Soms wordt een titel voor een verhaaltje je zo in de schoot geworpen. Zeker vanmiddag. Ik ga wat later in de middag op pad en ondanks het fraaie weer valt het op dat het spottersveldje niet vol volk zit. Op de toren kan ik ook geen valken ontdekken. Zoals vaker zoek ik de oorzaak op het terrein van de toren zelf. En dat blijkt te kloppen. Er staat namelijk een auto op het terrein.
Op het veld voor me valt een eerste "voor" op. Is hier een begin gemaakt met het bosrijp maken van het veld? Het IVN heeft wat nestkastjes gehangen aan de bomen aan de rand met de berm.
Omdat ik na mijn vorig bezoek heb aangegeven dat ik wil onderzoeken of ik het juist heb gezien dat de grote poel nu ook afgesloten is voor de koeien door een prikkeldraad omheining ga ik dus maar gelijk op pad. Bij de toren staan twee fietsers te keuvelen. De dames blijken het politie-uniform te dragen en vrijwel meteen herken ik de twee bekendste agentes uit de regio. Het zangtalent van de rechtse agente is niet lang geleden "viral" gegaan op de sociale media.
Ze zijn druk aan het praten en kijken niet op of om. Ik passeer hen en loop door naar het stukje in het bosje waar je goed zicht hebt op het breedste stuk van de Loop. Ik zie iets vreemds en zet mijn kijker voor mijn ogen. Kratjes er drijven weer diverse kratjes in het water. Ik erger me er aan en bedenk dat ik wel heel dichtbij mensen ben aan wie ik dat kan melden.
Ik draai me meteen om en loop terug naar de dames bij de poort van de toren. "Mag ik iets zeggen?", spreek ik hen aan. "Dat mag altijd", antwoord de zingende agente vriendelijk. Ik meld dat er de laatste tijd regelmatig kratjes in het water drijven. Het beeld dat ik krijg bij het antwoord doet me glimlachen: we zullen het melden aan onze groene boa. Bij een groene boa moet ik denken aan een gevederde sjaal die nachtclubdanseressen wel eens om hebben. Ik onderdruk de lach bij dit beeld. Ik word bedankt voor het melden en elke meter dat ik verder loop wordt mijn grijns breder.
Bij de stuw bij het bruggetje is een kratje vast komen te zitten, verderop tel ik er nog minstens een drietal. In totaal zijn het er meer dan tien. Even loop ik door naar de achterkant van de toren, maar wat ik al verwacht blijkt het geval: geen valk te zien.
Ik ga weer terug en bij het bruggetje bedenk ik opeens weer wat mijn eigenlijke doel was: ik zou gaan kijken of de poel omheind is. Een mountainbiker staat bij het poortje en lijkt goede ogen te hebben. Hij stopt en besluit een andere richting op te gaan. Heeft hij op afstand de agentes gezien en vreest ie voor een bon? Ik geloof niet dat het verboden is om hier te fietsen.
Ik loop verder en zie inderdaad dat de grote poel volledig is omheind. De koeien kunnen dit stilstaande water dus niet meer "bemesten" waardoor het leven in het watertje vanaf nu meer kans krijgt. Er lijkt wel over nagedacht.
Ik ga terug naar de toren en zie de agentes eerst richting het spottersveldje fietsen, maar dan opeens keren ze om en staan even later op het onverharde deel van de weg weer met elkaar te praten om nog weer wat later, wanneer ik weer op het veldje ben, nu wel voorbijkomen. Ik lach even wanneer ik de kleinste agente stoer voorbij zie komen. Ik ken haar al vanaf dat ze een kleuter was, ze is van dezelfde leeftijd als mijn eigen dochter.
Er gebeurt niet veel en bovendien ben ik vandaag weer kampioen in te laat reageren. Zo zie ik de meerkoetjes wel, die ruzie hebben met een paar eenden. Zo zie ik de buizerd net voordat hij naar beneden zeilt en achter de boomtoppen verdwijnt. Iets op de foto? Nee, gewoon te traag in mijn reacties.
Dan hoor ik wat bij de toren. De auto verlaat het terrein. Ik herken de bedrijfsnaam ergens van. Is dat niet een van de technische sponsors van de VWG? Yep, ik weet het zeker.
Ik besluit nog even af te wachten, meestal hebben de valken dondersgoed in de gaten wanneer "gevaar" vertrokken is. Binnen het kwartier zie ik ze plotseling met zijn tweetjes opdoemen. Eentje landt er uiteindelijk naast de nestkast zo'n beetje onder de camerastelling. De ander verdwijnt in de zon die steeds meer richting de toren schuift.
Opeens is de valk bij de buicam weer in de lucht en hij zet behoorlijke vaart. Omdat het me vandaag toch al niet zo lukt om iets op tijd in beeld te krijgen volg ik hem maar met mijn kijker. Wat heeft hij gezien? De snelheid wordt opgevoerd. Er moet een doelwit zijn. Dan gaat het naar beneden en zijn het dezelfde boomtoppen die eerder het zicht op de duikelende buizerd verpestten, nu ook het volgen van de slechtvalk verzieken.
Nog even afwachten. Ik glij met mijn kijker vol in de zon. Ik kan een gilletje van schrik niet onderdrukken. Jemig dat was een fel licht. Huiswaarts maar weer. Mogelijk morgen nog een keer.
