Over doping, Gerrit E en een bijna botsing met een ree

Updated

Gisteren heb ik een rustdag genomen. Hoewel de Tour de France en de wielrennerij een flinke deuk heeft opgelopen, ook bij mij, wou ik de rit die op het programma stond toch wel volgen. De Rabo Deen won nog ook, dus dat maakte mijn dag behoorlijk goed. Toch blijft dat gevoel een beetje hangen, dat misselijke gevoel, die twijfel. Volgende week weet je eigenlijk pas zeker wie de winnaar van deze etappe is. Dan zijn de dopinguitslagen binnen, dan pas is er zekerheid. Nee, de wielrennerij heeft een geweldige klap gekregen, ook in mijn beleving.

Dan vandaag maar weer het verhaal van de valkenfamilie op de toren. Hier speelt doping geen enkele rol, ook geen belastingontduiking, geen geldelijk gewin, hier is het nog allemaal puur. In de verhalen van gisteren en eergisteren is het aanvankelijke vermoeden dat mogelijk een van de jongen zijn weg al gevonden heeft weer ontkracht. Dit verbaast me niets. Zoveel zelfstandigheid hebben ze ons nog niet getoond. Misschien dat we vandaag wijzer worden door zelfstandige geslaagde prooivuchten of dan tenminste toch prooioverdrachten?

Wek ik nu verwachtingen?
Bij aankomst op het veldje, het zal rond kwart voor tien zijn, is daar een bekend gezicht. Het is de man uit Eersel, die zich voorstelt als Gerrit. Niet DE Gerrit, maar DE andere Gerrit dus. Hij is er al een hele poos en heeft ook Mieke, Dorine en Piet al ontmoet. Die zijn echter allemaal weg bij mijn aankomst. Op de antenne op de verbinding met de bovenste vertakking zit een valk. Geen idee welke, maar het is een valk en het is ook de enige valk die we in beeld hebben.

Niet veel later komen Dorine en Piet terug. "Waar is de andere valk?", vragen ze. "Andere valk?" Volgens Dorine en Piet is er een tweede valk naar de voorkant gevlogen terwijl zij aan de achterkant waren. Wij hebben hem niet gezien. Ook een zorgvuldige inspectie van Dorine en Piet levert het antwoord op hun vraag niet op. Niet veel later vertrekken zij weer, ze gaan het zwembad opzoeken. "Geen slecht idee", bedenk ik wanneer ze in de auto stappen en aanrijden.

Vrij snel daarna, het is dan 11:30u, vliegt er plotseling een valk naar de achterkant. Hij komt uit het niets ergens van de rechterkant vandaan. Even later plaatst zich een valk op de lamp aan de rechterkant in ons zicht. Hoewel het met mijn kijker niet echt scherp te zien is, meen ik toch het geel aan de snavel te herkennen. De grootte wijst op Pa. S2 is gewoon hoger wanneer ze op die lamp zit.
Dan valt me plotseling de verlichting achter het bovenste raampje onder de onderste ring op. "Da's een TL-lamp, ik zie het nu ook", zegt Gerrit naast me. Er staat een onderhoudswagen onder aan de toren. Er is dus kennelijk iemand aan het werk. Op de lamp, iets daaronder dus, zit Pa rustig te zitten. De vleugels wat van het lijf houdend. "Zit ie te luchten?", vraagt mijn medespotter. Het lijkt er inderdaad op. "Of hij wil breder lijken", bedenk ik dan. Even later vliegt Pa even op om op de bovenste ring bij de rechterschotel te gaan zitten. Die plek bevalt kennelijk niet, want even later vliegt hij daar weer op om een hele poos later weer op de lamp te gaan zitten.

Ik heb al een paar keer aangekondigd te willen gaan vertrekken, maar telkens weerhoudt iets me daarvan. Dat is maar goed ook, want we zien een paar keer wat beweging op en rond de toren. Toch slagen de "nieuwkomers" er telkens in om op een plek te gaan zitten die voor ons uit het zicht is.
Totdat dan eindelijk zo tegen twaalf uur een valk achter een duif aan gaat. Meer dan een schijnaanval kan ik het niet noemen. De valk komt echter van het dak vandaan. (Dat verklaart mogelijk het feit dat Dorine en Piet een valk naar de voorkant hebben zien vliegen, die er nooit aankwam. Die kan goed op het dak gevlogen zijn. Dat maakt verder ook niet uit, nu gaat ie achter de duif aan, maar het is slechts een korte actie. Het is blijkbaar wel het teken voor de valken om nu maar eens wat te laten zien. Terwijl Gerrit de toren vanuit bouwkundig perspectief zit te bewonderen (hij werkt in de bouw), start de actie....

Binnen enkele minuten zien we valken uit het niets tevoorschijn komen en ook weer vertrekken. Op een zeker moment volgen we een valk rechts van ons. Ik zie ineens een tweede valk opdoemen en een derde.... een duif! De grootste valk maakt hoogte, de ander duikt stijl omlaag en verdwijnt achter de bomen. De hoogste valk laat de duif ook weer ongemoeid richting Bakel ontkomen. Waarom de valk dan zo'n hoogte maakt?
Op de toren zit Pa nog altijd wat rond te kijken. Plotseling horen we de bekende kreetjes die ik geen naam kan geven, maar ze zijn vergelijkbaar met het geluid dat Pa bij de allerlaatste cambeelden op het rooster maakte. Korte kreetjes dus. (Op de geluidsfragmenten op de pagina "Slechtvalken" is dit geluid ook even te horen). Ik probeer te zien of Pa dit geluid maakt. Ik krijg pas zekerheid wanneer hij vanuit de lucht ergens achter ons antwoord krijgt. Hij spreidt zijn vleugels, draait zich iets meer richting De Mortel en... vliegt op. Nu zien we de valk die hij toeschreeuwt ook. Maar die heeft beslist geen prooi bij zich. De antwoordgeluiden duiden op S2, maar verder heb ik geen aanknopingspunten. De valk is "uit de zon" gekomen en dan is het met mijn zicht heel gauw afgelopen. De tranen rollen over mijn wangen. Ik wrijf weer, ik moet wel, al weet ik dat dit desastreus is.
We volgen de valk die zoals het zo mooi aangeduid wordt "op thermiek" minutenlang zweeft. Maar het is in de richting van Bakel, waar de zon nu dus tussen de bewolking door staat te verblinden. Dan zie ik de valk weer even, dan moet ik hem weer loslaten. Even wrijven weer en opnieuw proberen hem in het vizier te krijgen.
Het wordt wel wat bewolkter maar ik verwacht geen regen, zeg ik tegen Gerrit. Dan valt er een spatje. "Ik voel er toch al een", zegt Gerrit. Het heeft niet veel om het lijf, dus verwacht ik dat het wel over gaat. Het is wel weer jammer, want er zijn even twee valken in de lucht en ook bij de toren is wat beweging waar te nemen van mogelijk een derde valk.

Dan worden de registers weer opengetrokken en worden we op een 'stief' buitje getrakteerd.
Ik pak de plu uit de auto en na enkele minuten is het nagenoeg over. Hoewel er nog minstens een valk in de lucht moet zijn (wel uit het zicht verloren) wil ik het allemaal niet meer afwachten en besluit nu toch echt naar huis te gaan. Gerrit vertrekt ook weer richting Eersel. Volgende keer komt hij weer eens echt vroeg. Volgende keer? Ja, die zal er voor mij ook wel weer komen. Of dat vandaag nog is? "Ik zie wel", denk ik, als ik naar huis ga.

Vanavond moest ik nog even terug. Een beetje meer voldoening halen was de opdracht die ik mezelf stelde.
Op de toren? Niks te zien.
De volgorde waarop ik gezelschap krijg: eerst Dorine en Piet ("jullie zijn te vroeg", geef ik een cliché een andere wending), dan Mieke op de fiets, even later gevolgd door Jumper en nog wat later door een echtpaar en een verstekeling.
Jumper heeft een mooi "pleeg"hondje bij zich. "Dat is alvast iets, leuk beestje", vinden we allemaal.
De koffie van Dorine smaakt weer opperbest. Op de toren? Geen enkele beweging.
Dan het grote moment: een valk! Hij komt ergens van de achterkant vandaan, vliegt even rechts naast de toren en.... verdwijnt weer aan de achterkant.
"Dat is één...", tel ik alvast.

De minuten worden gegroepeerd in kwartieren. Op de toren? Geen actie. Het begint te druppelen, druppels worden een buitje, het buitje houdt aan.
Ik besluit te gaan schuilen, waarop de 'verstekeling' mij er op wijst dat ik normaliter een wijs gezegde hanteer: "wie schuilt onder boom of blad, wordt twee keer nat". "Je moet er weer onderuit voordat het begint door te druppelen", antwoord ik. Ik besluit toch maar in de auto te schuilen. Muziekske erbij.... De anderen, uitgezonderd de door weer en wind geharde Mieke, trekken zich ook onder de bomen terug. Een veldmuisje rent de weg over. (Is dit een aanwijzing, een waarschuwing van Moeder Natuur?)
Wanneer het buitje nagenoeg over is, is voor mij een blik op de toren genoeg. Zo leeg als wat en dus druip ik af.

In een rustig tempo verlaat ik de Hemelsbleekweg en rustig kar ik door richting De Mortel, wanneer ik plotseling iets op het fietspad links van me zie springen. Automatisch laat ik het gas los. Het wezen op het fietspad springt de weg over: een ree!!!! Het beestje springt moeiteloos over de omheining van het bos aan de rechterkant. Het is veilig. Pfff, ik ben toch wel een beetje geschrokken al hoefde ik niet eens te remmen.
Op het veldje amper iets kunnen zien en dan dit!