Hij was geen man van heel veel woorden, al kon hij altijd prachtig vertellen. Maar hoe vaak kon hij met één zin de spijker op de kop slaan. Ik heb het over mijn vader die alweer een paar jaar geleden overleden is. Het gemis wordt er niet minder om.
Ik moet naar buiten, mijn hoofd moet leeg. Het rondje met de hond vanmorgen was al een beginnetje, maar het moet nog veel meer. En waar lukt dat het best? Inderdaad.
Eergisteren was ik aan het zoeken via Google naar de uilencams van buurman Hans en kwam ik meer dan per ongeluk uit op de bewegende cambeelden van De Mortelse buitencam.
En precies op dat moment werd er ingezoomd op het koppie van een slechtvalk. Een screenshot was zo gemaakt. De zin in het nieuwe seizoen werd er procenten mee verhoogd.
Vanmorgen toog ik op pad. Even lekker de frisheid in.
Ik zie dat de poort bij de toren open staat en een busje staat op het terrein en een andere er net buiten. Het lijkt wel alsof de mannen buitenonderhoud aan het uitvoeren zijn. Wat ik al vermoed blijkt waarheid: geen valk te zien natuurlijk. Het uitkrabben van mossen tussen de klinkers en het wegblazen van de bladeren en troep met de bladblazer zorgen voor teveel herrie.
Het is het soort werkzaamheden dat af en toe een keer nodig is en ik ben er blij mee dat er voor gekozen is om dat nu te doen. De mannen zijn warm ingepakt en hun lijkt de kou niet te deren. Het valt ook wel mee met de kou. De wind is weg en dat scheelt een stuk.
Terwijl ik de mannen even groet ga ik op pad. Ik weet wel dat de kans op een valk aan de achterkant net zo groot is als aan de voorkant, maar de wandeling is gewoon een doel op zich.
Ik hoor vogeltjes en wanneer ik een paar koolmeesjes zie zijn ze ook meteen weer weg wanneer ik een foto wil maken. Het is niet echt weer voor fraaie foto's maar ach, alles is meegenomen. Het winterkoninkje wil zich niet laten zien, wel horen. Aan de achterkant geen valken te zien natuurlijk, Ook hier hoor ik de vogels wel, maar zie ik ze niet. Ik ga het bruggetje over. Een bekende komt me tegemoet, een minipraatje en we vervolgen ons pad. Ik loop weer naar de oversteek bij de zandhoop. Maak een foto van de bussen bij de toren en ben te laat wanneer meerkoetjes en een reiger zich uit de voeten maken. Dan nog even door naar het achtuurboompje. Ook hier hoor ik wat kleine vogels maar ook deze kan ik niet vinden.
Dan schiet ik in de lach: ik zie een reflectiepaaltje bij de Loop waar ik vorige keer toch zeker een zilverreiger meen gezien te hebben. Heb ik het zo mis gehad? Ik grinnik even en controleer toch even de foto's op mijn toestel. Pfff, naast ditzelfde paaltje zat toch echt een zilverreiger. Gelukkig!
Ik keer me om en verander de koers naar de grote poel. Dan pas merk ik de molshopen op die menig tuinliefhebber tot wanhoop zouden hebben gedreven. Het zijn er veel, maar hier kan het geen kwaad. Door naar de poel.
Ook daar geen beweging en dus maar terug naar het poortje, het bruggetje over en langs de toren terug naar de auto.
"Niet veel gezien", bedenk ik als titel voor het aanstaande verhaaltje maar dan plotseling denk ik aan wat mijn vader zou zeggen: "dan hedde nie goed gekeke". Een one-liner, een waarheid als een koe, typerend voor mijn vader. Over de titel hoef ik al niet meer na te denken...
