De omstandigheden zaten de laatste dagen niet zo mee en dus bleef de volgende Morteling eigenlijk best wel lang uit. Vanmorgen was ik om half zes al wakker en dus kon ik me ook al vroeg opmaken voor een rondje met de hond. Het was eigenlijk best wel fris en ik was maar wat blij dat ik een jasje aan had. Naarmate de wandeling vorderde werd de lucht blauwer en de wolkjes dreven er als kleine wattenbundeltjes tussen. Meest wit en hier en daar wat verraderlijk grijzig alsof ik gewaarschuwd werd: "pas op maat, je kunt ook zo maar zeiknat worden".
Bij de terugkeer was de kleinzoon die een nachtje bij opa en oma geslapen had ook al paraat. En dan gaan plannen heel snel om: wat is er overtreffender leuk dan met de kleinzoon naar het speeltuintje waar het kleine heldje-in-de-maak ondertussen met veel plezier alle soorten en maten van glijbaantjes durft te nemen. Ja ook de hele hoge. Ook de molen moet weer worden bekeken en al staan de wieken stil, het blijft een aantrekkelijk gebouw voor onze kleine man. Ook een miniatuurmolentje dat ook bij de vaste route hoort stond aanvankelijk stil, maar een klein briesje was voldoende voor enthousiasme. Een passerende wandelende dame werd even fijntjes gewezen op het draaien van de wieken.
Hoe snel kan de tijd vergaan. Het gaat voordat ik het besef al naar de klok van half twaalf, eigenlijk nauwelijks de moeite om nog te gaan. Maar de kriebels komen toch en ondanks het feit dat ik nog een kwartiertje met de buurman praat over iets wat echt allesbehalve mijn hobby genoemd kan worden: onderhoud van de voortuin.
Maar dan ga ik toch echt op pad. Wanneer ik de Hemelsbleekweg insla, zie ik hoe een witte auto de welbekende berm verlaat. Piet zijn auto staat er ook. We steken de hand omhoog wanneer Gerrit en ik elkaar passeren. Of dit een slecht voorteken is? Wanneer het echt leuk is dan is ook Gerrit niet weg te slaan. Het zal dus niet erg bijzonder zijn, vrees ik al.
Terwijl ik de auto in de berm zet zie ik Hans met de hond naar me toe wandelen. Vlug graai ik in de meegenomen jas. Ik kan de hond toch niet teleurstellen om geen hondenkoekje te geven?
Ik stap uit en hoor direct een bekende kreet van de toren. Dit is een opgewonden kreet, er moet dus iets aan de hand zijn.
De roep komt van het rooster, waar een volwassen valk zijn of haar ongenoegen uit. Een vreemdeling?
Het blijkt de introductie tot een niet na te vertellen verhaal. Werkelijk de komende uren is het hooguit een kwartiertje rustig maar de rest van de tijd gebeurt er vanalles.
Het is warm in het zonnetje maar toch zijn er momenten waar de haren op mijn armen overeind komen te staan en er bubbeltjes op de huid ontstaan. Vooral de ene keer (die zich nog twee maal herhaalde ook), toen ik een valk vanuit de richting van de bakelseweg snelheid zie maken om zelfs tot de bekende pijlpunthouding over te gaan. De valk raast met ingetrokken vleugels recht op de toren af en zet op het allerlaatste moment de rem er op om op het rooster te landen. Maar een achtervolgende valk is het hier absoluut niet mee eens, maakt dezelfde snelheid, trekt ook de vleugels in en zoeft over het rooster. De ander maakt zich snel van de toren vandaan. Actie van overal, maar de krijs was een oorlogskreet. Piet en ik proberen het te analyseren en zijn het direct eens dat dit een vreemdeling was die brutaal de nestkast dacht in te nemen, maar er met echt veel overtuiging vandaan gejaagd werd. Nog bijkomend van dit verhaal in de lucht begint het jonge spul met drie en soms met vier te spelen. De spelletjes zijn steeds meer overtuigend maar volgens Piet is een echte geslaagde prooivlucht door de jongen alleen nog niet gelukt. (Maar goed ook want dan blijven ze nog even.)
Ik ga geen poging doen om het volgende voorval precies te beschrijven want het zijn er echt teveel. Zoals gezegd bleef de indringer hardnekkig terugkeren mara kwam evenzovaak van een koude kermis terug. Of het een kansrijke indringer is of misschien wel een tweede kalenderjaars, we weten het niet. De achtervolging wordt niet heel ver ingezet, maar is telkens behoorlijk overtuigend. En telkens grijpen de jonge valken het aan om de situatie met elkaar te oefenen. Een keer gaat het zo fel langs de toren af omlaag dat we twijfelen of het de indringer weer is of dat de jongen aan het spelen zijn. Het geluid klinkt anders maar evengoed opgewonden.
Mensen komen en gaan en valt het even stil op de toren dan bieden buizerds aanvullend vertier, meestal een of twee lastige kraaien werend.
Gerléne komt op het enige stille momentje van de dag tot nu toe. Maar weldra kan zij ook meegenieten van de actie zoals die al tekens de kop op steekt. Twee knorrende magen naast elkaar nemen hetzelfde besluit, echt tijd om te vertrekken, maar we kunnen ons niet voorstellen dat daarmee ook de voorstelling staakt. We wensen nog veel kijkplezier.
Op de terugweg zie ik weer fietsers die de weg willen oversteken, volwassenen deze keer, en ja hoor waar drie stoppen meent de voorste doos toch door te moeten rijden. Mijn claxon is nooit vaker gebruikt geweest dan deze. Wat is dit toch? Bijna was mijn bumper roodgekleurd geweest en had ik de zwarte piet toegespeeld gekregen (zwart of gevlekt kan mij het schelen) door iemand op een fiets die zo maar voorrang neemt op een levensgevaarlijke plek.
Helaas zijn de allerbeste momenten niet op foto. Omdat ik of met de oogjes en/of kijker keek of simpelweg verkeerd mikte.
