Het is nu natuurlijk de mooiste periode om te gaan Mortelen. Verhalen van andere spotters duiden daar wel op. Toch moet er af en toe ook nog wat geld verdiend worden en de vrije vrijdag (dat eigenlijk helemaal geen vrije dag is) dwingt me om het Mortelen een keer te laten voor wat het is. "Morgen (zaterdag), dat is de dag", besluit ik.
En dan blijkt die zaterdag vergeven te zijn van nattigheid. Niet een beetje, nee de hele morgen druipt het. Maar ik heb besloten, dus...
Het zal een uurtje of tien zijn wanneer ik in de soppende regen stop in de berm bij het spottersveld. De auto wordt tactisch geparkeerd zodat ik door het panoramadak in elk geval zicht heb op het grootste deel van de toren. Toch stap ik uit. Ik aarzel of het fototoestel mee gaat naar buiten. Het is er niet goed voor. Ik laat de camera liggen en hang de kijker om mijn nek.
Niks te zien op de toren. Misschien zitten ze wel enkele meters van me vandaan te ontbijten in het gras. Misschien zit er wel eentje ongemerkt vlakbij in een boom. Misschien zitten ze wel pal onder de toren samen van een prooi te eten. Mijn fantasie weet er wel raad mee. Wanneer ik even later bij de toren sta en in elk geval het laatste kan uitsluiten vind ik toch dat ik er wat kaal bij sta. Nee, ik bedoel niet mijn kortgeknipte kop. Ik mis mijn camera. Ik loop terug naar de auto.
Een groot blad lijkt omlaag te dwarrelen, het is een vogeltje want iets voor me vliegt het dwarrelende blad opeens weg. In de verte nadert een auto en het voorvalletje ontgaat me onmiddellijk.
Toen ik eerder uit mijn auto stapte bedacht ik dat ik toch wel helemaal maf was om met zo'n weer te gaan kijken, maar als de naderende auto dichterbij komt en ik meen die van Gerrit uit Eersel te herkennen kan ik dat al helemaal niet geloven. "Ik ben dus niet alleen helemaal gek".
We zeggen wel eens dat één gek nooit alleen komt. Even laten ervaren we dat het er zelfs drie zijn wanneer ook Gerrit112 even komt kijken. Hij kwam toevallig langs en stapt even uit. Vanmiddag komt hij terug en zal dan de zon meebrengen. Ik moet dat laatste nog zien.
Gerrit uit Eersel blijft nog wel en blijkt een parasol in de auto te hebben. Niet voor de zon, maar voor de regen. Zijn koffie, broodjes en zijn gezelschap én het "enigszins droge schuilplekje" dat hij opzet doen me besluiten nog even te blijven.
We verwachten niet heel veel, maar dat blijkt toch nog mee te vallen. Valken vliegen (meestal krijsend) wat af en aan. We zien er drie en denken dat het jonkies zijn. Na nog wat verplaatsingen blijkt ook S2 van de partij te zijn, maar dan missen we het derde jong weer.
Opeens wordt met flink gekrijs achter een roofvogel gegaan die iets boven onze hoofden rechts boven het bos verdwijnt.
"Wa was da?", vraagt Gerrit zich af. Het was zeker geen valk, kraai of duif. Ook vind ik dat het geen buizerd is, maar wat dan wel?
Gerrit vertelt dat hij via Piet de boompieper heeft leren herkennen. Hij vertelt over het als een parachuutje landen en opeens herinner ik me het dwarrelende blad dat een vogel bleek. Een boompieper dus!
Niet veel later zien we om ons heen kijkend allebei het parachuutje achter ons. "De boompieper, lachen we allebei.
Dan weer het valkengekrijs. Eén van de valken blijkt opnieuw pisnijdig. Over ons heen wordt vaart gemaakt naar... ja naar wat eigenlijk? "Buizerd", meent Gerrit. "Nee, is geen buizerd", meen ik. "Wat is het dan?" "Week'nie, maar geen buizerd". Achter het bosje achter ons gaat de valk naar links en de vreemdeling naar rechts. Ik denk dat het schouwspel voorbij is en draai me weer om.
"Issie weer", zegt Gerrit. Meteen gaat de slechtvalk er weer achteraan. De slechtvalk is vele maatjes kleiner dan deze rover. Nog steeds heb ik er geen idee van op welke gronde ik zeker meen te weten dat het geen buizerd is. Wanneer hij even later pal boven ons vliegt roept Gerrit ineens "Mok er un foto van, dan kunde ut thois naokieke". Dat is een goed idee. Maar het licht is zo slecht dat ik mijn bedenkingen heb of er wel iets van te maken valt.
"Wespendief?" Vraagt Gerrit. "Het zou zo maar kunnen". "Duivenkop?" "Had ie wel een beetje ja". Het vogelboek wordt er weer bijgehaald. Lachend kijken we elkaar aan. De experts zijn er samen wel uit. Wij vinden dat het een wespendief is, dus IS het een wespendief. Desnoods van een nooit eerder ontdekte ondersoort, maar het IS een wespendief, punt uit!
De buien nemen dan weer wat af en daar weer wat toe. Het ziet er niet naar uit dat Gerrit112 ons heel snel goed weer zal komen brengen dus houden we het na een uurtje of een wel voor gezien.
"Ik lees wel wa ge er van makt", groet Gerrit. "'t Zal kort zen", is mijn antwoord, "want heel veul was't nie".
