 |
 |
Daar gaat ie dan... het zal in delen moeten. Waar zal ik beginnen?
Vanmorgen regende het niet of bijna niet. Ik besluit maar een pot koffie mee te nemen want ik verwacht mensen die van ver komen en best een bekertje zullen lusten. De koffiemelk (wat heb ik daar toch mee?) in een tupperwarepotje met afsluitbare dop gaat samen met een zusje voor de suiker in een plastic zak. "Kan niks mee gebeuren" denk ik.
Onderweg druppelt het wat, maar daar kan een voetbalsupporter als ik wel tegen. Wanneer ik de Hemelsbleekweg oprijd, druppelt het niet meer, maar regent het echt. "Niet erg, maak niets uit". Ik ben helemaal alleen. Ik open de achterklep en gadsamme daar drijft de koffiemelk. "Klotezooi". Ik laad de hele zooi uit en zet het spul onder het tentje. De plastic zak blijkt te lekken als een mandje. "Gatver".
Het regent niet meer, het saust (in de rest van Nederland zegt men dan: "het hoost").
De party-tent is te laag om er staand met de kijker onderdoor te kijken. Dat is balen. Ik probeer de koffiemelk troep een beetje schoon te maken. Het saust nog een graadje erger. In de verte zie ik langs de bosrand een groep Nordic-Walkers aankomen. Ze zijn ook doornat en komen de weg afgelopen. Ik hoor ze opmerken dat er een koffiestand is. Een beetje onderzoekend kijken ze me aan, hopend op een uitnodiging. Dan roept er een: "ik ga koffie halen". Dat gaat me een beetje te ver. Ik moet niet veel hebben van zichzelf uitnodigende mensen. Meteen stopt er een auto: Marja en Ronald. Wanneer we elkaar begroeten dringt het aan de overkant door: "die koffie is niet voor ons".
Het komt er nog steeds met bakken uit. Marja komt tot dezelfde ontdekking als ik even daarvoor: ook zij is te lang om onder de tent door te kijken. Ronald heeft meer mazzel, hij is iets kleiner en kan er wel onderdoor kijken. Hij probeert de valken te localiseren en vraagt of het klopt. "Ik weet het niet, want ik heb nog niks kunnen bekijken".
Dan klaart het ineens op. De bui wordt minder heftig en we kunnen de open lucht in.
Om 12:15u is er de eerste actie en ik kan nu al verklappen dat dit een vrijwel doorlopende vertoning gaat worden. Let maar op.
Drie valken kiezen het luchtruim, één los van de andere twee. Ze lijken na een rondje of wat terug te gaan keren naar de toren. Maar de twee afgezonderden (ik denk jonkies) beginnen het al vaker beschreven tikkertje in de lucht. Het duurt minutenlang. "Prachtig" zegt Ronald, die dit tweede bezoek al meteen geslaagd noemt. "Moet je kijken hoe synchroon ze vliegen", Ronald is razend enthousiast. Ook Marja en ik staan erbij te genieten, ook wel een beetje door de reacties van Ronald. De vlucht eindigt bij de schotel aan de onderste ring linkerkant. (ik heb een nieuwe wiskundige stelling bedacht, die komt later nog).
Ik begin in de gaten te krijgen dat het wel eens heel erg mooi kon gaan worden vandaag en besluit alleen de belangrijke dingen te noteren. De verplaatsingen op de toren neem ik niet mee vandaag. Maar er is bijna constant beweging, grandioos.
Effe saven....
Om 12:50u verlaat S2 (denken we) de toren voor een prooivlucht, we zien haar achter de bomenrand rechts duiken, maar dan is ze ook meteen buiten beeld. Niet veel later zien we ook Pa vertrekken, hij gaat richting Beek en Donk, pas veel later keert hij zonder prooi terug.
Om 01:07u start S2 vanaf de toren een nieuwe vlucht, ook deze zonder resultaat.
Om 01:30u is de volgende duikvlucht vanaf de toren over de bosrand links naast de toren. Weer eindigt deze buiten beeld, maar Ronald, Marja en ik genieten en niet alleen van de koffie.
Om 01:55u arriveren twee valken kort na elkaar het rooster bij de nestkast en hoewel we het niet zeker weten, menen we dat ze beide in de nestkast gaan. We bespreken hetgeen we denken gezien te hebben, - in het nest of op het dak -, als er met behoorlijke vaart twee valken in de richting van de Stippelberg (het natuurgebied achter ons) vertrekken. Ze spelen tikkertje en we zijn er van overtuigd dat het de twee jonkies zijn. Ze gaan verrrrrr, ongeloofelijk. Het spelt duurt maar voort. "Kunnen ze nog wel terug?" verwondert Ronald zich. Het zijn stipjes die met het blote oog niet meer te volgen zijn. In de kijkers zijn ze nog goed te zien. Vanaf de grond juichen we ze toe: "en hop... en hop... en nog eens". Telkens als ze elkaar raken volgt er een "en hop".
