De buienradar laat nog al wisselende voorspellingen zien en de zin om even te gaan Mortelen is inclusief het risico van een nat pak. En als het weer daar dan niet direct voor zorgt...
Ik zet mijn auto neer op de bekende stek naast het spottersveld wanneer een auto me tegemoet komt en ook in de berm parkeert. Het blijkt dat het Yelena is (die gepakt is door het SV-virus) samen met een vriendin. Ik sta al op het veldje om de eerste inventarisatie te doen: drie juvies? Is de vermiste vierde misschien ook te ontdekken. Aha eentje zit op de derde op het puntje van de stellage die bijna pal onder de nestkast staat. Een andere zit op het rooster. En dan hoor ik hoe een paar wandelaars die ik meer dan regelmatig tegenkom aan een van de dames vraagt of zij het is die hun daarnet passeerde?
"Ja". En dan komt er een stroom van verwijten: "ze reed wel honderd over de onverharde weg door een plas die bij hen tot boven het hoofd opspatte". Een excuus wordt kennelijk niet aanvaard en woorden als "a-sociaal en dergelijke" worden de nieuwkoomster naar het hoofd geslingerd. Een tweede excuus is nog niet voldoende en zij zet wijselijk haar toestel voor haar oog en scant de toren. Met een "dan kun je die toeter wel aan je hoofd zetten" sputteren de wandelaars nog wat tegen en lopen dan maar door.
Ik snap het verhaal van beide kanten. Ik mijd het onverharde deel zo vaak maar mogelijk is, ik ken de vaak diepere kuilen die bij een paar plensbuien meteen vollopen. Ik weet dat ik dan (als ik er dan toch over moet) stapvoets moet gaan, maar dat wist ik bij mijn eerste keer ook niet. En ja, hoe ergerlijk is het om ondergespat te worden door een auto die te hard door een plas rijdt. Maar daar heb je die eerste keer, die onervarenheid met dat stukje weg en het gemaakte excuus. Wat kun je nog meer doen dan zeggen dat het je spijt. De reactie op de honderd KM per uur had ze beter na kunnen laten al snapt iedereen wel dat ze daar onmogelijk 100 heeft kunnen rijden. En ook zien de kleren van de wandelaars er niet uit alsof ze een massa modder over zich heen hebben gekregen. Is het wat over-reacting? Denk het wel, maar wanneer ik degeen was geweest die daar gelopen had, ik zou mijn woede ook wel hebben geuit. Zo is het ook wel weer.
Ik ben erg benieuwd naar de stand van het water in de Snelle Loop en zeg daar eerst even naar op zoek te gaan, de bijvangst is de mogelijkheid om ook de verborgen zijden van de toren even goed te kunnen observeren en ook de bomen met een juvie verleden even te scannen.
De Loop staat inderdaad een heel stuk hoger, ik zie visjes die een stukje groter zijn dan die ik van de week al eens zag zwemmen. "Bewaar ik tot straks". Het ijsvogeltje is, als het er al zat, al gevlogen door de wandelaars die in kleine groepjes met hun zaterdagochtendwandeling bezig zijn.
Ik steek dus de Loop over, ga door het klappoortje (dat niet per definitie hoeft te klappen wanneer je het gewoon dicht doet zoals je dat waarschijnlijk thuis ook doet), -ja hoor daar is weer een belerend vingertje van Kuiko- en ik stap op het veld dat al wat drassig begint te worden. Buizerds krijgen het aan de stok met een kraai. Angussen staan in en bij de Loop. Ik loop naar het achtuurboompje om daar een heerlijk prentje te kunnen maken van een valk die op de GSM antenne op de tweede ring zit en lekkert klapwiekt. Is dat die van de derde verdwenen is, of is het misschien EXO die van de onderste omhoog is gegaan? Ik weet het niet en een telefoontje zal er voor zorgen dat ik het niet kan checken ook.
De beller begint een nogal persoonlijk gesprek en ik ben blij dat ik niet bij anderen in de buurt sta, soms moet iemand zijn ei kwijt en meestal bied ik een luisterend en geduldig oor. Ik loop rustig door, ga over de brug en langs de Loop verder naar de achterkant. Mijn gesprekspartner moet inderdaad een hoop emoties kwijt, die ik heel goed begrijp en waar ik het hart niet voor heb om het te onderbreken.
Voor ik het weet sta ik achter. Ik probeer met een hand mijn kijker stil voor mijn ogen te zetten. Dat lukt niet heel goed. Ik besluit dan maar terug te wandelen naar het spottersveld. Een wollig vogeltje zit op het hek. Het lukt wel om er een plaatje van te maken en verder gaat het. Wanneer ik bij het veldje arriveer probeer ik duidelijk te maken dat ik nu met meer mensen sta die uiteraard dit verhaal niet aangaan. Het stuivertje valt... "we bellen nog". Zeker, we bellen nog.
We vinden allemaal dat er opvallend weinig actie is vanaf de toren. En ik hoor de bevestiging dat ook de anderen het vierde valkje nog op de toren, noch in een boom hebben gezien.
Ik opper dat dit waarschijnlijk zeer commercieel ingesteld juvies zijn die pas wanneer je een kwartje bij de toren gooit pas heel even tot actie over gaan. En dan zien we toch die kleine weer: die gebruikt de roostercam als zitplaats om even te klapperen. Dan op de ring te springen en even later opnieuw weer op de cam te gaan zitten. Ik besluit geen kwartje meer te offeren en verlaat het veldje, want: wanneer iemand het veldje verlaat is er meestal binnen vijf minuten actie...
