Het is geen lang verhaal. Ook omdat mijn website even offline was door een storing bij de host heb ik nu maar weinig tijd over voor een verhaaltje.
Een bezoekje aan De Mortel op een doordeweekse donderdag? Ja, maar de reden van de vrije dag is minder leuk, dus dat verhaal skip ik maar even.
Met een valk op de hoge antenne en vermoedelijk de rest van het gezin compleet in de nestkast besluit ik maar met een wandeling. Dat verbrandt wat calorietjes en bij geringe activiteit op de toren is er misschien wel wat te beleven rondom de toren.
De fluiters hebben het druk, maar ze laten zich maar moeizaam zien. Dat alles vol in het groen staat is heel erg mooi, maar is hierin toch een beetje een beletsel. Eindelijk zie ik wat beweging in het bos. Ik sta dan al vlakbij het bruggetje. Even wacht ik. Het hupt van takje naar takje maar telkens goed verscholen achter bladeren. Wanneer ik dan eindelijk zie wie het is, valt het me een beetje tegen: het is maar een koolmeesje. Die heb ik in mijn tuin ook.
Direct over het bruggetje zie ik de restanten van een duif. Gesloopt op een manier die me sterk aan de methodiek van een slechtvalk doet denken. Het borstbeen met de vleugels liggen er afgeknipt bij en wat flinke veren liggen er een metertje vandaan.
Ik stap er overheen en loop het veld aan de overzijde van de Loop op. Door de regenval van de laatste dagen is het terrein weer soppig. Bij de dam bij de zandhoop klatert het watervalletje alsof het een studie aan het volgen is om Niagara Falls te worden.
Bij het "acht uur" boompje zoek ik naar mijn oranje vriendjes, maar die heb ik al maanden niet meer kunnen ontdekken. De valk zit nog steeds in de antenne. Ik denk dat het PA is. Ik loop verder en ga door het bos. Een telefoontje verstoort mijn rust. Ik loop verder zonder nog verder te gaan met de poging om het vogeltje dat bij het vers gekapte holletje in een kale dooie boom hoort te ontdekken. Een volgende keer misschien.
Wanneer ik weer uit het bos kom, zie ik dat Gerrit ondertussen ook is gearriveerd en op het spottersveldje zit. Het geluid in de lucht trekt mijn aandacht: er vliegt een valk boven me. De ander zit nog steeds in de antenne. Weer moet ik constateren dat het met volle zoom in beeld houden van een valk op hoogte een bijna onbegonnen klus is. En een tweede kritiekpunt op mijn nieuwe camera is ook waar: na het knippen blijft het beeld in mijn zoeker even stil staan. Net lang genoeg om mijn zorgvuldig in beeld gebrachte vliegende onderwerp weer uit mijn vizier te krijgen. Daarbij moet aangetekend worden dat door de grauwheid van het wolkendek het ook niet zo meevalt om de valken in beeld te houden.
Even later zit ik naast Gerrit, die ondertussen bezoek heeft van een groepje fietsers die belangstellend informeren naar de valken op de toren. De fietsers gaan weer, en een tuffend autooitje komt om het hoekie aanrijden: PIet komt er aan.
Het is ook deze Piet weer die als eerste de bonte vliegenvanger ziet die een stuk verderop op het hek zit. Wanneer hij nog eens een stukje verderop gaat zitten zit hij wel beter "in het licht" en lukt de foto toch nog aardig ondanks de fikse afstand. (Mijn camera scoort weer punten).
PA vertrekt en gaat op jacht. VV komt ook ergens vandaan (is het uit de nestkast of van elders?) Beide valken vliegen nu rond en we kunnen ze allebei maar even volgen. VV landt op de nieuwe kleine antenne naast de nestkast.
Wanneer PA na een poosje terugkeert blijkt hij een prooitje met zich mee te dragen. Hij zet aan en landt op de linkerlamp onder de ringen. "Spreeuwtje", ziet Piet door zijn scoop. Ik zie inderdaad ook dat het maar een kleine prooi is. De positie op de lamp en het verwoede plukken door PA dagen me uit om wat plaatjes te maken en om eens te kijken of ik er een filmpje van kan maken. "Zal ik de driepoot uit de auto pakken?" Ik besluit het gewoon net als met mijn oude camera uit het handje te proberen.
Ik hoor hoe Piet zegt dat ie het kopje van de spreeuw denkt te zien vallen. Mijn camera filmt ook dat PA duidelijk iets "dropt". Ik sta op het punt om te moeten vertrekken, maar kan nu even niet wegkomen. Ik sta bij mijn auto wanneer Piet roept dat PA met prooi in de lucht is. Ik pak het momentje van de gretige aanname door VV op het rooster nog net even mee en besluit dan toch echt te vertrekken. Onderweg bedenk ik dat het een heel prettige verstrooiing van gedachten is geworden.
