do 1 mei 2008, 13:30u - 16:15u
Doet ie het of doet ie het niet
Ik heb het serieus overwogen. Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik mijn eerste verhaaltje op het Planet forum schreef. Een jaar lang heb ik de valken intensief gevolgd en eens moet er ook een punt achter de verhalen gezet worden. Was dit niet een uitstekende gelegenheid? Kan ik uberhaupt stoppen met het vertellen over al het moois dat er op, boven en om het spottersveldje gebeurt? Er naartoe gaan kan niet meer stoppen, want ik ben nu eenmaal gegrepen door die schitterende slechtvalken op die toren. De introductie op deze site zegt wel genoeg.
Terwijl ik in mijn eentje op het spottersveldje sta, laat de gedachte me niet los. Op de rechterlamp zit PA haast roerloos te zitten. Dat is niet zijn uitkijkpost dus hij zal wel genoeg prooi aangevoerd hebben. "Kon wel eens saai worden", is mijn voorbarige conclusie. Dan komt er een 'kloocht' fietsers achter me mijn richting op gefietst. Ze stoppen naast me en informeren naar wat er te zien is. Vanaf de toren komen een paar mensen te voet mijn kant op.
De twee dames, moeder en dochter, schijnen me te kennen: "ik denk dat ik u ken, bent u Kuiko?" Dat ben ik, dus dat bevestig ik. De fietsers vervolgen hun weg wanneer de vrouw vertelt dat ze Lucje uit Strijen is, -leest alles, post bijna nooit-. O, dat is leuk want we hebben al eens contact gehad via PM over een kennis uit Strijen die ik uit het oog verloren ben. Moeder en dochter hebben geen geluk. Pa zit maar te zitten en lijkt niet van plan om een poot te verzetten, laat staan een demo te geven. De roem van de kop koffie van het Grotels Hof is dus ook voorbij de Kiltunnel doorgedrongen, want de dames informeren waar het precies ligt.
Gerrit112 (broer van de uitbater), luistert toe hoe ik de weg wijs (zie ik daar een grijns op zijn gezicht?)
Lucje en haar dochter maken aanstalten om op pad te gaan wanneer een volgende auto stopt. Een vader, moeder en zoon komen ook eens kijken hoe het met de valken staat. "Waar zijn de beelden te zien?" Gerrit en ik leggen het uit en dan opnieuw een vraag: "waar ligt het Grotels Hof?" Deze mensen gaan te voet en we wijzen de weg waar je te voet naar het Grotels Hof kunt gaan. Ze lopen nog langs de bosrand wanneer plotseling Pa besluit om een stukje te gaan vliegen. Ik zwaai en wijs naar boven, maar de mensen zien het niet. Nu is er dus helemaal niks meer te zien. Dat DENK ik, ha daar komen opnieuw een paar oldtimer vliegtuigen overvliegen. De RAF-tekens zijn mooi te zien. Zijn het spitfires of hurricanes? In mijn jonge jaren wist ik ze feilloos te herkennen, nu moet ik even nadenken. Hoe zat het ook alweer: de spitfire is iets ranker en de vleugels zijn aan de romp breder. De staart is ook anders. "Hurricanes", weet ik het weer zeker.
Ik kijk wat rond en zie net hoe een buizerd op het paaltje naast het bosje achter ons gaat zitten. Hij wordt belaagd door een kraai. Gerrit loopt naar zijn auto om zijn camera te gaan pakken, maar weet eigenlijk al dat ie te laat zal zijn. Helaas krijgt hij meteen gelijk. De kraai is te vervelend en de buizerd verdwijnt achter het bos. Toch wat actie? Lucje en haar dochter keren terug naar het veldje als Pa zich weer laat zien. De dames missen de actie op een haartje na.
Omdat Pa (met of zonder prooi?), vlakbij de antenne uit het zicht is neergestreken besluit ik poolshoogte te gaan nemen. Even later sta ik over de Loop omhoog te turen. Dan een rare situatie: opeens zijn er twee valken vlakbij de koelkast en het lijkt wel dat ze ruzieen over wie de koelkast mag plunderen. Snel schiet ik een plaatje en besluit terug te keren naar het spottersveldje. Daar wordt omhooggekeken, dus zij hebben het ook gezien.
Teruggekomen zie ik blije gezichten. Weer mensen die het genot nu aan den lijve hebben kunnen ondervinden om de valken 'live' te zien. Door de scoop van Gerrit112 geeft dat nog een extra dimensie. Hoog in de lucht vliegt opnieuw een roofvogel. "Sperwer?", vraag ik aan Gerrit. "Ik denk dat het een havik is", zegt Gerrit. Plotseling maakt de havik een duikvlucht. "Die heeft wat gezien", kan Gerrit nog net uitbrengen voordat de havik achter de bossen verdwijnt. Lucje en haar dochter vertrekken. Dan dat ene zinnetje: "ik lees jullie verhalen zo graag!" Was even daarvoor mijn twijfel nog zo groot, ik ben ineens om. "Waarom stoppen wanneer ik er mensen zo'n plezier mee doe? Zolang ik er zelf ook nog zoveel plezier aan beleef. La'k maar doorgaan."
Druppeltjes vallen, druppeltjes vallen frequenter, druppeltjes worden een buitje, druppeltjes houden niet meer op. De wind wordt kouder. Dan stopt er weer een auto: Piet en Dorine. Da's weer een tijdje geleden. Ik blijf nog even en we praten wat bij over wat er allemaal te zien is. -Op het moment niet zoveel dus-. Mijn onderrug wordt stijf en mijn voeten willen niet meer. Naar huis maar weer: een verhaaltje schrijven toch maar..."
