za 13 december 2008, 11:45u - 13:00u
Wachten op de thuiskomst
Dat het koud is, dat hoef ik niet te veronderstellen. Eén enkele blik naar mijn auto zegt genoeg. Het is ook geen tijd om naar buiten te gaan. Het is pas half acht en dat is voor Kuiko errug vroeg. Ik heb nog wat administratie te doen dus besluit ik om daar maar mee te starten. Tegen het middaguur concludeer ik dat een tochtje De Mortel wel goed is voor mijn verstopte neus. Een oude wijsheid van mijn oma was dat je met zo'n weer naar buiten moet 'om weerstand op te doen'. Die boodschap heb ik altijd goed onthouden en dus zoeft mijn auto nadat de ruiten ontdooit zijn richting de toren.
Het is weer een heel gunstig licht en nieuwsgierig kijk ik naar de nieuwe stellage. Die is nu heel wat beter te zien. Valken? Niet aan deze kant. Even later ga ik op pad om de andere zijden van de toren te gaan bekijken. De wind blaast vooral in de noordelijke richting, dus is de kant die naar Gemert uitkijkt het meest uit de wind. Daar start ik mijn speurtocht.
Een minuutje of wat later krijg ik mijn gelijk: op de welbekende lamp aan de noordzijde zit een valk. Hoewel er altijd twijfel is, gok ik maar weer op S2. Ze kijkt rustig rond. Haar veren wapperen af en toe wat in de wind die ook hier wat circuleert. Het is op een of andere manier een geruststeling, zonder dat ik er nu echt ongerust over was: "ze zijn er nog!" Ze? Nee, ik zie maar één valk. Ik loop nog een stukje verder om ook de ringen beter te kunnen bekijken. Even later ben ik voldoende zeker. Er zit hier maar één valk. Ik wil de nieuwe stellage ook vanaf de overzijde van de Loop nog eens goed bekijken en ga op pad.
Tegenover de toren valt me ineens iets op. Tussen de bomen ligt een uitgedwarreld verentapijt. Hier is een vooral witte vogel geplukt. Het zal niet door een slechtvalk zijn gedaan, want het is teveel tussen de bomen. Ik vervolg mijn wandeling. Het is weer erg koud en bovendien ook erg stil. Delen van de Snelle Loop zijn dichtgevroren. Een waterhoentje verstopt zich weer tussen het riet. Verder is er niks, noppes, nada te zien. Wanneer ik terugga en over het bruggetje loop, vliegt een wat grotere vogel op uit het bos. Zonder dat ik de kans krijg om hem te bekijken verdwijnt hij weer. Geen idee wat het er voor een is. Ik geloof niet dat het een reiger is. Het zou een buizerd kunnen zijn, maar zoals gezegd was de vogel te snel weg om er iets zinnigs over te zeggen. In de verte zie ik wat zwarte gestalten. Het zijn een paar Hooglanders die achter de toren vlakbij de splitsing van de Loop aan het grazen zijn. Terug maar weer. Het is nu 12 uur geweest en vaak gebeurt er rond die tijd wel iets. Er is één valk thuis, dus wanneer de tweede terug komt zal dat gepaard gaan met wat enthousiast geschreeuw. "Kwestie van minuten", ik ben er heilig van overtuigd.
Op het veldje valt me iets op. Het zeil dat ooit als 'bankbekleding' dienst deed, maar de laatste maanden wat treurig half los onder de tafel hing, is verdwenen. Een blik naar de vuilnisbak leert me, dat iemand het keurig opgeruimd heeft. De wind is ijzig koud. Ik zoek wat beschutting achter het boompje dat bij de ingang van het spottersveldje staat. Ik sta aan de verkeerde kant, maar hier heb ik nog een iets beter zicht op de toren en de lucht eromheen. Het heeft ook een voordeel: men ziet me niet. Een wandelaar komt voorbijgewandeld en heeft er geen idee van dat ik op nauwelijks een metertje van hem vandaan sta. De man loopt heerlijk hardop tegen zichzelf te praten. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Dan hoor ik in de verte een buizerd. Het geluid komt van achter me vandaan dus ga ik maar eens op onderzoek uit. Ver kom ik niet, want achter me gaat de claxon van een auto. Er naderen twee auto's. De tweede auto herken ik meteen. Het is Gerrit E (wie anders). Hij komt van een 'bakske koffie' vandaan. Het was Gerrit die het zeil opgeruimd heeft, maar hij haalt het toch weer uit de vuilnisbak om het opgerold onder de tafel te leggen. Het kan je toch wel eens een natte kont besparen. Gerrit vertelt wat hij eerder vanmorgen al gezien heeft. 'Dus dan witte da ge niet veul meer hoeft te verwachten', legt hij uit. Maar ik ben er zeker van dat ik in no time een thuiskomst kan verwachten. Wanneer Gerrit met een "het is helemaal niks", vertrekt, weet ik dat ik gewoon nog heel even de kou moet trotseren. "Paar minuutjes nog".
De minuutjes gaan echter snel voorbij. Een paar kinderen breken het ijs in de Snelle Loop en smakken de brokstukken op nog bevroren delen. Nu weet ik dat ik daar niet veel moois meer hoef te verwachten. Het wordt erg koud. "Nog even wachten op de thuiskomst en dan naar huis". Het is bijna 13:00u, nog heel even wacht ik de terugkeer af. "Laat ik maar even in de auto gaan zitten", de eerste tekenen van zwakte komen in me op. Hoor ik hier de terugkomst wel? Heel even opwarmen, het contact uitlaten, want als de motor loopt hoor ik niks. Nog maar even naar buiten? "Het moet nu toch elk moment raak zijn!"
Het is een paar minuten over enen. Nog steeds geen thuiskomst. Ineens ben ik het zat. "Naar huis, het is gewoon te koud".
Nog wat pics...
