Gisteren heb ik het hoge woord er bij een aantal facebookvrienden dan toch maar uitgegooid. Het was al door meerdere mensen opgemerkt dat mijn bezoekjes lang niet zo vaak zijn geweest dan andere jaren. Ben ik soms ziek? Ja, ik ben ziek. Een paar weken geleden nog maar ontdekte ik wat bulten die er voorheen niet waren en ze groeiden erg snel. Zo ging het ook na mijn bezoekje aan de huisarts, dezelfde week was ik bij de internist/hematoloog en direct werden onderzoeken ingesteld. Het wachten op de uitslag duurt lang en toevallige pijntjes deden me het ergste vermoeden: "het zit vast al overal".
Gelukkig zit het niet al "overal" en is de behandeling met als doel volledig herstel ingezet. De eerste chemo-behandeling is gestart en tot nu toe voel ik me niet erg slecht. Erg moe, dat wel.
Goed genoeg over mijn ziekte. Ik heb af en toe heel veel zin om even naar de valken te gaan. Het zijn niet alleen weersomstandigheden die nu blokkerend zijn, ook de vermoeidheid zit in de weg.
Maar vandaag zal ik gaan. Al is het maar even.
Een witte auto in de berm, die ken ik niet. Een blik op het veldje leert me anders.
Margootje en Coriena herken ik direct, de derde dame moet Cyrion zijn of is het nu Ciryon? De hondjes doen even nijdig maar dat is zo over. Het duurt geen minuut of het onderwerp is al bepaald. Eigenlijk lucht het me zelfs op om er over te praten, niet altijd. Nu wel.
De valken vliegen wat rondjes en er zijn vooral wat verplaatsingen. De onderste ring is het hoofdtoneel wel zo'n beetje. Op het laatst ook de koektrommel waar een van de juvenielen op gaat zitten. En uiteraard kan de kleine antenne op de wiphoek ook niet de hele dag onbezet blijven.
Geelgorsjes laten zich veelvuldig horen, ook de roodborsttappuit (jonkies?) zie ik heen en weer vliegen tussen alle lage stengels boven de grond. Meesjes zwermen even in wat dennen. Ik hoop even dat het staartmeesjes zijn, maar ietwat teleurgesteld blijken het "maar" gewone koolmeesjes te zijn.
Ik zit vooral op het vertelbankje en heb niet voor alle bewegingen aandacht. Mijn humor hou ik er in, ik kan niet leven zonder een lach. Ik vertel over het virtuele fietsrondje door Helmond tijdens de chemo-behandeling en mijn commentaar bij auto's en andere weggebruikers die ik tijdens de virtuele fietstocht ben tegengekomen. Ach ik ben als mijn vader: ik lach graag een hoop ellende weg.
Een paar plaatjes, niet te fraai, maar ach het vertelt het verhaal.
