vr 23 juli 2010, 19:45u - 20:45u
Vandaag heb ik een hoop te doen. Maar wanneer ik op weg ben naar de boekhouder om de verwerkte kwartaalcijfers op te gaan halen, stop ik mijn camera toch maar even bij me. Misschien ga ik nog wel even naar de toren. Maar de plannen worden stante pede veranderd wanneer mijn dochter me attendeert op een krabbel op de kalender. "Shit ja, ik moet even met mijn vader naar het ziekenhuis voor de uitslag van een onderzoekje".
Die uitslag valt reuzemee, maar ondertussen is het te laat voor een middagbezoekje aan De Mortel. Na de warme maaltijd moet ik nog een paar klusjes klaren en dan ga ik toch maar op pad. Het is kwart voor acht. Op de toren zie ik geen gestalte die op een valk lijkt. Een paar minuutjes wacht ik af en dan loop ik door naar de achterkant van de toren. Daar zal de zon me niet in de ogen schijnen en wellicht zie ik de valken daar.
Ik loop het bochtje door en zie opeens iets wegvliegen vanaf de half in het water liggende oude boomtak. Ik herken wat blauws en wat oranjes. "Is het...???" Er schiet een stootje adrenaline door mijn spieren. Is het ijsvogeltje dan toch terug? Even begin ik te twijfelen. "Zag ik het wel goed?"
Aan de achterkant zie ik inderdaad een valk op de lamp. Helemaal rechts op de onderste ring beweegt ook wat. Er zit ook daar een valk. Ik weet zeker dat die daar even geleden nog niet zat. Omdat de valk op de lamp geen aanstalten maakt om meer te bewegen dan even met de ogen te knipperen, keer ik terug. Ik steek de Loop over het bruggetje over, ga door het klappoortje en loop een eindje over het door wandelaars ingesleten paadje richting de poel. Ik tuur naar de toren en zie nu duidelijk hoe de valk een prooi zit te plukken. Even aarzel ik en dan gaat het knopje toch maar even op filmen. Zo maar voor de aardigheid. Een topfilm zal het niet worden en na een minuutje stop ik. Dan kijk ik even om me heen en ontdek ik een verse plukplaats. Hier is duidelijk niet al te lang geleden een duif door een slechtvalk verorberd. De restanten zijn een stille getuige.
Het klappoortje piept wanneer ik het open. Ik stap op het bruggetje en kijk langs de Loop. Mijn oog valt op een uitstekende tak waar ik even daarvoor het ijsvogeltje dacht te zien. "Is het een blaadje of...?" Ik zet mijn kijker voor mijn ogen en dan weet ik het zeker: het ijsvogeltje! Ik graai naar mijn camera, maar ik ben al te laat. Schichtig vliegt het mooie vogeltje met grote vaart over de Loop (maar van me af) weg.
Dan loop ik toch maar terug naar het spottersveldje. Daar blijf ik even op het bankje zitten. Een vader begeleidt zijn skeelerende dochtertje. Onderweg worden naast het skeeleren ook wat sommetjes geoefend: "en hoeveel is dan 11 plus 11?" Het meiske rekent even en zegt dan zeer beslist: "22". "En hoeveel is 20 plus 10?", test vader verder. Bij 80 plus 10 kan ik het antwoord niet meer verstaan. Maar de kleine zal het ongetwijfeld goed hebben.
Wanneer een duif nog wat pogingen doet om een van de valken uit de tent te lokken door drie, vier pogingen te doen ergens op de toren te landen en er dan geen enkele reactie komt, vind ik het wel weer welletjes.
