Afscheid? Kan een verslaafde afscheid nemen?

Updated

Deel I van de Grande Finale zit er al op. Om precies 07:15u arriveerde ik op de spottersplek, waar Lambert de eerste dienst had gedraaid.
Van Lambert hoor ik dat Pa aan de achterkant zit en dat er verder niets te zien was.
Echt bemoedigend is dat dus niet. Lambert vertrekt en ik blijf alleen achter. Niet voor lang want Piet en Dorine zijn er ook weer vroeg bij.

De waarnemingen tot 08:30u: een paar duiven die ongestraft de toren mogen naderen, rustig mogen omkeren en dus geen agressie vanaf de toren hoeven te vrezen.
Dorine en Piet laten me de gevonden plukplaats zien. De duif ligt er nog. Ze is verder niet meer aangevreten.
Het frisse windje is ondertussen gaan liggen. Het zonnetje doet zijn best om af en toe een straaltje door de toenemende bewolking te persen.

Dorine en Piet spelen met dezelfde gedachte als ik: 'We gaan niet lang naar een kale toren zitten turen'. Ik ben het helemaal met ze eens en omdat ik toch even terug naar Gemert moet, vertrek ik maar.

Het had een klinkend afscheid van het valkenseizoen 2007 moeten worden. Ik had het al helemaal in gedachte: de hele familie bij elkaar, spelend in de lucht op enkele meters van de toren. Mijn digi zou overuren maken, dat stond wel vast. Zouden de batterijen wel voldoende opgeladen zijn? In elk geval was mijn geheugenkaartje leeg, daar had ik mij van verzekerd....

Om 9:15u kom ik opnieuw, voor de tweede keer al vandaag, aan bij het spottersveldje. Dorine en Piet zijn al weg. "Dat stemt mij niet tot vreugde", bedenk ik haast plechtig. Dorine zou amme never nooitniet naar huis gaan als er ook maar iets op de toren waar te nemen zou zijn. Toch is ze weggegaan.
He duurt niet lang of ik besluit naar de achterkant te verkassen. "Zou Pa er nog zitten?" Terwijl ik naar de achterkant wandel zie ik allerlei paddestoelen van groot tot klein, met een rode muts, een bruine kap, knolachtigen, verse en verdroogde paddo's. Ik zie ze wel, maar ik heb er geen oog voor. Dit is voor mij de afsluiting van het slechtvalkenseizoen, dan wil ik ook valken zien. Wanneer ik aan de achterkant ben en een paar passen op het veld gezet heb, zie ik een vogeltje opvliegen. Het raast over de Loop van me vandaan. "Een ijsvogeltje", ik herken het aan de blauwe rug.
"Jammer, zou het van mij geschrokken zijn?", vraag ik me stilzwijgend af. Ik loop door, ver genoeg om de toren aan de achterzijde en de "blinde" zijkant te kunnen afscannen. NIETS! Ik heb moeite om mijn teleurstelling te onderdrukken. Dan maar weer terug.

(terwijl ik dit type, breekt er een flink onweer los, de flits en de klap zijn bijna gelijktijdig)

Wanneer ik langs de bosrand loop, probeer ik de plukplaats te lokaliseren, ik weet waar die is, maar door het hoge gras heb ik er geen goed zicht op. Ik heb mijn plannetje klaar. Ik ga die plek goed in de gaten houden, misschien wordt de buit alsnog opgesoupeerd, ik zou het niet erg vinden als dat door mijn kijker te bewonderen zou zijn.
Terug op het spottersveldje plaats ik mijn fel oranje stoeltje zoveel mogelijk langs de struiken. "Misschien val ik dan niet zo op", hoop ik.
Ik hoor diverse keren de roep van de buizerds, die ik af en toe boven de bosrand links van me zie opduiken. "En anders maar een buizerd, die de dode buit komt ophalen", is mijn tweede keuze snel gemaakt.
Een koppeltje ringmussen gaat onbevangen vlakbij me zitten. "Knip, jullie heb ik dan toch", ben ik al iets sneller tevreden. Insecten zoeken mijn felgekleurde stoeltje op. "Knip, en jou heb ik ook", word ik nog sneller tevreden. Dan opeens hoor ik de blije roep van een valk. Het geluid dat de jonkies vaak maakten wanneer ze terugkeerden naar de toren. Ik tuur alle kanten op, ik zie niets! De toren blijft kaal...

Ik zit al een tijdje te "azen" wanneer er een auto stopt. Het is Cloud, die Belfastchild, Christell en haar zoon heeft opgepikt. Niet veel later stopt er alweer een auto, ditmaal is het Mamalot en haar man. En om het verhaal compleet te maken noem ik ook de daaropvolgende auto's maar op: Dorine en Piet, Lambert en Els vd Donk en Sjef arriveren niet lang na elkaar.
En de valk(en)? Niet gezien, geen enkele! Dit afscheid had ik me heel anders voorgesteld. Een beetje beteuterd pak ik mijn boeltje. Op de weg wissel ik nog een paar woorden met Dorine en Piet. Ook bij hen is de teleurstelling merkbaar. "Zet jij er nu een punt achter?", vraagt Dorine. "Ja, ik kom heus nog wel een keertje langs. Maar niet langer dan een half uurtje of zo", deel ik haar mijn besluit mee. Piet kan het goed begrijpen, hij heeft ook weinig behoefte aan een lege toren. Ook hij denkt er over het hierbij te laten. Dorine is het met hem eens. Opmerkelijk is het afscheid: "We zien elkaar nog wel eens, hier, dit jaar!" Is dit nu wel of niet het afscheid. Ik voel dat we alledrie hetzelfde denken. We willen niet ophouden te komen, maar er is zo weinig meer te zien.

Is dit nu het einde? Schrijft Kuiko niets meer? Wordt de website helemaal niet meer bijgewerkt?

Ik moet eerlijk bekennen: IK WEET HET NIET.

In elk geval wil ik alle bezoekers van mijn website bedanken voor hun belangstelling. Ook wil ik alle nieuwe kennissen, die ik een halfjaartje geleden nog nooit ontmoet had, bedanken voor de gezelligheid en het verruimen van mijn kennis over de Falco Peregrinus en over de natuur in het algemeen. Ik hoop tot volgend jaar, dus.... tot wirrus en tot ooit...