Eigenlijk is het woord tikkertje te groot. Het spelletje (meestal door kinderen gespeeld) heeft een gemiddelde duur van toch tenminste wel een kwartier. Toch hanteren we de term tikkertje dat al een verkleining aangeeft. Wanneer het spel veel korter duurt, - laten we zeggen: drie seconden -, dan hebben we met ons toch beperkte taaltje daar geen extra verkleining voor.
Oh jee, Kuiko is weer aan het crypten.
Wie de valken al langer volgt, weet dat na een heel korte periode van eerste verkenningen buiten het nest de valken (daartoe aangespoord door de ouders) hun eigen versie van tikkertje spelen. Het is een van de allermooiste momenten voor de volgers onder aan de voet van de De Mortelse toren. De valken vliegen achter elkaar aan en haken heel even in de vlucht met de pootjes in elkaar. Het vormt de inleiding tot de volgende oefening: prooioverdracht.
Nu hebben we dit jaar met dit drietal jonkies en hun ouders wel weer iets aparts. Ze lijken in alles wat lui en laat. Oh nee hoor: je hoort mij geen aanval doen op mijn favoriet Dappertje. Althans, geen felle aanval van kritiek. Met kinderen, of het nou mensenjong, een hondenpup of om slechtvalkenkuiks gaat, je moet wat geduld met ze hebben en daarna krijg je vast en zeker het fraaiste resultaat. Dat besef ik ook wel, maar met een beperkter aantal Morteluurtjes hoop je wel in korte tijd veel te zien te krijgen. En dat is nu iets wat je niet kunt afdwingen.
Vanmorgen een eerste poging. Gerrit uit Eersel zit zoals vanouds op zijn eigen plekkie op zijn eigen meegebrachte zetel achter zijn telescoop. De beschermende afdekdoppen er nog op. Er volgt geen enthousiast verhaal over alle gebeurtenissen van de vroege uren. Simpel genoeg omdat er kennelijk niet zo heel veel te vertellen valt. Het valt inderdaad tegen, zeker als je verwacht dat na een paar dagen afwezigheid waarin zelfs nommer drie het heeft gewaagd om het veilige nest te verlaten, toch zeker wel een flinke ontwikkeling heeft plaatsgevonden bij de drie juveniele valken.
Het weer is niet uitdagend. Dat is waar, maar juist bij heel warm weer zien we meestal een gezapigheid bij alles wat er aan roofvogels in de buurt zit. Nu is het toch zeker niet warm te noemen. Sterker nog: mijn pijnlijke rug zal zeker niet door een brandend zonnetje worden opgewarmd en losgemaakt. (Misschien dat de warme koffie van Gerrit daar nog wel het meeste aan heeft bijgedragen).
Na een uur van vooral weinig, zien we rond elf uur een auto met Belgisch kenteken in de berm stoppen. Als het niet Roosje is, dan moet het haast Nicolle en haar zoon zijn. Dat laatste is het geval. Na een hartelijke begroeting zien we dat de valken de nieuwkomers toch gunstig gezind zijn. Ze komen wat meer voor de dag. Was het tot dan toe de, volgens Gerrit, vastgeplakte jongste uit het nest op de tweede ring waar we het mee moesten doen. Nu komt er wat meer leven in de brouwerij.
Een trosje van een twintigtal duiven passeert de toren. S2 gaat er achteraan, ze heeft ruim de keuze uit al dit lekkers en besluit.... er geen een raak te slaan. Alle duiven komen met de schrik vrij. Wie had gehoopt dat Pa en toch minstens twee van hun kroost wel even zou assisteren bij deze maaltijdvergaring heeft het mis. Sterker nog: we hebben Pa niet eens gezien.
Gerrit besluit de boel eens vanuit een andere invalshoek te gaan bezien en wandelt over het veld richting het paadje bij de Loop. Dan een paar valken in actie: plotseling zien we een valk in de richting van de nestkast vliegen. In de haast twijfel ik of ik de valk nu op het rooster of op het dak van de nestkast zie landen. Meteen is daar ook een tweede valk. S2 zit in de antenne en dus is minstens een van de twee die we nu zien opdoemen een juveniel. Gefladder op het dak, gefladder naast de nestkast. Goh, er is wat te zien. Een paar minuten later verdwijnen ze weer uit beeld. S2 zit nog altijd op de antenne, het op-de-tweede-ring-vastgeplakte-jonkie zit nog altijd op zijn plekkie en het jonkie op het dak lijkt wel weer languit te zijn gegaan.
En dan gebeurt het.... het ongewone, het lang gehoopte, het eerste deel van al het wonderlijke dat de komende tijd op de dagelijkse agenda zal staan.... tikkertje! Het is in een flits dat ik de twee valken rechts naast de toren opmerk. Ze vliegen achterelkaar aan, haken heel even met de pootjes in elkaar en... landen vervolgens op de betonnen rand. Ik grijp mijn camera maar zie dat het spel al weer zo snel voorbij is dat het een hopeloze zaak is om nog een foto te maken. Ik hoop dat Steven het is gelukt om een kiekje te schieten. Navraag leert me dat hij het moment gemist heeft.
Gerrit vertrekt , Piet komt.
Van Gerrit horen we net voor zijn vertrek dat hij Pa op de lamp aan de achterkant heeft zien zitten. We weten in elk geval dat iedereen dus thuis is. De volgende tikkertjedemo's mogen beginnen.....
Maar ze blijven uit. Ik vertrek even naar huis - eikes bakken - maar weet dan al dat een retourtje er aan zit te komen. Een uurtje later sta ik dus weer klaar om op het veldje te gaan. Een boomklever zit me op te wachten. Die gaan we kieken.
Ook Gerrit112 is het gezelschap komen versterken. Een bont arsenaal aan scopen en fotocamera's staat klaar voor het volgende tikkertjespel. (Dat we helaas niet meer te zien krijgen vanmiddag).
Wanneer ook Dorine en het Skreeverke gelijktijdig arriveren merken we al snel een aparte roofvogel op. Alle determinatiekenmerken passeren de revue. Boekje erbij. Dorine heeft de beste foto. Kleine kop - duivenachtige kop - rechte staart - lange staart - zwart aan de vleugeltoppen - geen gevorkte staart - moeilijk te zien - zesvingeringerige vleugeltoppen - wespendief? De theorien zijn er, de zekerheid niet.
Een poosje later opnieuw een roofvogel. S2 vliegt er woedend krijsend op af. Daarit opeens bij, gaat een andere kant op, en gaat daar in de aanval op een tweede roofvogel. Die vlucht weg en dan gaat ze op zoek naar de eerste indringer.
Ik noem het maar een hoogtepuntje, maar weet al wel dat ik mijn arme rug de rust ga geven...
