Vanmorgen staat een bezoekje aan de accountant op het programma, en vroeg in de middag moet ik even voor de baas aan de slag. En daar tussenin? Tijd om te Mortelen.
Het weer ziet er veelbelovend uit. Ja, heel lichtjes krabben om een dun ijslaagje van mijn autoruiten te verwijderen. Dat kunnen we wel hebben. Het zonnetje is er en dat is lekker.
Terwijl mijn auto zijn stekkie zoekt op de HB-weg, nadert er vanachter een groene auto. De mindert vaart, dus kan het niemand anders zijn dan Gerrit(E). Gelijktijdig gaan we het spottersveldje op. "We beginnen maar meteen met de koffie", meent Gerrit. Dat sla ik niet af.
Op de toren zie ik meteen de valk op de antenne (OR2 ??), de ander valt ook al snel op, PA op de GSM? Gerrit weet het me snel duidelijk te maken. PA op de GSM, OR2 op de grote antenne. Maar nog gedurende het koffie-ritueel (nee, niet alleen de Arabieren kennen een koffie ritueel, Wij kennen dat ook), valt me ineens de lege hoge antenne op. OR2 is er stiekem vandoor gegaan. PA zit nog waar ie zat.
We turen de lucht af. Het zonnetje dat links nogal laag staat beperkt ons om in die richting te turen naar de verdwenen valk.
Wanneer OR2 even later terugkeert, zie ik niet meer dan de laatste metertjes. Geen idee of ze een prooitje heeft meegebracht. We veronderstellen van niet omdat PA niet gaat schooien. Honderden spreeuwen vliegen opeens richting het veld waar kort geleden getractorpulled werd. Actie van de valken? Niet te zien.
Een tweetal buizerds trekken onze aandacht, we horen ze, we weten dat het vlakbij is, maar zien? Noppes. Maar dan opeens zie ik een kraai die achter een buizerd aan zit. Een tweede zwarte bemoeial dwingt de buizerd het bos in. We kijken weer om naar de toren... PA weg.
Wat later keert een valk terug en gaat aan de noordkant vermoedelijk op de lamp zitten. Dan zullen ze dus allebei daar weer ergens zitten, weten we. Maar dan opeens zien we de grote valk rechts boven het bos. Mooi in het licht, het plaatje moet toch wel gelukt zijn. Ook deze verdwijnt weer aan de achterkant. Dat was het dan weer.
Opeens ziet Gerrit uit een ooghoek opeens een sperwer vlak naast ons. Hij komt recht op ons af en is in een ruzie met een kraai verwikkeld. Ze komen recht uit de zon, dus mijn camera maakt geen schijn van kans op een fraai plaatje. Zonde, dit was wel heel erg dichtbij. De twee achtervolgen elkaar tot bij het boas achter ons. Een paar plaatjes moeten toch enigszins gelukt zijn.
En dan zit de valk opeens weer op de GSM. We vallen van de ene verbazing in de andere. Waar komt die nou weer ineens vandaan?
Wanneer even later de groene bus van Martien Manders in de berm stopt hopen we op nieuws van S2. Martien vertelt over de geweldige vorderingen van S2. "Ze vliegt zo weer van de grond op de stok in de grote voliere". "Dat hadden we nooit verwacht, de dierenartsen hebben het ook fantastisch knap gezet", weet Martien. Hij heeft ervaring met vele andere roofvogels die met flinke verwondingen door dierenartsen zijn behandeld, maar het gaat toch maar zelden goed. S2 lijkt er echt bovenop te komen, maar toch blijft de VWG een slag om de arm houden. "Ze moet echt een kans maken om te overleven, anders kunnen we haar echt niet uitzetten en die kans is er nog altijd". "Het zijn de vleugels en daar moet zo'n vogel het toch echt van hebben".
Mijn telefoon gaat. Ahhhh, net nu Martien aan het vertellen is...
"En wat was er gebeurd wanneer het niet S2 was geweest", stel ik de vraag die toch veel mensen bezighoudt. "Het heeft echt niks met S2 te maken", zegt Martien, "ze is gevonden, ze leefde en ze maakte een kans, en omdat ze door de mens gewond is geraakt, vond de VWG dat ze er alles aan moesten doen wat mogelijk was". Ik vertel over de toevallige buitenskans die ik een poos geleden kreeg toen een buizerd de vrijheid weer terugkreeg na een langdurige hersteltijd. Martien vlamt wanneer de mogelijke dader ter sprake komt. "We kunnen verdomme nog niks zeker zeggen, maar het liefst..." Hij zwijgt over wat hij het liefst zou doen, maar het vuur in zijn ogen spreekt boekdelen.
"Ze doet het geweldig", eindigt Martien het gesprek en verlaat het veldje weer.
Het telefoontje dwingt me om toch echt naar huis te gaan. Soms moet het werk toch echt voor....
