Het was toeval dat ik vanmorgen nadat ik in alle vroegte al met Wisky naar buiten was geweest bij het plaatje van Beth Hart uitkwam. Deze zangeres kan als niemand anders met haar stem enorme mentale pijn beschrijven. Wie haar niet kent moet op youtube maar eens zoeken naar "L.A. Song".
Plotseling heb ik enorme drang om naar De Mortel te karren. Waar ik nog twijfelde of ik nog wel door wou gaan met alweer een nieuw seizoen, maak ik de start al zonder er over na te denken. Onderweg denk ik aan de verrassende mutaties van het mij toch zo bekende landschap bij de toren, Ik zag dat bij mijn vorige bezoek van alweer een paar weken geleden al.
Ik zie de toren in de verte nauwelijks door de laag neveligheid opdoemen. Het deert me niet. Ik heb zin om er wat rond te dolen en alle mutaties nog eens goed in me op te nemen.
Mijn kijker heb ik al een poos in de auto laten liggen en doordat de auto nauwelijks warm is geworden door het beperkt aantal ritjes in deze Coronatijd is het er vochtig. De glazen van de kijker lijken ook van binnenin vochtig. Met het blote oog kan ik meer van de toren waarnemen dan met de kijker.
Ik zoek een valk maar kan er geen vinden. Mijn linkeroor zit potdicht en ik merk meteen wat dat doet met je vermogen om je op geluid te orienteren. Ik hoor de buizerd maar ik heb werkelijk geen idee vanwaar het geluid komt.Mijn oog valt dan op het boompje dat op het spottersveldje nu al minstens twee hete en droge zomers heeft overleefd. Ik ga er naast staan en meet dat de topjes boven mijn schouder uitsteken. Het stemt me tevreden. Aan de andere kant van de Loop vormen dennen en berken een haag aan hindernissen om het veld erachter tot aan de bosrand te kunnen overzien. Daar gaan we wel wat missen, weet ik al. De zandhoop wordt er ook niet hoger op. Even vraag ik me af hoe het er zal uitzien wanneer dit hele veld uit jonge boomaanplant zal bestaan. Ik heb vorige keer al verteld over het "shell-bos".
Omdat ik geen valk kan ontdekken ga ik meteen op pad. Onderweg bekijk ik de toren zo nauwkeurig als ik maar kan, maar een valk kan ik niet ontdekken. Ik ga door het uitgedunde bos links naast de toren en kijk op het flink verbrede deel van de Snelle Loop. Ik zie een waterhoen op weg naar beschutting. En loop dan weer door tot ik op de hoek sta op weg naar het bruggetje. Ik sta pardoes stil, schrik ik ervan? De Loop is breed, maar het bruggetje is helemaal anders. Meteen zie ik het mechanisme waarmee het waterpeil gecontroleerd kan worden. Het veroorzaakt een heuse waterval. Ik sta even verbaasd, maak mijn plaatjes en vervolg mijn weg langs de Loop. Aan de andere kant is een pad ontstaan. Er is een hele rij bomen weggehaald om met gemotoriseerde werktuigen aan de oever van de Loop te kunnen werken. Ik zie kansen voor een ijsvogeltjeswal, of die er ook komt weet ik niet. Ik loop verder en kijk nog eens naar de onnatuurlijke doorsteek van het water bij het bankje en het betonblok. Met stenen is de kant wat verstevigd. Ik ga door want ik ben nu erg benieuwd of ik aan de achterkant een valk kan ontdekken. Nog altijd gaat er een klein vreugdestoorje door me heen wanneer dit het geval is. De valk zit bij de lage antenne aan de linkerkant.
Verderop ontdek ik de kudde, ze lijkt flink uitgedund maar ik kan niet het hele gebied waar ze nu staan overzien. Ik ga terug naar het bruggetje. Ditmaal ga ik er overheen naar het veld wat ik altijd omschrijf als "de overkant van de Snelle Loop". Tot mijn verbazing gaat het poortje niet open wanneer ik er links tegenaan druk. En dan zie ik dat de scharnieren nu aan de andere kant zijn aangebracht. Ik moet dus rechts drukken. Het poortje gaat vrij zwaar open, maar dat is niet erg. Het gaat dus ook stevig dicht (we zullen voortaan nog meer harde knallen horen wanneer passanten het poortje laten dichtknallen).
Twee wandelaars met een jonge bruine Labrador komen me tegemoet. De hond loopt los en stormt op me af. Ik herken het jeugdig enthousiasme van Wisky (die wel wat rustiger is geworden maar nog altijd blij tegen iedereen wil opspringen die hem aardig lijkt). Zijn baasje roept hem terug. Ik heb nog altijd dubbele gevoelens bij loslopende honden in een natuurgebied, een beetje keur ik ze af een beetje vind ik het ook wel leuk. Zo lang baasje controle heeft en neemt...
Ik loop een stukje door het veld en kom bij de oversteek bij de zandhoop uit. Ook hier is de oversteek van betontegels gemaakt. En dan pas valt me het ontbreken van het watervalletje hier op. Hoe vaak heb ik hier staan te genieten van het geraas van het water dat zich een weg wrong tussen de keien alsof het om de Niagarafalls zelf ging.
Ik keer om en loop even naar de grote poel. Weinig verandering. Terug naar het drassige pad en daar zie ik een paar rijtjes berken en dennen bij elkaar staan alsof ze daar bewust zijn geplant. Ik zie er wel wat voordelen van. Dit gaat een haagje vormen waarachter je mogelijke nesten van spechten in de gaten kunt houden. En mocht een valk zijn prooi in dit veld droppen biedt het vanaf de andere kant een mooie observatieplek. Mijn fantasie ziet dus kansen en beperkingen bij alle aanpassingen. We zullen het zien.
Wanneer ik door het poortje terug ga valt het niet mee om een klap te voorkomen. Ik ben op het verharde deel van de Hemelsbleekweg wanneer ik me nog even omdraai om de toren nog even te scannen. Ik zie de valk op de koektrommel. Deze verorbert een vers opgehaalde prooi en is daar tijdens mijn wandeling stiekem gaan zitten. Ik loop een stukje verder door en draai me opnieuw om: daar nadert er nog een. Ik twijfel er niet aan of dit moet de valk zijn die hiervoor aan de achterkant zat. Je weet het echter nooit. Er kan zich tijdens mijn wandeling een heel filmverhaal hebben afgespeeld. De valk landt op een kozijn schuin onder de koektrommel. Nog even een paar plaatjes... dan voel ik weer dat ik het koud heb.
