Vanmorgen sta ik al vroeg naast mijn bed en dat zorgt ervoor dat ik iets na zessen al aan het sporten ben. Het is nodig. Sporten leidt af en sporten zorgt voor een afname van het ondertussen weer veel te toegenomen gewicht. Wanneer ik me na een uur weeg ben ik tevreden met het geboekte resultaat. Ik voel me ook wat energieker en ook daar ontbreekt het de laatste tijd nogal aan.
Ik loop naar beneden en start mijn PC op. Even naar de valken kijken. Hoe zouden ze het maken? Ik verwacht de eerste nu snel al buiten. Of is dat al zover?
De beelden tonen één valkje in de nestkast. Nu hebben deze twee ons al vaker gefopt door zich onder de camera te verstoppen, maar nu is die binnencamera offline en kan ik alleen maar raden waar de ander is.De refresh toont iets meer: er zit er inderdaad weer eentje onder de cam. Ik besluit even een paar fragmentjes op te nemen en in dat even wordt er gespuitpoept en worden de vleugels weer eens opgeschud. Het mannetje is bijna bekwaam (zou mijn vader zeggen ten teken dat hij op uitvliegen staat).
Na het ontbijt zoek ik even in het electronisch cliëntendossier op hoe het na mijn bezoekje aan haar van gisterenmiddag met mijn moeder is vergaan. Ik schrik van haar erg lage suikerwaarde en lees hoe ook haar fysieke vermogens weer een stap teruguit zijn gegaan. Het is niet wat ik hoopte te lezen, maar het past helaas helemaal in het beeld van wat te verwachten is.
Ik pak een bakkie koffie en smeer mezelf een boterham. Ik zie in de koelkast dat mijn vrouw haar boterhammetjes is vergeten mee te nemen naar haar werk. "Gaperd", mompel ik. Het is een uitdrukking die hier nogal gebezigd wordt wanneer iemand "een beetje dom is geweest". Dan is mijn plannetje voor de ochtend snel gemaakt.
Via de alternatieve route breng ik eerst de boterhammetjes naar mijn vrouw en rij dan door naar De Mortel.
De eerste valk valt meteen op: pal naast de kleine antenne op de wiphoek zit de eerste ouder (ik vermoed VM) en na wat zoeken ontdek ik ook de ander: nu weer eens gezeten op de koektrommel onder de onderste ring.
Maar er is nog wat te zien: net boven het rooster uit steekt het koppie van één van de juvenielen. "Gaperds", zou mijn vader gezegd hebben. Wanneer in zijn vroegere voliére jonge vogels uit het nestkastje begonnen te kijken, werden ze door hem Gaperds genoemd ten teken dat zij in al hun nieuwsgierigheid zeer binnenkort de nestkast zouden gaan verlaten. Nou, deze is zeker ook al een gaperd.
Aan de overkant van de Loop zit een pasgeboren kalfje in het veld. Het gaat op de foto. En eindelijk: en dat heeft even geduurd, lukt het me vandaag ook om de bonte vliegenvanger op de foto te "vangen".
Op de boomstronk die nu bijna vergaan is, zit een wesp. Hij gaat op de foto en ik bedenk me dat ik er dus één van een generatie ben die ze nog levend op de foto heeft kunnen zetten. Hoeveel volgende generaties zullen dat ook nog kunnen? Moet er nu eindelijk niet eens wat gedaan worden aan de ecologische omstandigheden? De mens roeit zichzelf langzaamaan uit door niet tegen te gaan dat de onderkant van de piramide in elkaar stort.
Ik merk dat ik al een pestbui heb en dat het verblijf op het veldje me niet heeft gebracht waar ik wel op hoopte. Met een meer dan diepe zucht pak ik mijn spulletjes in en stap weer in de auto.
