wo 11 juni 2008, avond
Voor geen goud willen missen
Terwijl ik het verhaal van vanavond pas laat aan het uitwerken ben, schiet me steeds één gedachte door het hoofd: dit had ik voor geen goud willen missen. Dat beloofd dus wat! Laat ik beginnen bij het begin en het verhaal niet te lang maken.
Het is weer zo'n beetje half negen wanneer ik mijn auto in de berm bij het spottersveldje parkeer. Er is niemand te zien. Op de toren zit een valk op de antenne en het is niet uitgesloten dat er ook een bij de voet van de antenne zit. Maar die zit dan zo verscholen dat ik het niet met zekerheid kan zeggen. Met de ervaring van gisteren nog vers in het geheugen besluit ik eerst over de Snelle Loop te gaan en daarna nog naar achteren te lopen.
Wanneer ik het voetgangerspoortje vlakbij de toren nader zie ik iets vreemds op een paaltje liggen: het is een dode, aangevreten duif die er door iemand is neergelegd. "Nee, die is hier echt niet neergevallen grappenmaker", bedenk ik, terwijl ik het lugubere aanblik even bekijk. Dan loop ik verder. Aan de overzijde van de Loop aangekomen zie ik wat beweging aan de achterzijde, dus besluit ik snel daarheen te gaan.
Het blijkt dat niet alles in herhaling valt, want aan de achterkant is maar bitter weinig te zien. Toch hoor ik valkengekrijs en iets zegt me dat dit vanaf het dak komt. Het licht is weer prachtig en wat ziet de natuur er dan ook buitengewoon schitterend uit. Toch besluit ik maar terug te keren naar het spottersveldje. Behalve wat karkasdelen valt er niet veel bijzonders te zien. Onderweg bedenk ik dat het schouwspel me erg tegen valt. Ik vraag me af waar de valken allemaal zijn. Ik nader de dode duif en zie een paar konijnen in het bos verdwijnen. Dan zie ik iets ter grootte van een hommel op de grond bewegen. Ik kijk er eens goed naar en zie dan dat het een piepklein kikkertje is. Klikkerdeklik. Nog verwonderend dat het beestje zo klein was, loop ik terug en kijk ik een beetje routinematig naar het weiland van de boer. "Hee, wa's dat nou?", verbaas ik me. In de wei lopen twee gestalten door het hoge gras. Het zou een grote en kleinere hond kunnen zijn, maar iets zegt me dat het dat niet is. Een beetje verscholen achter de struiken loop ik door richting spottersveldje. Om niet achteraf spijt te krijgen dat ik te laat ben met mijn camera besluit ik eerst een paar foto's te maken en dan pas door mijn kijker te kijken om zeker te zijn van wat ik zie. Mijn vermoeden komt uit: het is een ree met een klein reekalfje dat door het hoge gras huppelt. Praaaaachtig! Ik loop nog wat dichterbij en gelukkig staat de wind gunstig. "Filmen, maat!", schiet er door me heen. Wat een prachtig gezicht!
Ik heb het zo druk met deze beestjes dat ik een beweging bij de toren met een snel fotootje afdoe. Dan verdwijnen de reeen in het bos en kan mijn aandacht weer naar de toren uitgaan. Een auto stopt en ik vertel Lambert, want die is het, dat hij 'net te laat is'. Maar dat blijkt maar ten dele waar. De bruine ma en kid aan de overkant zijn verdwenen, maar de luchtshow start nu pas. Majke, majke wat volgen er een paar schitterende minuten. De valken spelen tikkertje, met zijn tweeen, dan met zijn drieen en zelfs met zijn vieren klieven ze door de lucht. Heerlijk is dit. Dan roept Lambert dat Pa of S2 met een noodgang richting Stippelberg vertrekt. Ik heb dit gemist want mijn aandacht is bij twee andere valken. Ik kijk op en probeer de valk te volgen, maar die is verdwenen. Dan roept Lambert ineens: 'daar komt ie, met prooi!' Inderdaad naderen er twee valken en een heeft onmiskenbaar een prooi tussen de poten. Het is weer zwoegen en even lijkt de valk linea recta naar de toren te vliegen om de prooi daar te droppen. Maar een paar kids hebben er een ander idee over. "Ze gaan overdragen", roept Lambert enthousisast. De valk met de prooi is het daar niet zo mee eens en lijkt de zware last zo snel mogelijk te willen droppen en doet dat ook.
We verwachten dat de kids wel snel zullen gaan aanvallen op deze verse prooi en inderdaad komen ze een voor een even kijken, maar echt plukken doen ze niet. Dan begint het spel weer opnieuw: ze willen liever spelen dan aan tafel. Na verloop van tijd wordt het spelen minder en tellen we drie valken op de onderste ring en één daarboven. We besluiten huiswaarts te gaan. Op de valreep vliegen nog een paar valken een rondje en dan is het rust....home!
