Ik voel me vandaag een stuk beter dan de vorige weken en besluit daarom maar eens te profiteren van het heerlijke zonnetje. Onderweg naar De Mortel dus!
Er staan een rijtje auto's in de berm bij het veldje en ik vraag me af of ik misschien informatie heb gemist over een of andere Morteldag. Maar wanneer ik het veldje oploop en mijn "goedemorgen" wel beantwoord wordt maar er verder geen wederzijdse herkenning is, besluit ik mijn kijker maar eens aan het werk te zetten. Op de toren kan ik geen valk ontdekken en wanneer mijn kijker vervolgens wisselend van de berkentoppen naar de paaltjes glijdt die aan de kant van de Loop staan is er nog steeds niets dat mijn hart sneller doet kloppen. Maar dan op een van de pluimen die ooit een onderdeel van het nieuwe bos zal gaan zijn zit een vogeltje. Heel scherp kan ik het niet zien, maar ik denk aan een tapuitje. Wanneer ik nog eens inzoom om een focustrekkende stengel te ontwijken is het vogeltje al weg. Geelgorsjes laten zich zowel links als rechts van me horen. En ik hoor er nog een waavan ik me probeer te herinneren bij welk vogeltje dit geluidje hoort. Ik weet het niet.
De dames aan de picknicktafel beschrijven hun tinten grijze haarcolour. Niet direct een onderwerp dat mijn aandacht trekt. Wat ik van de gesprekken kan opmaken is dat de dames elkaar met regelmaat treffen. Wanneer ik mezelf oppep om toch de wandeling maar eens te gaan starten besluiten de dames hun rijwielen, auto's en busje op te gaan zoeken en binnen een paar tellen zijn ze in beide richtingen vertrokken. Ik verbaas me even dat zij geen enkel papiertje of andere afval op te ruimen hebben. Tevreden schraap ik mijn keel even en besluit dan ook zelf maar op pad te gaan. Voor de zekerheid stap ik toch in de auto en rij door naar de toren om pas daar mijn wandeling te beginnen.
In het water van de Loop is weinig zwemvee te vinden, ook geen kikkertjes of ander spul. Koolmeesjes lijken me uit te dagen door links en rechts de Loop over te vliegen wanneer ik te dicht in de buurt kom. Het water staat tevredenstellend hoog. Aan de achterkant ga ik eerst op zoek of ik een valk op de toren kan ontdekken, maar dat is niet het geval. Dan opeens hoor ik een roofvogel maar ik ben nog niet zeker of dit wel het geluid van een slechtvalk is. Er ontstaat wat onrust in de lucht en dan zie ik in de verte een vrij grote gedaante vliegen. Het is geen buizerd, is het een grote meeuw? Heel even flitst door me heen hoe ik jaren geleden eens een visarend heb gespot boven de Snelle Loop. Zou dit...? Dan vliegt er iets door mijn beeld. Was het een valk? Sjit het is maar een duif. Waar is het grote wezen in de lucht gebleven? Foetsie. Ik baal. Een beetje in gedachten verzonken loop ik naar de schuine oever van de Loop om de minder dan een procent kans dat de vogel daar is geland niet verloren te laten gaan. Niks helaas!
Een paar plaatjes van het bruin heldere water en dan keer ik terug naar de toren. Op het veldje zie ik een paar mensen zich installeren. Ik stap in mijn auto en rij er naartoe. Nog rijdend herken ik de twee dames. Margootje en Cyrion (ik zal het vast wel weer verkeerd schrijven). De hondjes zijn er ook weer bij en tot mijn grote geluk staan ze mij toe hun territorium te betreden.
We hebben heel wat te bepraten en ik hoor dat ik Corinne en haar man en Ari net moet hebben gemist. Dat is zonde, want zij heeft bericht over de tafel met kakelende vrouwen, en aangezien die er bij mijn aankomst nog zaten kon het elkaar missen inderdaad wel eens op een haar na zijn geweest. Ik hoor ook heel verdrietig nieuws. Het overlijden van een van je ouders is altijd verdrietig hoe oud ze ook hebben mogen worden. Het is niet aan mij om namen te noemen maar wie ik bedoel leest dit vanzelf wel: van harte gecondoleerd.
Ook buurvrouw Karin komt even op d'n buurt.
Omdat ik de valken nog niet heb gezien begint de kansberekening in me op te wellen dat ze mogelijk helemaal weg zijn om hun geluk elders te gaan beproeven? Dan zouden ze wel een toplocatie opgeven maar je weet maar nooit. Ik heb geen slechtvalkenhersens en -instincten. Maar dan hoor ik dat beide valken, zelfs inclusief derden nog met regelmaat zijn gezien.
Niet heel lang duurt het wanneer de eerste valk zich laat zien en dat wordt snel gevolgd door een optreden van de tweede. Er worden een paar kleine vluchtjes gemaakt waarvan er zowaar eentje lijkt op hofmakerij. Uiteindelijk is het de koektrommel die de bestemming wordt van wat ik de grootste valk schat en de balustrade van de onderste ring voor de andere. Die dan wel M zou moeten zijn al oogt ie wat bruinig.
Is het een sperwermannetje dat vrij laag van rechts van ons naar links toe vliegt met een klein prooitje in zijn pootje geklemd? Het zou zo maar eens kunnen.
De tijd vliegt. Thuis wacht er een hondje op me. Maar zoals zo vaak is een aangekondigd aanstaande vertrek nog geen echt vertrek. Anderhalf uur later dan gepland gaat mijn auto naar huis... en ik zit er in.
