Er is weer wat rust in mijn lijf en ik voel me goed, nadat Wisky eerst even verwend wordt met een dubbele wandeling (nu het nog lekker koel is op straat), is het een uitgelezen gelegenheid om eindelijk weer eens van de valken te gaan genieten. Ik weet dat ik al een hoop gemist heb van het topdeel van dit seizoen en nu moet het maar eens mee zitten.
Aanvankelijk ziet het er vrij valkenloos uit, maar opeens is daar die eerste kreet, die meteen gevolgd wordt door andere gilletjes. En daar zijn ze dan: drie valken vliegen gillend achter elkaar aan. Ze spelen en een ouder doet de kunstjes voor. Het is prachtig en ik heb wat moeite om ze in beeld te houden. De plaatjes met alledrie de valken in het vizier willen maar niet lukken.
Zo snel als het spel begon, zo eindigt het ook weer. De valk die ik volg landt op de betonnen dakrand in de buurt van de wiphoek. Het is een juveniel. Waar de anderen nu opeens gebleven zijn? Ik zie ze niet meer.
Niet heel lang daarna word ik opnieuw verrast met fraaie vliegbewegingen. Ik herinner me heel snel hoe leuk ik dit altijd al vond. Het is niet anders geworden. Het plaatje waarbij de juveniel voor de vierde ring langsvliegt is misschien wel mijn mooiste van de dag. Gelukkig zal dit niet de meest sensationele zijn, want die zal nog volgen.
Het begint warm te worden op het spottersveldje en dus kies ik ervoor om goed bepakt op pad te gaan. Mijn auto zet ik onder de toren en de zak met mijn stoeltje, mijn kijker, mijn camera en een koeltasje met extra vocht gaan mee op weg naar de overkant van de Loop. Ik hoor een vink zijn allermooiste deuntje fluiten wanneer ik het bos in ga. Op het hoekje ben ik net een beetje te onvoorzichtig en zie ik hoe het ijsvogeltje er ijlings vandoor gaat. Op het bruggetje zie ik hoe ondiep de Loop nu al is. Ik wandel verder tot ik aan de bosrand sta. Hier? Nee, ik wil nog wat verder naar het weiland toe, want nu zie ik maar één zijde van de toren. Ik wil ook nog een stukje van de voorkant in beeld. De valken zijn nog actief maar het lijkt niet voor lang te zijn. Ik zie nog net hoe een prooi aan de noord-oostelijke kant op de ring wordt gekwakt. Dat wordt voorlopig niks meer, vrees ik, want eenmaal gegeten zal er uitgebuikt gaan worden.
Het is zo maar ineens dat ik langs de opstaande pijp van de grote antenne op een van de harken een gestalte achter de buis langs zie kijken. Verhip, zat die volwassen valk daar al eerder? En het duurt niet lang of de belangrijkste gebeurtenis van de dag zal starten.
Opeens is daar die beweging, de (volwassen) valk ziet kennelijk iets en is meteen in de lucht en vertrekt heel doelgericht op hoge snelheid. Ik zie hem passeren en meteen volgt ook een juveniel die van de betonnen rand lijkt te komen. Het speelt zich af boven het bos waar ik pal voor zit, maar ik hoor meteen de blije kreten van de juveniel en zijn ouder. De overname is nog net buiten beeld maar ik zie de volwassen valk omhoog wegzwenken en daar komt de juuf die een levensgrote duif meetorst. Hij is te zwaar. De valk verliest zichtbaar hoogte en zwenkt voor de toren langs weg en komt nu, nog steeds hoogte verliezend, recht op me af alsof ie de prooi op de zandhoop wil droppen. Ziet hij/zij me? De valk zwenkt vlak voor me naar links en steeds meer hoogte verliezend gaat het weer richting de verharde weg. De valk is nu zo laag dat ze ter hoogte van de lantaarnpaal is. Het lijkt of ze nog verder daalt en lukraak schiet ik nog een plaatje. De valk lijkt ietsje te klimmen en voorbij het spottesveldje maakt ze opnieuw een draai en gaat nu zichtbaar hoger en sneller. De prooi is verdwenen. Ik denk te weten dat die ergens tussen spottersveldje en het achtuur boompje gevallen moet zijn. Aan de overkant stopt een auto bij het spottersveldje. Ik herken de vrouw niet, maar zij is duidelijk geen toevallige passant. Een klapstoeltje wordt geplaatst, een scope wordt op een statief gemonteerd. Met een kijker wordt de toren onderzocht. Het is niet Debbie, maar ik zie niet zo gauw wie dan wel.
Een kloocht (grote groep) jonge fietsers in paarse hesjes komt met veel rumoer onder de toren staan. Ze turen omhoog maar hebben waarschijnlijk geen idee dat ze beter een hondertal passen verderop kunnen staan om echt kans te maken iets te zien.
Ik sta op en wandel met mijn spullen naar de dam in de Loop (bij de zandhoop). Bij een eerder onderzoekje heb ik al gezien dat de dam bijna of helemaal droog staat en deze dus gemakkelijk met droge voeten overgestoken kan worden. Ik ga op zoek naar de gevallen duif. Ik vind meteen een paar plukplaatsen, maar die zijn niet van vandaag. Ook nabij het acht uur boompje kan ik niets vinden. Ik loop nu door naar het spottersveldje en stap wat voorzichtig over het prikkeldraad. Ik ken haar, maar hoe heet ze ook alweer? Jij bent Ton toch? Hmm, zij kent mij nog wel. We raken aan de praat en het meest "kloterige" zinnetje pers ik tussen mijn lippen uit: "je bent net een kwartiertje te laat". Ik vertel over de prooivangst, de overname en de gevallen prooi. Ik beken dat ik die niet heb kunnen vinden.
Het wordt steeds warmer, en ik moet echt naar huis om op tijd te kunnen zijn voor een afspraak. Zij besluit naar de schaduwplekken aan de andere kant van de Loop te gaan. Ik ben wat eerder en op weg naar mijn auto bij de toren zie ik iets in het veld liggen. Het moet de duif zijn. Het is de duif. Die blijkt dus al iets eerder gevallen te zijn dan ik dacht. Ik roep: hier ligt de duif. Ik zie al voor me hoe deze heel snel geplukt zal worden, maar ik moet echt weg. (Het toeval wil dat ik de vallende duif zonder het toen te weten op de foto heb staan.)
En dan zit het even ietsje mee: de eerste afspraak verloopt precies volgens plan, maar de volgende gaat niet door. En ik ben dan al bijna bij de rotonde richting De Mortel. En ik heb toevallig mijn camera en kijker nog in de auto liggen en ook het stoeltje ligt nog achterin.... en wat moet ik nog meer opnoemen om een tweede bezoek te rechtvaardigen?
Even later sta ik weer bij de duif. Die ligt er nog ongemoeid bij. De andere spotster zit bij de poel en kijkt door haar scope. Ik rij door naar de toren en parkeer daar mijn auto. Bij het bruggetje ben ik wat voorzichtiger dan daarstraks, maar ditmaal is er geen ijsvogeltje te zien.
Eenmaal bij de dame van vanmorgen aangekomen moet ik het toch weten: hoe heet je ook alweer? Ik ben Roos. Ach, dat wist ik toch!
Vooral de libellen, juffers en kikkers vragen om aandacht, op en om de toren blijft het heel rustig. Een paar kleine rondjes valt ons nog ten deel. De valken hebben het warm en hebben al een prooi gegeten, die daar op de grond zullen ze straks wel ophalen. Wanneer de twee tweevoeters daar allang naar huis zijn.
En zo zal geschieden....
Plaatjes van vanmorgen:
