spottersveldje zitten poseren om even later zelfs pal voor me op de prikkeldraad te gaan zitten.
Dan zie ik het mooi groeiende eikje op het veldje en maak er een foto van. Twee jaar geleden was het bijna verdord, net als het berkje dat er stond, maar nu wordt het al een echt boompje. Mooi.
En dan zie ik de valken weer in de lucht, heerlijk samenvliegend. De een heel hoog en de ander er een heel stuk onder. Prachtig om te zien, maar wanneer ik dit even noem in de chat raak ik ze natuurlijk allebei kwijt. En wanneer ik mijn foon weer even opberg voel ik een trilling... whatsapp? Nee, messenger: "u heeft 1 bericht, u heeft 80% van uw databundel van deze maand verbruikt". "Waaaaat, het is nog maar de derde vandaag". Snel stop ik de BDL chat. Hmmm. Dit is een aanslag op mijn beschikbare data. Nu hebben we wel alles gehad vandaag. Genoeg voor een titel "Trauma, aanval en aanslag".
Wanneer Hans terugkeert van zijn ronde met de hond, heb ik een paar hondenkoekjes in mijn hand. De hond hoef ik niks uit te leggen: die heeft dat allang in de smiezen. "Dikke vrienden zijn we he", lach ik.
