di 30 december 2008, 11:45u - 12:45u (deel 1)
Linkeroog
Nee, de bedoeling is het absoluut niet. Het is flink koud en ik heb nog zat andere dingen te doen, maar toch sta ik rond 11:45u op het spottersveldje. Waarom? Is de verslaving dan zo groot of is er een andere reden? Dat laatste is het geval. Een paar dagen geleden merkte ik dat mijn linkeroog minder scherp door de kijker keek dan het andere. Toen dacht ik aan een tijdelijk iets. Gewoon vermoeidheid of wat dan ook. Ik heb nog maar pas nieuwe glazen, dus dat zou niet moeten kunnen. Voordat ik terug ga na de opticien wil ik het nog even zeker weten. Waar kan ik het beter testen dan onder dezelfde omstandigheden? Juist, op het spottersveldje.
Er is geen valk te bekennen, maar er zijn nog wel andere objecten die voor mijn proef geschikt zijn. Ik richt de kijker op de GSM-antenne. Niks aan de hand. Dan bedek ik mijn rechteroog. Oeps, da's wazig! Nu bedek ik mijn linkeroog: yep, haarscherp! Da's dus niet zo leuk. Ik besluit om de noordkant maar eens op te gaan zoeken. Ietsje voorbij de toren komt een Mechelse herder op me afgestormd. Het is nog een jong beest, maar hij is behoorlijk waaks. Er gaan verhalen dat de hond al mensen gebeten heeft en ook nu maakt hij een agressieve indruk. Ik kijk hem diep in de ogen en beveel hem op straffe toon te gaan zitten. Nog na grommend reageert de hond direct. "Hij is braaf", laat ik volgen. Maar de zithouding duurt niet lang. Opnieuw gromt de hond op en weer gaat zijn muil gevaarlijk dicht naar mijn kuit. "Vort", commandeer ik. Even staat de hond perplex. Ook nu niet voor lang. "Nou is het zat, naar huis! Vort!", de hond stormt enkele meters terug in de richting die ik hem aanwijs. Weer komt ie terug. Nu schuimbekkend. Nu stap ik resoluut naar hem toe en wijs opnieuw naar de poort waar hij thuishoort. Rustig loop ik terug uit de richting vanwaar ik kwam. Kennelijk verlaat ik zijn territorium hiermee en de hond druipt af. Ondertussen vraag ik me af wie er nu gewonnen heeft. Een gelijkspel houd ik het maar op.
Ik besluit nu maar richting de achterkant te lopen. De Snelle Loop begint langzaamaan dicht te vriezen. Een specht laat zich weer horen maar verstopt zich. In de verte lopen de Hooglanders achter elkaar aan richting het Grotels Hof. Ik meen een ijsvogeltje te horen, maar ik zie het niet. Dan loop ik door om de noordkant van de toren te kunnen bekijken. Misschien is het toeval, maar mijn eerste blik gaat naar de GSM-antenne en dat is meteen bingo. Een valk zit met de rug naar me toe op de antenne. Verder niks. Dan maar terug naar het spottersveldje.
Op de terugtocht zie ik in de verte een grote vogel in de buurt van het bekende paaltje achter het veldje en langs de Loop. De vogel landt ergens in de buurt ervan. Ik kan vanaf deze afstand niet bepalen of het een reiger of een buizerd is. Ik loop verder en wanneer ik in de buurt van het bruggetje kom meen ik al iets op het paaltje te zien zitten. Ik loop verder tot aan de bekende bocht en richt dan mijn kijker opnieuw. Het is inderdaad de buizerd die op het paaltje zit. Dan loop ik verder terug. Wanneer ik het hoekje van het spottersveldje opzoek om zo dicht mogelijk bij de buizerd te komen vliegt hij op. Ik twijfel om weer te vertrekken. Dan stopt er een auto in de berm. "Zonnevogel en Ayla", weet ik direct. Niet veel later nadert er opnieuw een auto: Gerrit E. "Het moet niet gekker worden, want zo wordt het nog druk op zo'n koude dag".
Het is hoog tijd om te gaan. Ik tuur nog even naar de toren, maar daar is niks veranderd. Opeens valt me een donkere vlek op in de boom vlakbij 'het' paaltje. "Hee, daar zit ie weer", roep ik verbaasd. Dan maak ik echt aanstalten om te vertrekken. Zonnevogel is dan al onderweg om met Ayla een rondje te maken. En Gerrit, die verzuimd heeft om de GSM-antenne te 'scannen', gaat ook op pad om deze 'vreselijke blunder' te herstellen. Opeens beweegt zich wat in een struikje vlakbij ons. Ik knip snel een foto, zonder mezelf eerst de tijd te geven om te kijken wat het dan wel is. Dan hupt het vogeltje weg en pas thuis blijkt dat het om een roodborstje ging. "Da wassut weer".
Paar prentjes...
di 30 december 2008, 15:45u - 16:40u (deel 2)
De test op herhaling
Het bezoekje aan de opticien zaait verwarring ook bij de opticien. We spreken af het in januari nog eens over te doen. Ik bedenk dat ik dan wel de hand wisselend voor de kijker heb gedaan, maar ik heb niet met beide ogen beurtelings door dezelfde lens gekeken. Ik besluit dat nog even te doen. Waar? .... Daar !!!
Een groepje jeugdigen heeft zich onder de toren verzameld. Nog jongere kids vermaken zich op het bevroren water van de eendenpoel. Op de toren? "Hee, da's leuk, d'r zit er eentje op de uitkijk!" Ik ben er blij mee om dit weer eens te zien, want dat kan duiden op een aanstaande actie. Een paar duiven waagt zich naar schatting ter hoogte van de onderste ring in de buurt van de toren. Haast smekend kijk ik naar de valk op de antenne. "JAWEL, BEWEGING!" Ik weet niet hoe snel ik mijn camera activeer en inzoom, maar dit moment MOET ik gewoon vastleggen.
Ineens komt de valk los van de antenne. Duikvlucht! De duiven haasten zich uit elkaar. De valk -ik durf niet te zeggen wie- sjeest er een achterna. Dan de beslissende aanval... de duif stort zich haast opzij, MIS... klik zegt mijn camera. "Hebbikket? Kweenie!", schiet er door me heen. De duif maakt nog een schijnbeweging en weet zich daarmee in zekerheid. De valk draait weg en verdwijnt achter de toren langs richting Beek en Donk. "Jammer!"
Ik kijk op mijn horloge. Ik heb nog een kwartiertje tijd, dan moet ik echt weg. "Zal ik nog even naar de achterkant?" Opnieuw een vraag die ik me evengoed niet hoef te stellen, want ik ben al onderweg. Wanneer ik even later aan de achterkant sta is er weer die verbazing. Ik had niet anders verwacht dan dat daar S2 op de GSM-antenne zou zitten, maar dat blijkt niet het geval. Ook de lampen en alle andere plekjes op de ringen zijn leeg. Ik draai nog een keertje helemaal om mijn as om het luchtruim af te speuren. "Noppes! Terug maar".
Met nog enkele minuten te gaan sta ik even later weer op het spottersveldje. Het zal snel donker worden en er is dus geen enkele valk thuis. In de bossen ritselt wat. Een vogeltje zit tegen een boomstam, maar erg duidelijk zie ik het niet. "Misschien moet ik de foto wat verhelderen", bedenk ik en dan gaat mijn aandacht naar een goudhaantje dat op een takje vlakbij me zit. "Ik moet nu echt gaan. Echt gaan, echt gaan. Geen valk in aantocht? Echt gaan..."
Nog een paar prentjes...en dan zit 2008 er helemaal op!
