 |
 |
ma 7 april 2008 15:30u - 16:55u
De moviemaker
Als je met je werk niet vooruit kunt dan is er in De Mortel altijd een mooi tijdverdrijf. Dus sjeesde ik maar weer eens naar De Mortel waar ik bij aankomst nog net een buizerd zijn rondjes zag draaien. Voordat ik in staat was om er een mooi kiekje van te maken zocht de buizerd het steeds verderop.
Op het veld om het spottersveld heen staan de hooglanders. Het grootste gedeelte van de kudde staat dicht bij de rand van het bos te grazen. Een enkeling staat verderop te grazen en een ander groepje staat in de buurt van de poel. Het is maar koud. Een gure wind blaast over de vlakte. Op de toren is geen valk te zien. "S2 zal wel weer op haar eieren liggen", vermoed ik maar. Van Pa geen enkel spoor.
Na een poosje lijkt de kudde een signaal te krijgen. Zonder dat ik een speciaal geloei hoor, anders dan dat van een kalfje waarbij ik de status van kudde-leider toch niet verwacht, begint de kudde langzaam aan in mijn richting om te draaien en in een brede lijn rukken ze al grazend op. Het lijkt me wel een aardige introductie van een filmpje waarbij Pa straks natuurlijk de hoofdrol gaat spelen met de aanvoer van een prooitje. De regisseur heeft het scenario al helemaal uitgedacht, nu de praktijk nog.
Kalfjes die wat achterop raken zetten het plotseling op een sprinten. Dat zullen we meenemen in de speelfilm van vandaag. De regisseur stelt zijn scenario enigszins bij en volgt de hooglanders op hun weg over de Snelle Loop. Dan stopt de opmars die richting het bos voert. Okee, dan staakt de regisseur hier de opnames, klaar voor take two.
Een reiger komt overvliegen. "Dat mag ook in de speelfilm, leuk intermezzo", bedenkt de uiterst flexibele regisseur. "En nu starten we de opnames met de hoofdrolspeler: PA waar blijf je?" Maar Pa heeft kennelijk wat sterallures en laat de hele set wachten. En wachten... en wachten...
Nu weet ik dat je dan naar de achterkant kunt lopen om je te vergewissen dat Pa zich daar niet toevallig ergens begeeft. Ook weet ik dat het risico van die wandeling is dat de actie dan juist aan de voorkant te zien zal zijn, maar ja, je moet iets, nietwaar? Dus zet ik mijn wandeling in.
Twee kalfjes staan vlakbij het hoekje waar je om de bosrand heen richting bruggetje loopt. Ze kijken me onderzoekend aan als of ze zich afvragen of deze tweebener nu wel of niet gevaarlijk is. Wanneer ik ze op een paar meter genaderd ben, zetten ze het op een lopen. Nou ja, een metertje of vijf dan en dan keren ze zich om. "Is dat vreemde beest nou gevaarlijk of niet?" Ik loop door en zie aan de achterzijde de voorhoede van de kudde uit het bos komen. Een blik op de achterkant en de zijkant van de toren leert me dat Pa dus echt niet in de buurt is. Dan maar weer terug. Met versnelde pas ditmaal, want stel je voor dat Pa ondertussen terugkeert.
Op de hoek staan de twee nieuwsgierige kalfjes weer op dezelfde plaats vanwaar ik ze even daarvoor heb opgeschrikt. Opnieuw staren ze me aan, maar omdat mijn pas nu duidelijk sneller is, besluiten ze toch maar door te rennen naar de doorwaadbare plek. Terwijl ik even later over de weg terugkeer naar het spottersveldje hoor ik er een protesterend loeien. Dat 'mensbeest' heeft hen dus voor niks verjaagd.
Het klokje tikt verder en de speelfilm mist nog steeds zijn hoofdact. Op mijn horloge tikt de beschikbare tijd weg. Het is dus een voorfilmpje geworden. "Helaas, niks aan te doen", bedenkt de regisseur terwijl hij een excuus bedenkt om zijn geldschieters tevreden te houden...
De speelfilm...
