do 4 december 2008, half uurtje in de ochtend
Ongevleugeld moois
Hoewel de kou weinig anders aanvoelt als eergisteren besluit ik op de terugweg toch nog even te gaan kijken bij het beton dat zoveel mensen aantrekt. Ja, ik weet het, niet het gebouw trekt het volk, maar de gevleugelde schoonheden die er huin habitat hebben gevonden. En daar kom ook ik voor.
De visites leveren dán weer heel véél schouwspel op, een andere keer wat minder en soms laten de valken zich helemaal niet zien. Het is een risico dat Kuiko graag neemt. Zeker omdat het aantal visites dat er wat leuks te zien is bijna 100 procent is. Het hoeft niet altijd zo te zijn dat de valken de show stelen. Soms zijn het andere vertegenwoordigers van de dierenwereld die een bezoek de moeite waard maken.
Zo ook vandaag. Het voelt direct erg koud aan wanneer ik mijn opgewarmde auto verlaat. Aan de overkant van de Snelle Loop grazen de hooglanders. Dan gaat mijn aandacht naar de toren. Met het blote oog probeer ik alvast een indruk te krijgen waar ik de valken moet zoeken. Dat wil niet erg vlotten dus zet ik de kijker aan mijn ogen. Mijn indruk blijkt te kloppen: geen valken aan de voorzijde. Wat te doen? Dat is een retorische vraag. Een minuutje of wat later stap ik door het natte en rottende gebladerte dat van de bomen is losgekomen. Herfst noemt men dit. Vlak voor het bekende bochtje dat naar het bruggetje leidt, stop ik even. Ik hoor het geluid van een ijsvogeltje. Voorzichtig stel ik mijn camera alvast in op de grootst mogelijke zoom en zet ik een paar passen vooruit. Een stuk verderop zie ik de plons waar ongetwijfeld het ijsvogeltje de koude Loop in duikt. Maar waar is het gekleurde beestje? Een paar tellen wacht ik af of er uit het gekringde spoor in het water iets opvliegt. Niets te zien. Met mijn kijker speur ik langs de oevers van de Loop. "Gemist, jammer". Dan draai ik me om in de richting van de toren. Door de kale bomen kan ik de bekende plekjes op de toren goed overzien. Niks! Ik twijfel even of ik helemaal door zal lopen naar het open veld aan de achterkant. Ik bepaal even de richting van de wind en concludeer dat de enige zijde van de toren die ik nu nog niet heb kunnen zien mogelijk de best beschutte kant is. Die zijde (noordzijde) is vanaf de modderige HB-weg veel beter te bekijken dus besluit ik die kant op te gaan.
Een eerste stop bij het IJzervosje levert niets op. Vanaf deze plek kan ik het gedeelte van de toren onder de onderste ring goed overzien, maar wat er zich daarboven afspeelt is vanaf hier moeilijker te zien. Een paar meter doorlopen dus. Maar ook vanaf die plek is er geen bevolking op de toren waar te nemen. Ik draai maar om en besluit terug te keren naar het spottersveldje. Hoewel de kou zich alweer aardig meester van me weet te maken, zijn mijn handen iets beter beschermd door een paar handschoenen die ik voor alle zekerheid maar bij me gestoken heb. De kudde hooglanders splitst zich in twee groepen. De eerste grazers hebben de Snelle Loop al doorwaad. De tweede groep doet zich nog tegoed aan het gras aan de overzijde. Wanneer ik het spottersveldje op enkele tientallen meters ben genaderd, zie ik beweging in het weiland. Twee reetjes steken de wei behoedzaam over. Ze naderen de Loop en ik kijk toe hoe ze onder het prikkeldraad door gaan. Ik vraag me al een hele poos af hoe het vervolg van hun route is wanneer ze aan de oever staan. Ik vermoed dat ze over de Loop springen maar dat is vanaf deze plek niet te zien. Uiteraard heeft mijn camera de hertjes te pakken. Terwijl ik nog een poosje op de weg blijf staan om te kunnen zien of de twee die soms zullen oversteken passeert me de buurtbewoner die nagenoeg elke dag zijn rondje al joggend maakt. Dan begin ik pas echt te voelen hoe koud het is en daartegen is maar één remedie: "op naar de Senseo". Nog één keer glijd mijn blik over de toren. Nog één keer tuur ik naar de lucht. Rustig draai ik om mijn as, maar in de verste verte is er geen valk te bekennen. "Senseo, here I come".
Paar pics...
