 |
 |
za 5 april 2008 in de namiddag
Ik zie je wel weer eens
Vanmiddag is het droog en dus kriebelt het weer. Even later stopt mijn auto in een doorplaste berm bij het spottersveldje. Jemig wat is het er nat. Op het veld aan deze zijde van de Snelle Loop graast een kleine afvaardiging van de kudde hooglanders. Vier volwassen beesten en twee kalfjes hebben zich om een of andere reden van de rest van de kudde afgezonderd. Op de toren? Niks te zien.
Na een poosje ben ik het zat en besluit ik de gang naar de overzijde te maken om even te gaan kijken hoe het met de nijlganzen is. Maar het paadje is zo glibberig en modderig dat ik me al half bedenk. Toch maar even doorzetten, want ik wil toch ook weten of er een valk aan de achterkant zit.
Ik ben een paar meter voorbij het poortje wanneer ik een bekende gestalte zie naderen: Gerrit112. Hij komt uit de bosrand en heeft een wandeling gemaakt. Bij zijn aankomst zat Pa op de antenne, maar deze is weggeglipt toen Gerrit in het bos was. Ik herken dit maar al te goed. Terwijl we teruglopen buurten we wat. De auto van Gerrit staat bij de toren, hij stapt in en vertrekt met de bekende groet: "ik zie je wel weer eens".
Een auto nadert mij en wordt in de berm geparkeerd. Om een of andere reden weet ik dan al wat de inzittenden komen doen. Is het hun gedrag? Een blik? Of gewoon een gevoel? Maar wanneer ik even later op het spottersveldje sta krijg ik de bevestiging van mijn vermoeden: schatjeszoekers. De mannen, een vader en zoon zoeken, maar zitten een paar metertjes verkeerd. "Warm", roep ik hen toe. Een beetje verbaasd kijken ze me aan. "Hoe weet die pettemans...?" Opeens zie ik beweging in de lucht en kan ik nog net de aankomst van een slechtvalk richting de toren zien. Het lijkt of de valk aan de achterkant verdwijnt, maar daar wordt kennelijk de aanloop genomen voor het laatste klimmetje naar de antenne.
Ondertussen zoeken de twee mannen verder naar hun schatje en wanneer dat gevonden wordt maak ik een praatje. Het begint te druppelen en de druppels worden een bui en die houdt behoorlijk aan. De mannen vertrekken weer en ik maak aanstalten om te gaan schuilen. Dan opeens verlaat Pa de antenne en schuif ik het knopje snel om naar filmen. 20 Seconden duurt het filmpje, want het gaat slechts om een verplaatsing. Pa besluit zijn uitkijkpost in te ruilen voor de warme lamp links onder de onderste ring.
Home dan maar, het is ook al bijna vijf uur. "Ik zie je wel weer eens", brom ik terwijl ik omhoog kijk naar Pa die geen aanstalten maakt om nog van zijn plekje te gaan.
