do 10 januari 2011, 14:15 - 15:15
Alleen een blinde ziet niets
Gisteren was het de dag om te Mortelen. Het heerlijke zonnetje was op zijn minst zeer uitnodigend. Maar helaas had ik andere verplichtingen, sterker nog: het was veel later dan normaal. Dat biedt echter perspectief voor vandaag. De extra tijd kan ik vandaag omzetten in tijd voor tijd.
Die extra vrije tijd zet ik vanaf 14:15u om in een ritje De Mortel. Het is droog, de verwachtingen geven aan dat dit wel eens snel anders kan worden. In de hoop dat Pluvius me gunstig gezind is, hang ik kijker en camera om mijn nek en gluur ik hoopvol naar boven. Maar vanaf het spottersveldje zijn geen valken waarneembaar. Het duurt niet lang of ik neem het besluit om dan toch maar de gok te wagen om naar de achterkant te lopen. Ik weet dat het zo maar zou kunnen dat er een valk in het nesthok zit die ik vanaf de grond niet kan zien zitten. Met een stevige pas slalom ik door het poortje bij de toren. In de verte zie ik een gestalte die enigszins waggelend aan de overkant van de Loop beweegt. Nijlgans! Die zijn er dus ook weer.
Op het hoekje bij de Loop gluur ik weer even naar boven. Niets te zien. Verder weer. In de buurt van het bruggetje probeer ik te zien of er een valk op de lamp aan de achterkant zit. Dat is niet het geval. Verder weer. Opnieuw slalom ik door een wildpoortje en loop ik het veld aan de achterkant op.
In het veld valt me iets op. Er ligt iets wat op een dik stuk tak lijkt. Ik loop erheen en zie dat het inderdaad een flink stuk tak is. Dat verwondert me. Mompelend vraag ik me af hoe dit stuk hout hier terecht kan zijn gekomen. Het is veel te zwaar voor een hond om er mee te slepen en ook lijkt het me onmogelijk dat Jan de Wind dit zover van het bos heeft weten te blazen. Met een "dan zal het wel de mens zijn geweest", sluit ik mijn gedachte erover af. Ook aan de noordzijde geen spoor van een valk. Retour dan maar weer.
Ik steek de Loop over het bruggetje weer over, loop door het klappoortje en constateer dat er nog steeds geen spoor van een slechtvalk te zien is. "Geen spoor?" Ik zie veertjes op de grond. Over een behoorlijk stuk bezaaid liggen er duivenveren. Ik zoek naar een hogere verendichtheid om zo tot de plukplaats te komen. Die voert tot in het bos. Dicht bij de bomen waar we de valken wel eens ooit eerder zagen. Het aantal veertjes op een vierkante meter doet me vermoeden waar die plukplaats is, maar het karkas ontbreekt. Heel tevreden met mijn observatie heb ik al een paragraaftitel van mijn verhaal van vandaag in gedachte: "alleen een blinde ziet niets". Daarmee wil ik zeggen dat er als je de ogen de kost geeft altijd wel iets te ontdekken valt in de natuur.
Ook mijn oren doen hun uiterste best om die groene specht te ontdekken. Luchtmachtoefeningen maken dat onmogelijk. Ik sta ervan te kijken hoe erg dat het orientatievermogen van mijn gehoor verstoort.
Ik loop langs de bosrand achter de poel naar het oosten. Tussen de bomen door zie ik hem zitten. Op flinke afstand, maar onmiskenbaar een buizerd, zit ie daar. Hij ziet mij net zo snel als ik hem. Een stapje verder en weg is ie.
Ik wandel verder en precies wanneer ik een plek vind waar ik met droge voeten het veld kan bereiken komt een reiger laag over de boomtoppen aanvliegen. Zijn bedoeling is duidelijk. Hij wil landen maar dan ziet ie mij. "Eh oowww", ik zie het hem denken. Hij draait weg en als het een vliegtuig was zou ik zeggen: "hij trekt op". Terwijl ik een paar plaatjes schiet ziet mijn andere oog (het oog dat niet door de zoeker kijkt) een beweging in de lucht. Alarm fase 1: dit is een slechtvalk. Het zijn er zelfs twee! "Thuiskomst", ik blijf dit schitterend vinden. De valken draaien wat rondjes en zetten allebei aan voor een landing. Ik denk dat het Pa is die op het rooster landt. De ander lijkt me groter. Vergissen is heel goed mogelijk, maar ik houd het er maar even op.
De andere valk verdwijnt uit mijn blikveld, maar het zou heel goed kunnen dat ze op de zogenaamde rechterlamp is geland. Ik kan dat vanaf deze plek niet zien. Ik besluit terug te keren naar het spottersveldje. Het wandeltempo wordt omhoog geschroefd. "Links twee drie vier", ik herinner me de tempomaat uit mijn militaire diensttijd. Mooie tijd, "links twee, drie vier, het bier smaakt weer best", was de eigenhandige toevoeging van de maatjes wanneer er tot stilstand gekomen moest worden. Ik ga door. Bij het toegangshek bij het veld neem ik de valken weer even in het vizier. Verder weer.
Bij het veldje ontmoet ik twee dames (moeder en dochter?). Ik laat even "onze valken" vallen. "Onze?", vraagt de vrouw. Ze is een Mortelse en schijnt te vinden dat ze meer recht heeft op "onze". Ik leg even uit dat veel forumbezoekers deze valken toch echt als "de onzen" beschouwen. Niet qua eigendom, ze zijn gelukkig 100 procent van zichzelf en van Moeder Natuur. De dames wandelen verder. De eerste drupjes vallen al. Ik ga nog even in wat paddenemmers kijken. De oogst: een paar dorre bladeren en een omgekieperde tor. Het beestje weet zich om te gooien. Ik glimlach even en loop terug naar mijn auto. Nog even een blik omhoog. Ze zitten nog allebei op hun plekje. Tot wirrus...
Fotootjes....
