ma 30 juni 2008, middag
Mixed emotions
Alweer zo'n titel waarbij de lezer zich zal afvragen: 'wat moet ik nu weer verwachten?' Eerlijk gezegd wist ik dat ook even niet meer. Vreugde, woede, adrenaline en dan toch weer iets heel bijzonders. Ik geloof dat deze introductie wat uitleg behoeft.
Laat ik maar van wal steken. Soms mag ik zeggen dat ik het mooiste baantje ter wereld heb. Vandaag was zo'n dag. Wekenlang hebben scholieren van de gemeentelijke basisscholen mee mogen doen aan een fotowedstrijd waarvan ik mede-organisator was. Vandaag was het de dag dat een hele klas van de basisschool in De Mortel de prijs van 250 euro uitgereikt kreeg. Het was een verrassing voor de kids, want ze wisten niets van onze komst. Je kunt je maar half voorstellen hoe leuk het is om zo'n hele klas in vreugde uit te zien barsten wanneer jij hen mag mededelen dat ze gewonnen hebben. Prachtig!
Daarna kan het natuurlijk niet anders of de redacteur zet een (andere) pet op en verandert spoorslags in fotojager Kuiko. En die weet wel raad met een extra uurtje vrijaf zo dicht in de buurt van die spriet daar bij de Loop. Aangekomen bij het veldje zitten daar Gerrit112 en Freek. De laatste krijgt weer behoorlijke last van hooikoorts. Gerrit vertelt dat er een visser richting de Snelle Loop gelopen is. "Mijn sprookje!", het schiet als een flits door me heen, een woede komt in me op, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand het sprookje zo wreed wil en zal verstoren. Een poosje later zie ik de man weer langs de bosrand teruglopen. Ik kan het niet laten om hem even met de kijker te observeren. "Waag het niet", brom ik voor me uit.
En de valken? Er is wel af en toe wat beweging, zelfs een jacht op een duif die weer goed wegkomt. Een kort 'samen op vliegen' en wat landingen her en der op de verschillende bekende plekjes. Toch ziet het er niet erg spannend uit en voor Gerrit112 is dat het teken om maar te vertrekken. De arme Freek wordt weer overmand door hooikoorts. En ikzelf merk ook dat het wat kriebelt: 'waaatsjoe', proest ik ineens uit. 'Waaatsjoe, waatsjoe', het antwoord van Freek volgt onmiddellijk. Hij gaat maar gauw naar huis. Werkers zijn vlakbij de toren bezig om een lantaarnpaal te plaatsen. Ik verwacht dus geen valken die op de grond een gevallen prooitje zitten te nuttigen, maar mijn nieuwsgierigheid dwingt me om een sprookje te volgen.
Langs de Snelle Loop speur ik het wateroppervlak af. Geen koning IJsvogel, wel de fee Libelle, die een waterjuffer blijkt te zijn (bedankt Amelandse), maar nergens kan ik mijn vriendje "Grote Koi-karper" ontdekken. Dan ontdek ik een spoor in het riet. "Verdomme, er heeft er een hier in het water gestaan". Ik vervloek de grote brutale visserman. 'Als ik hem zie dan gaat ie op zijn kop de blubber in', deze belofte staat als een huis, weet ik van mezelf. Maak de vriendelijke fotojager niet pissed want dan heb je een kwaaie aan hem! Nog een keer loop ik het hele stuk af waar ik de oranje vis gezien heb maar niets verraadt zijn aanwezigheid. Het spoor van geknakt riet zegt me genoeg, bij elke stap die ik zet neemt mijn woede toe. Zelfs de vertedering van een koppeltje eenden kan mijn stemming niet veranderen. "Oh wee gij brutale visserman, je gestalte zit vast in mijn kop opgeslagen".
Nog steeds boos keer ik terug naar het spottersveldje. Daar is een bekend duo (uit Zoetermeer) juist aangekomen. 'Lambert?', vraagt de vrouw. 'Nope', schud ik mijn hoofd. 'Ach, Kuiko!', de herkenning is er. Met haar vader aan de andere kant van de telefoonlijn, vertel ik dat ik de pee in heb. En ik leg uit wat er gebeurd is. Pa van 84 heeft het sprookje al gelezen en weet waar het over gaat. Terwijl drie valken de toren schijnen te bevolken zakt mijn eerste woede al wat. Dan opeens ontdek ik een juveniel op dat mooie stekje van onlangs. Weg is de boosheid! Erop af! Samen met de echtgenoot ga ik op fotojacht. Vanaf een leuk plekje besluit ik de camera te laten filmen: 'mooi voor de thuiszitters'. Dan ontdek ik hoe lastig het is om zelf als statief te dienen bij een stilzittend object. Vrijwel de enige beweging komt van mezelf. Ik besluit het filmpje stop te zetten, maar binnen een seconde krijg ik daar spijt van, want de valk vliegt op. 'Shit, juist dat aanzetten om weg te vliegen is zo leuk'.
Ik loop weer terug naar de vakantiegangers, maar wanneer die weer besluiten te vertrekken, komt de gedachte in me op om nog een keer te gaan kijken of ik mijn oranje vriendje nog kan vinden. Zonder me daar ook maar een illusie bij te maken, ga ik op pad.
Allemachies! Daar gaat ie! Mijn vreugde kan niet op. Mijn camera gaat meteen op filmen. Elegant glijdt het beest door het water. Fantastisch! Verder valt me helemaal niets op. Ik ben zo gefixeerd op de beweging van de karper dat er een olifant in het water had kunnen stappen. Ik had hem waarschijnlijk niet opgemerkt!
Groot is mijn verbazing wanneer ik thuis het filmpje bekijk. Maar ik zeg nog even niks. Kijk straks zelf maar.
Een heel stuk vrolijker loop ik weer terug langs de Loop, langs de bosrand en langs de nieuwe lantaarnpaal. De nijlganzenfamilie lijkt erg uitgedund, zijn het er maar drie meer?"Zal ik nog effies het pad op lopen", mummel ik in mezelf. De valk zit uiteraard niet op het lage raampje. Dan aan de blinde (noord)zijde soms? Zonder er al te veel fiducie in te hebben zet ik een paar stappen verder en dan... 'verhip, hij zit evenhoog maar nu aan de noordkant!' Knipperdeknip.
Vrolijk fluitend stap ik even later in mijn auto....
Wat foto's van vandaag:
Een filmpje van een juveniele lage zitvalk en een oranje... met ...
