Gisteren is een aankoop van een maand geleden dan eindelijk binnen. Een hondenbezitter heeft een notoire eigenschap om zijn hond op het trottoir voor mijn huis te laten schijten en mij en onze buren met de troep te laten zitten. Een paar A4-tjes aan de lantaarnpalen met het verzoek de troep zelf op te ruimen hebben een weeklang effect gehad en vervolgens lagen ze er weer.
Ik raakte er zo pissed over dat ik in een opwelling een spycam heb besteld, pas later besefte ik dat ik het pakketje rechtstreeks vanuit China zou ontvangen. De webwinkel had zo zijn merkwaardigheden dus nam ik al aan een wijze les te hebben geleerd met deze ad hoc aankoop. Ik meen altijd van mezelf dat ik daar te wijs voor ben, maar hmmm, dit was wellicht een miskleun.
Toen gisteren DHL toch een pakketje kwam brengen realiseerde ik me dat ik geluk heb gehad. Ik heb een spy-cam binnen. Ik ga hem aansluiten en we zien wel of we de dader kunnen vangen.
Mijn voorzichigheid is terug en ik besluit geen gebruik te maken van de betaalde cloudservice, heel China kijkt mee. Vanochtend heb ik geen dader betrapt, maar is mijn databundel voor deze maand helemaal op.
Dus wanneer ik ga Mortelen en dat ben ik wel van plan, dan zal ik niet met BDL mee kunnen gluren. Ik accepteer dat en nadat ik eerst even heb gesport en daarna gedoucht en voldoende ben opgedroogd kan ik mijn verhaal van de dag gaan beginnen.
Op het veldje zit Piet met zijn scoop omhoog te turen, lang niet meer gezien. Korte begroeting en een snelle update: er zit er eentje aan de achterkant en ik denk eentje in de nestkast. Piet kan dat niet checken, ik wel, dus toch maar heel even BDL-en. Ja, hoor: eentje in de nestkast.
De alom aanwezige brem (wilde peulen) bloeit prachtig. De struikjes staan zelfs bij bosjes in het veld. Ook langs de loop staan ze. En daar zien we ook jonge aanwas berkjes. Meteen begint het te kriebelen, mijn hooikoorts staat me weer in de weg. Het is niet alleen heftiger dan ooit, ook de overeenkomsten met de verschijnselen van Covid-19 zijn een beetje angstwekkend. Snel leg ik uit dat ik hooikoorts heb.
Een wielrenner stopt op het veldje en gaat aan de tafel zitten. "Sorry, ik niet goed nederlands, maar dat peregrine falcons?" "Ja, dat klopt en ze hebben vier jongen". Ik denk dat de man Roemeens of zo is. Maar naarmate hij meer vragen stelt met een engels aandoend accent begin ik daar aan te twijfelen. Wanneer even later ook Gerrit zich bij ons aansluit (het veldje is groot genoeg om met zijn vieren de anderhalve meter regel meer dan ruim in acht te nemen), stelt de man nog een vraag, maar voegt er dan aan toe: "ik kom out scotland en spreek niet goed nedderlands maar iek learn het wel... beetje".
"Dat gaat best goed", moedig ik hem aan. Dan is daar wat actie. We zien hoe een valk met een kleine prooi aan komt vliegen, deze landt op de tweede ring, blijft daar even zitten, vliegt weer op en verdwijnt aan de achterkant. Maar dan is daar nog een valk in de lucht, deze passeert de toren en draait boven ons een paar rondjes. Ik ben benieuwd naar de reactie vanaf de toren en laat de valk die ik nog steeds in mijn kijker had even los. Geen reactie van de toren en de valk ben ik kwijt. Piet is er van overtuigd dat dit een tweede kalenderjaar is. Ik kan het niet ontkennen noch bevestigen. Even later zien we weer wat beweging in de lucht. "Die heeft een prooitje bij zich", zegt Piet. Ik zie het ook, het lijkt wat groter dan een vink en heel wat kleiner dan een duif. "Veel kleiner", weet Piet. "Het is een restant", weet Gerrit die de prooi in de nestkast gebracht ziet worden. Tot mijn verbazing blijkt de nestkast leeg (althans, buiten de vier ukkies om). Dan komt de prooi binnen (onze beelden komen wat sneller dan die van de cams), restantje inderdaad.
Op enig moment (ik ben even kwijt daarvoor of daarna) zien we opnieuw een valk naar de nestkast vliegen, ik knip op het mooiste moment (net voordat de pootjes het rooster raken, dat vind ik het ultieme moment om vast te leggen, okee, mijn tick, sorry.)
Geelgorsjes en de zwarte specht trekken onze aandacht totdat Gerrit van het veldje loopt om te gaan klussen in zijn tuin en ik aanstalten maak voor de knakworstjes op zaterdag. Ik zie opeens een reebokje voor ons opdoemen. Het staart even naar de auto's die vlakbij de toren geparkeerd staan. Hondenuitlaters en wandelaars hebben er hun auto gestald. Wellicht heeft een van de honden dit reebokje opgeschrikt waardoor het nu voor ons op het veld staat. Snel maak ik er een paar plaatjes van voordat het zijn weg naar links richting de Loop vervolgt. "Piet, houdoe weer!"
Het knusse plaatje van de 22e mocht niet ontbreken, dus aan dit kleine album toegevoegd:
En een link naar het filmpje van het breken van het vierde ei kan ik ook niet weglaten ;)
