Moet ik nog wel verslagen maken van de Mortelingen die ik doe? Is het na 10 jaar nog steeds leuk om te schrijven over de bezoekjes aan de directe omgeving van de toren?
De belangstelling is nog amper een vijfde van de andere jaren. Is er verzadiging? Van mij, van de lezers? Van ons allemaal? Ik heb nog een zevende maand aangemaakt en dat is best nog wel een dingetje ook. Er zijn in de tien jaren dat ik over de slechtvalken schreef topjaren geweest, waar er veel te beleven viel en ik het me kon permiteren om vaak overdag te gaan, er zijn ook mindere jaren geweest, denk maar aan dat jaar dat er geen jonkies waren. Dit jaar is alles minder. Vooral minder leuk omdat we de valken veel minder (in actie) zien.
Vandaag is er weer een toppunt te melden: de toren is overgenomen door een duif. En zoals de hele slechtvalkenwereld weet: dit is pure terreur. Vader en moeder slechtvalk zullen het al van grote afstand hebben waargenomen en hun kinderen ijlings hebben gemeld vooral niet naar de toren terug te keren: een terror-duif zal hen aanstonds verslinden en geen veertje meer aan hen heel laten. De terrorduif zit triomfantelijk te zitten op de plek waar voorheen de nestkast stond: een veeg teken!
Ik ben al vroeg bij de toren en omdat er geen valk te bekennen valt besluit ik dan maar een rustgevende wandeling te gaan maken. De wandeling is perfect en toont allerlei vaak en minder vaak aanwezige vogeltjes. De familie eend valt me op. Moeder zit met een aantal kids aan de poel en ik ben absoluut geen eendenkenner maar er valt me iets op dat ik maar niet kan plaatsen. Is dit wel een gewone wilde eend? Mijn boekje kan me niet vooruit helpen want dat ben ik alweer een poosje kwijt. Internetplaatjes brengen geen uitkomst. Kweenie.
Langs de Loop wemelt het opeens van hele kleine vogeltjes. Ze huppen snel van prikkeldraad, naar paaltje en van riet naar boompjes. Dan zie ik het staartje en weet ik dat dit onmiskenbaar een pas uitgevlogen nestje winterkoninkjes is. Ze zijn grappig en geven me de kans om hen op de foto te zetten. De oogst is dan al heel aardig voor een doorsnee doordeweekse dag: roodborstje, gekraagde roodstaart, meesjes, winterkoninkjes, een blauwe reiger, merels (veel) en allerlei ander klein spul.
De Loop is bovendien ook heel helder door al het regenwater en staat het toe om de bodem goed te kunnen zien. Visjes zie ik echter geen. Op de toren aan de achterkant? Hou op, schei uit, ik wil het er geen eens meer over hebben.
Ik loop terug naar het spottersveldje. De duif zit er nog een hele poos en vertrekt dan. De valken kunnen nu terugkeren, het duivengevaar is immers geweken. Maar ze komen niet.
Het is me opgevallen dat op het ene veld een overdaad aan Jacobskruiskruid is en op andere velden juist heel erg weinig. Van Hans, de buurman, hoor ik even later dat dit een normaal verschijnsel is. Na enkele jaren verdwijnt het kruid en neemt een andere plant zijn plaats een poosje in. Hans is met zijn heerlijke hond naast me komen zitten. De hond doet zich tegoed aan een restje hondenkoekjes die ik nog in mijn jaszak heb zitten. We keuvelen even en kijken hoe het stammetje waar de levend barende hagedisjes vaker gezien zijn nu door spechten is aangepikt, de houtworm die in het rottende hout zit is voor de spechten natuurlijk een heerlijke lekkernij.
Voor een heel andere lekkernij stap ik in mijn auto en keer ik terug naar huis.Voldaan? Nou, niet helemaal. Wordt dit het laatste verhaaltje? Ach vast niet.
