za 10 juli 2010, 8:30u - 10:00u
Nu al een apotheose? Is dat niet wat vroeg? Het antwoord is kort en simpel: ja het is vroeg maar toch start de apotheose. Waarom? Omdat er zo verdomd weinig te beleven valt bij de toren. Misschien komt het omdat ik andere jaren al zoveel gezien heb. Misschien ook omdat tijdgebrek een rol speelt.
Nu was ik gisteren al een poosje bij de toren geweest. Dat er niet veel te zien was maakte dat ik het geen verhaal waard vond. Vanmorgen sta ik om zes uur klaar, maar ik kan me er niet toe zetten om meteen te vertrekken naar De Mortel. Het wordt opnieuw een hete dag en vannacht is er nauwelijks verkoeling geweest. Het is me opgevallen dat bij heet weer ook de valken niet erg actief zijn, dus verwacht ik al niet heel veel.
Op het spottersveldje is het al behoorlijk druk en word ik allervriendelijkst ontvangen (smile). Al snel krijg ik te horen dat de toren overgenomen is door ... torenvalken. Er zit er maar een in beeld en inderdaad is de bruin gespikkelde rug goed genoeg te herkennen op de betonnen rand. "Het is de maand van de torenvalken", merk ik op, daarbij refererend naar de kalender van de Vogelwerkgroep en Natuurcentrum De Specht die ons kleinste kantoortje in huis opsiert. De weken 26 en 27 worden opgefleurd door een foto van een nest torenvalken aan het Karrespoor in Gemert.
Het wordt al snel duidelijk dat het vandaag weer gloeiend heet wordt op het spottersveldje. Actie is er opnieuw nul komma nul. "Ik blijf niet lang", weet ik dan al. De dames gaan boodschappen doen. Gerrit E en ik blijven alleen achter. Ook Gerrit houdt het al gauw voor gezien. "Ik heb thuis gezegd dat ik naar huis kom zo gauw mijn water op is", verklaar ik. Ik blijf dus nog heel even.
Gerrit keert zijn auto wanneer ik hem wijs op wat beweging bij de toren. Hij zwaait en rijdt door. Het is toch echt een slechtvalk die om de toren vliegt. Een van de torenvalken maakt dat hij weg komt. De slechtvalk landt na wat rondjes op de grote antenne. Af en toe meen ik een zilverkleurige ring aan de rechterpoot van de valk te zien. De valk blijft steeds naar beneden kijken. Er moet iets op het dak zijn wat continu de aandacht trekt. Ik heb geen idee wat. Ik kuier wat heen en weer over de HB-weg, telkens zoekend naar dat ene stukje schaduw dat de gevoelstemperatuur wel een graadje of tien aangenamer maakt. Gek genoeg voel ik nu ook het beetje wind dat er staat.
Het flesje water gaat snel leeg. De geest zegt nog even te willen blijven, maar het gezonde verstand zegt me niet te lang zonder water te blijven. Om elf uur start mijn jongste met zijn eerste rijles. Net zoals toen met mijn dochter besluit ik stiekem een paar fotootjes van deze gebeurtenis te gaan maken. Onopvallend natuurlijk, want hoe anti-stoer is dat, dat je vader er foto's van staat te maken! Ha,ha over een paar weekjes zal ie er toch wel blij mee zijn, zo schat ik in.
Voordat ik de koelte van mijn auto ga opzoeken bedenk ik nog even de kijker-camera toestanden van enkele jaren geleden. "Zal ik nog eens..."
Hee, tot wirrus en anders.. tot nooit...
