De titel van vandaag heeft niets met een nieuw astrologisch, meteorologisch of überhaupt maar "logisch" fenomeen van doen, ook niet met een beroemde oorlogsfilm. Het is niets anders dan het schetsen van de duur van mijn Mortelbezoek van vandaag.
Kom ik op deze extra vrije dag gewoon lekker vroeg uit de voddenbaal of blijf ik liggen en probeer ik wat slaap in te halen? Het laatste doe ik wel een andere keer (misschien), het wordt dus het eerste. Na eerst de hond van een natje en droogje te hebben voorzien en hem even te hebben laten afwateren vertrek ik naar De Mortel.
Ietsje voor achten stopt mijn auto in de welbekende berm. Ik ben alleen. Ik zie de kleine dappere niet en opeens bekruipt me het gevoel dat ie zomaar eens ergens beneden zou kunnen zijn.
"Ach natuurlijk niet", bedenk ik dan. "Die kleine dondert echt niet naar beneden, hij is immers mijn held". Toch wandel ik even naar de toren. Ik bekijk de bomen en let op elke beweging. Op de stoep achter het hek ook geen sporen van een valkje.
Toch wat gerustgesteld loop ik terug. Heerlijk om in alle rust al die vogelgeluiden te beluisteren. Natuurlijk trekt de bonte vliegenvanger weer mijn aandacht en even later ook de geelgors, gevolgd door een grote lijster die van het spottersveldje naar het veld ernaast hupt.
Op de antenne arriveert een valk. Het lijkt me S2 die van ergens achter de toren opdoemt. De kleine zie ik niet. Mijn kijker speurt de ringen af. Tenzij hij ergens buiten beeld op een ring zit, moet de kleine haast wel op het dak verblijven.
Piet en Dorine komen aanrijden, Mieke komt, een mij onbekende fietser komt. Het is niet sensationeel wat we zien. De fietser vertrekt weer. Mieke vertrekt, Piet en Dorine vertrekken. Ik blijf.
Een beweging van een naderende fietser trekt vanuit mijn ooghoek mijn aandacht. Meteen is er dan de herkenning: "verhip dat is Ronald". Het doet me een enorm plezier om hem weer eens te zien. Het is (te) lang geleden dat ik hem weer eens zag.
Het gaat een heel stuk beter met hem en vandaag zag hij zijn kans schoon en liet hij zich verleiden om de tocht van Rotterdam naar De Mortel te maken.
Dan zien we de kleine (voor de tweede keer vandaag) een spongetje maken vanaf het rooster naar de lamp op de betonnen rand. De afstand is te ver om het een sprong te kunnen noemen, het is te weinig om het een eerste vlucht te noemen. Zeg het maar lezer: is het een eerste vlucht zoals Bleriot of de gebroeders Wright die ooit maakten, of misschien nog veel eerder in de geschiedenis Da Vinci wel?
Ik vind het een eerste echte vliegoefening, maar misschien overdrijf ik.
Twee dames komen een pasgekochte scope testen. Ze hebben de valken na wat onwenniig gepruts aan een nog gloednieuw statief in beeld. Wanneer ik met Ronald praat over wat spotters die nog wel en niet meer gezien zijn, vangt een van de dames wat van het gesprek op. "Sinds hij klaar is met werken, komt ie meestal later dan voorheen". Zij vraagt: "oh, heb je het over Piet uit Lieshout?" Ik lach even: "nee, die bedoel ik niet, maar die komt over een half uurtje of zo. Die zal nog wel op de Mosbulten zijn".
Daar kent zij Piet ook van en op zijn aanwijzing is ze met haar dochter naar De Mortel gekomen. Op de toren wordt geoefend, er wordt door de ouders wat rondgevlogen. Pa lijkt op jacht te gaan. Er gebeurt niet veel opvallends, maar voor Ronald is alles wat hij te zien krijgt voldoende om de reis de moeite waard te maken. HIj is dus nog steeds niets veranderd. Ronald is het prototype van de genietende natuurliefhebber.
Na een poosje dan ook Piet uit Lieshout. Nog wat later ook Gerrit112. Piet vertelt dat hij van mijn aanwezigheid al op de hoogte was. De eerder genoemde fietser heeft mij en Piet, Dorine en Mieke al aan hem beschreven. Ik moet lachen wanneer mijn "herkenningspunten" worden opgesomd. Het petje van Bavaria is er maar één van 
Wanneer ik bijna vijf uren op het veldje ben geweest voel ik dat bekende gevoel in mijn buik die me schijnt te zeggen: "hee joh, honger!"
Ik vertrek en het schijnt bij de achterblijvers niet vreemd over te komen dat ik zeg dat er wel eens een tweede bezoek zou kunnen volgen. Ik vraag even tot hoe lang Ronald zal blijven. Hij noemt een tijd en ik schat in dat ik voor die tijd wel weer eens retour zou kunnen zijn.
Ik bedenk dat Ronald helemaal naar het Grotels Hof moet voor een bakkie koffie en besluit een kannetje van huis uit mee te nemen. Bij mijn terugkomst blijkt Ronald echter al vertrokken. "Jammer!"
Een echtpaar uit Breda heeft zijn plaats ingenomen, maar vertrekt ook al snel weer. Dan denk ik ineens weer aan mijn kannetje koffie. Piet durft het risico van een niet te zuipen mok koffie aan. Het valt mee, de koffie smaakt goed.
De valken laten zich opnieuw wel weer zien, maar echt spannende dingen zien we niet. Wat vleugeloefeningen op het rooster, een valk op het dak, een valkje naast de nestkast (is het Dappertje of toch een andere?) En dat is het wel zo'n beetje.
Een groenling komt een paar pitjes pikken en wanneer het zonnetje ons steeds meer wil gaan verblinden vertrekken we kort na elkaar huiswaarts. "Mooi, weer, mooi volk, mooi gevogelte, mooie dag", ik lust er wel meer van.