Ze komen dan toch weer steeds dichter naar ons toe, onderwijl nog steeds spelend. Wanneer ze uiteindelijk weer op de toren landen hebben we getimed: 8 minuten!
effe saven...
Onder de toren ontstaat een eigen jargon "onze vaktaal", het is een eigen variant op "turbotaal" in combinatie met afkortingen. Ik heb daar eerder al eens over geschreven. Ook het "trosje duiven" is ingeburgerd. Vandaag heb ik een nieuwe aanduiding: "op de hoek van de ring" landt een van de jongen. "Hoek van de ring?" dat lijkt een wiskundige onmogelijkheid, maar mijn companen begrijpen onmiddellijk wat ik bedoel: daar waar je van de hoek van de toren een loodlijn trekt naar de ring zit het jonkie. Een ander is geland op het dak van de nestkast en één valk zit op de antenne.
Hierna zijn er weer allerlei positiewisselingen en korte vluchtjes geweest, maar om het verhaal niet TE lang te maken gaan we richting de film die me maar niet loslaat....
Het is 14:30u, de tijd dat menig voetbalwedstrijd zijn aftrap kent, tijd voor een hoogtepunt dus.
S2 vertrekt voor een speurtocht zo'n beetje over ons heen richting het bos achter ons. "He, niet weer uit ons zicht" moppert Marja. Nee hoor, S2 buigt achter het bosje, maar binnen ons zicht, af om plotseling grote vaart te maken richting Bakel. Het lijkt een bijna horizontale duikvlucht, ontzettend hard gaat het... dan zie ik ineens haar doel: een paar duiven!
Ze slaat en het is onmiddellijk raak. Ze klimt een paar meter (het lijkt wel of ze als een helicopter opstijgt) haar koppie gaat richting de duif die ze in haar poten houdt. Ik denk dat ze de prooi nu doodt. Vanaf de toren komen de twee jongeren al aangestormd. S2 sleurt de prooi mee richting de toren, maar niet in een directe lijn, ze daagt de jonkies uit.
Eén voor een graaien de twee telkens weer naar de prooi, blijven er even aan hangen en laten dan weer los. S2 maakt een mooie boog achter de toren langs. De twee blijven graaien en grijpen. Rechts zien we ze weer verschijnen. Dan haakt er opnieuw een jong aan. Dan wordt alles heel erg verwarrend, (kon die film nu maar in slow motion) het lijkt wel of S2 zich splitst. Een valk vliegt namelijk van de prooi in de lucht weg, toch zie ik ook nog een valk bij de prooi en een die hem beetpakt. Een paar seconden later wordt het allemaal duidelijk wanneer de massa, ik noem het maar even zo, weer links van de toren in beeld komt. Een jong heeft de prooi beet, maar dan aan een vleugel! We zien dus een valk vliegen met daaronder de vleugel en daaronder het lijf van het duifje bungelend. Dat moet een enorme weerstand geven en het is dan ook goed aan de valk te merken. Ze verliest duidelijk hoogte. Vlakbij de toren moet ze loslaten, de duif kringelt naar beneden om in het veld voor ons neer te ploffen. Ronald is dan niet te houden en gaat er met de altijd anonieme Mieke heen. Marja en ik proberen de valken nog te volgen, maar de - en daar komt ie weer: de adrenalinestoot - is te machtig. Minutenlang blijf ik op het bankje zitten. De ene zucht over de andere, ik voel me doodmoe. Ik weet dat ik woorden brabbel, maar ik heb er geen idee van wat ik zeg. Tsjonge, wat een film. Marja herkent het gevoel dat ik beschrijf. Ze staat er ook met knikkende knieen bij. Ronald heeft de duif gevonden en neemt er een foto van.
Gerrit komt iets te laat en hoort ons verhaal aan en gaat ook op zoek naar de duif. Nog later komt Martien (niet poster) aan en weer even later arriveert Lambert.
Ik noteer om 15:45u weer volop activiteit. Het kan me niet meer schelen, ik zit stuk, doodmoe, zielsgelukkig, de superlatieven laten me in de steek.
Nu, om 17:30u, ben ik nog steeds in hemelse sferen... het was geweldig. Mijn mooiste serie waarnemingen tot nu toe.....
