Gisteren teruggekeerd van een korte vakantie in de Eifel mag een gang naar De Mortel niet lang uitblijven. Vanmorgen gaat de biologische wekker om zes uur af en een paar minuten later puf ik op de hometrainer om de ongewenste kilo's weer eens aan te gaan pakken. De prestatie is kort maar intensief. Het zweet gutst uit alle poriën en de douche completeerd een heerlijk opstaan. Het is ook in deze vroegte al plakkerig, de verfrissende douche verliest al heel snel zijn uitwerking. Beneden wacht Wisky me ongeduldig op. Het tonnetje met zijn voer staat niet op de normale plaats en dus moet ik even op zoek. In mijn onderbewuste geheugen staat het plaatje opgeslagen: de voeremmer staat op de overloop.
Nadat én de hond en ikzelf ons ontbijtje hebben genuttigd gaat een staart druk kwispelend heen en weer. Ik kijk de smekende ogen lachend aan en grijp naar riem en ketting. De hond gaat keurig rechtop zitten zodat ik hem de ketting kan omdoen en het vaste belonende koekje kan voorhouden. Voorzichtig wordt het koekje tussen mijn vingers beetgepakt en verdwijnt het schrokkerig tussen de maalstenen in zijn muil.
Even later staan we op straat en wordt het middellange rondje afgelegd. Bijna drie kwartier later staan we weer op ons tuinpad.
Ik ga nog even de gemiste feesboekberichten na en stop ondertussen de HD-card in mijn camera. Voor de zekerheid gaan er twee koude flesjes water in de tas. Nog even tanken en dan kan de Mortelgang beginnen.
Ik ben als eerste in de berm bij het spottersveldje maar tegelijkertijd tuft het wagentje van Piet naar een plekje onder de toren. Op dit moment is de zon nog bedekt en is er dus weinig aanleiding om te gaan verkassen naar onze stek aan de overkant van de Loop. De volwassen valk op de linkerlamp is zowel vanaf mijn plekje op het spottersveld als op de uitwijkstek goed zichtbaar, ik blijf even hier. Ik zie hoe Piet met alleen zijn kijker naar me toe komt. Motorrijders passeren, ééntje groet me, maar ik herken hem niet.
En dan verstrijkt er een uur zonder dat er iets te beleven valt. Ik klaag voor de zoveelste keer dat er dit jaar echt veel minder andere vogels te spotten zijn. We sommen tientallen vogelsoorten op die we dit jaar niet of nauwelijks gezien hebben. Het beperkt zich niet tot alleen vogels, ook van de grote insecten missen we de ruim aantallen van bijvoorbeeld vorig jaar.
Ondertussen arriveert Debbie en nog terwijl zij haar auto in de berm parkeert is daar plotseling de actie in de lucht. Twee valken gaan achter elkaar aan en ik probeer ze op de foto te zetten.
Debbie kijkt ons aan en probeert in te schatten of we haar in het ootje aan het nemen zijn of niet. Wanneer ik haar toeschreeuw dat wanneer ze omhoog kijkt ze het risico loopt dat de valken in haar gezicht schijten gelooft ze me en snelt ze uit de auto.
Het is het begin van best wel wat actie. Wanneer Debbie even later roept dat er twee valken bij elkaar vliegen zoeken we de twee en valt het me op dat de ander geen valk is. Het blijkt een wespendief die belaagd wordt door eerst één valk en even later nog een tweede die erbij komt. Het gaat er niet heel serieus aan toe.
Onze hoop vervliegt wanneer de rust is teruggekeerd en een duif zich waagt op de reling van de torentop. De valken schijnen niet erg hongerig. Maar dan opeens zien we twee valken achter elkaar aan gaan waarvan ik even denk dat de eerste een heel klein prooitje met zich meedraagt. Maar precies boven ons twijfel ik aan deze waarneming. Het wordt vreemder wanneer de tweede valk een aanval lijkt te doen naar deze valk. Het lijkt een verjaging en als ik dat inderdaad goed heb, is het dan het verjagen van een vreemde valk of juist een van de eigen jonkies. Als dat laatste het geval is dan is het hoogseizoen voor de spotters weldra voorbij.
We kunnen het allemaal niet meer volgen wanneer beide valken even later terugkeren en er kennelijk niets aan de hand is. Weer even later horen we opnieuw geschreeuw en ditmaal wordt er wel degelijk een prooitje meegevoerd. Ik hoor Debbie bedelen om de prooi vooral op de zandhoop te droppen. Zij heeft dit nog niet één keer gezien en hoopt vurig om dat nog eens mee te kunnen maken dit seizoen. Maar de prooi wordt ergens aan de achterzijde op een van de ringen gedropt. Niks geen zandhoopfeestje dus.
Behalve een uitstekende zicht in de verte beschikt Debbie ook over een goed gehoor. Zij is het die het ijsvogeltje het eerst opmerkt (met haar gehoor). Er zijn teveel mensen nabij het bruggetje dus daar zal het ijsvogeltje niet gaan zitten. Verder staat het water alleen bij het zogenaamde achtuurboompje op een redelijk niveau en jawel: daar zit het ijsvogeltje. heel even maar en dan zien we het opeens weer verdwijnen onder een wat hoger deel van de oevers van de Loop.
Een valk die mooi in beeld rechts op de derde ring zit lijkt een vrij volle krop te hebben en reageert op geen enkele voorbijkomende duif. Wanneer het zonnetje eindelijk lijkt te winnen van de wolken besluit ik niet mee te gaan naar de andere stek aan de overzijde van de Loop. Ik heb nog te doen.
Helaas was het licht niet geweldig en zijn de foto's navenant, een paar dan toch maar....
