Invasie van de vliegende mieren

Updated

Gisteren heb ik een pauze ingelast, maar vandaag moest en zou ik toch maar even weer gaan kijken.
Het seizoen nadert zijn einde, steeds minder vaak zijn de valken thuis, nog minder vaak valt er wat aan vliegbewegingen te zien.
Het is met grote weemoed, het was zo mooi om er vaak bij te zijn, maar het einde naakt.

Vanmiddag voor een kort bezoekje toch weer even bij het spottersveldje gestopt. In de verte zie ik de auto van Gerrit. "Die is een rondje aan het maken", weet ik dan. Een blik op de toren leert me dat er niet veel te zien is. In de kamer precies onder de onderste ring wordt weer gewerkt, het licht is er aan. Verder geen beweging waar te nemen.

Dan nadert een fietser met een hondje in de mand. Jumper! Wanneer Jumper naast me gaat zitten is er meteen de enige slechtvalkenactie: uit het niets zie ik plotseling niet ver van de toren vandaan aan de rechterkant een valk naderen. Het gaat op de bovenste ring aan de linkerkant ergens zitten. Maar hij verdwijnt ook meteen weer uit beeld.
Dan plotseling vliegt er een valk (torenvalk?) in een boom vlakbij ons. Hij springt ook meteen weer op en duikt achter een kleine prooi aan, die verschrikt uit een boom komt gevlogen. Mis! De torenvalk (denk ik) vliegt voor ons door naar links en maakt een rondje om dan naar de toren te vliegen.
Ik baal dan natuurlijk dat ik mijn digi niet eerder uit het hoesje heb gehaald. Het was zo dichtbij (maar ook zo vlug allemaal). Terwijl de valk in de richting van de toren vliegt probeer ik op allerlei manieren een fotootje te maken. Achteraf blijkt er maar een enigszins gelukt. (Gewoon ingezoomd.)
Het torenvalkje doet zijn naam eer aan, want het vliegt door naar de toren, waar het ergens onder de ring lijkt te landen. (Wij kunnen hem niet meer zien zitten).

Dan komt er een bekende auto aangereden, het is Gerrit die langs de bosrand teruggekomen is en nu nog even bij het veldje stopt.
Hij is er nauwelijks of er vallen wat druppeltjes. Die ontaarden weer in een buitje, dus zoeken we de bosrand op. Ik haal mijn paraplu uit de auto en Jumper rijdt naar huis. Het buitje is nagenoeg over wanneer we nog even op het veldje terugkeren.

Gerrit gelooft het verder wel en vertrekt. Ik blijf nog heel even, maar er valt niet veel meer te zien behalve een ringmusje dat op het prikkeldraad voor me gaat zitten. Mijn hand beweegt richting mijn digi en zoef, weg ringmusje. Weg Kuiko!

Vanavond ben ik nog even terug geweest. Het was zeer miniem. Eigenlijk niet eens leuk meer.
Op het veldje staan en zitten: Piet uit Lieshout en Lambert en Marjan. Ze turen ergens naar de overkant van de Loop daar waar het bosje achter het veldje aan de Loop grenst. "Kijken jullie niet de verkeerde kant op?", vraag ik. "Daar zit het ijsvogeltje", zegt Piet en laat me door zijn scoop kijken. Waarempel, op het paaltje zit keurig een ijsvogeltje mooi te wezen. Een naderende reiger doet het vogeltje opvliegen.
Dan word ik overvallen door een invasie van vliegende mieren. Er zitten er honderden. Het lijkt of ze het allemaal op mij gemunt hebben en binnen enkele tellen zitten ze op mijn pet, mijn bril, mijn haren, gezicht, blouse, broek, armen en benen. "Rotbeesten, rot op!" Woest mep ik er met mijn pet op los. Het lijkt ze eerder aan te trekken dan dat ze me mijden. Hopeloos!
Op de toren? Niets.
Dan naderen twee vogels de toren, ze lijken er ook op te landen: duiven!

Het duurt niet lang of Piet pakt zijn spullen in. Er zijn ondertussen meer 'vaste klanten' aangekomen: Dorine en Piet en ietsje later ook Gerrit. Lambert en Marjan houden het ook voor gezien.
Dorine schenkt snel koffie in, maar ook die wordt aangevallen door de vliegende horde. We vluchten de weg op. Daar is het wel iets minder, maar toch meent een brutale vliegende mier mee te moeten drinken van mijn koffie. Nu is mijn geduld op. Ik dompel hem eerst onder om hem vervolgens uit het bekertje te vissen en op de grond te meppen. Met een voorzichtige schoenmaat besluit ik iets minder voorzichtig of mijn schoen op de mier past.
Die strijd win ik. Een tweetal veldmuizen hebben de onderkant van mijn auto opgezocht. Dorine ziet ze, ik niet, ik ben nog met de mormels om me heen bezig.

In de verte nadert een ballon. Hij verliest snel hoogte. Uitgedaagd wil ik dan die Bavaria-ballon maar op de foto. Hij is dan al weer zover gedaald dat hij achter de bomen is. Ik haast me naar het bankje om vanaf dat opstapje nog een foto te kunnen maken. Weg! Een reiger lacht me uit. Ik heb de digi dan alweer uitstaan.
Dit is niet mijn dag. Op de toren nog steeds geen beweging. Bij mij wel. Ik moet er snel vandoor. "Ik heb nog acht minuten", roep ik, terwijl ik haastig mijn auto instap. Geen dertig seconden over, blijkt als ik op mijn bestemming arriveer. "Tsja, soms ben ik een man van de klok".