za 17 april 2010 (en vr 16 april)
Vrijdag kon ik even gaan. Wetende dat er geen tijd voor een verhaaltje en foto's zou zijn, ging ik toch maar even op pad.
Het is zo'n beetje kwart over drie wanneer de tijd er zich even voor leent. Een uurtje pauze kan met een uurtje "bankhangen" worden ingevuld, maar ja, dan gaat Kuiko veeeeeel liever Mortelen. En zo gezegd zo gedaan.
Er staat een auto in de berm, maar er lijkt verder niemand in de buurt. Maar erger: ook de toren is niet meer dan een kale betonnen massa met een netkast met hoogst waarschijnlijk daarin een broedende valk. Op zich ook spannend, maar vanaf de grond niet spectaculair. Waar is de andere valk? Een speurtocht levert nul komma niks op. Dan maar een voettochtje naar andere invalshoeken.
Helaas blijkt er ook aan de achterkant geen valk te zijn. Wel wat hooglanders die door de Loop waden op zoek naar nog lekkerder gras. "Is het weer de kwikstaart die zich laat bewonderen?" IK denk het wel, dus knipt mijn camera maar weer eens. Ik besluit snel terug te gaan naar een betere plek met uitzicht op de toren. Ik wil immers niks missen.
Aan de overzijde van de Loop wandel ik naar de poel waar ik maar tot zes junior-gansjes kom. Ze zitten tussen het gras aan de oever, dus een mis-telling is heel goed mogelijk. Klein grut in de bossen laat zich lastig fotograferen. Ik loop weer terug naar het spottersveldje. Daar is de oogst met een goudhaantje, staart- en pimpelmeesjes en een geelgorsje niet gering. Hoogtepunt: een tweetal reeën die de Loop oversteken en in het bos verdwijnen.
Valken? Geen gezien. De eigenaren van de merkgenoot van mijn auto komen teruggewandeld. Een kort gesprekje en dan gaan de onbekenden weer. Goed idee. Ik ga ook maar weer eens.
Thuisgekomen zit het me een beetje dwars dat ik Pa niet gezien heb. Tuurlijk, hij kan best een uurtje de hort op zijn. "Morgen ga ik weer", is mijn beslissing dan al genomen.
Omdat ik bij het krieken van de dag opsta, merk ik dat het vriest. Eerst maar eens even de werkzaamheden van gisteren afmaken, en dan...
Het zal een uurtje of negen zijn, wanneer ik op het spottersveldje aansluit bij de vaste zaterdagochtendkompaan: Gerrit E. Hij hoeft me niet te wijzen waar de valk zit. Zonder er bij na te denken schiet ik een plaatje van PA die op de antenne zit... neem ik klakkeloos aan. Maar dan maakt Gerrit me wakker. Dit is S2! Pa zit op de eikes.
Het duurt lang voordat er enige beweging is op de toren. Dus gaan we buurten en verliezen we de toren een seconde of wat uit het oog. Natuurlijk wordt dat gestraft. "Hee, ze is weg!", merk ik op. Heb ik uit een ooghoek gezien dat de valk op het rooster is gaan zitten? Het is een fractie van een seconde en dan is de valk foetsie. Vermoedelijk naar binnen. Meteen vertrekt er dan weer een valk vanaf het rooster. "Dat zal Pa zijn", veronderstel ik. In het zowat kortst mogelijke vluchtje verdwijnt de valk voor mijn gevoel aan de rechterkant op de ring. Maar dan merkt Gerrit op dat er een valk op de stellage aan de linkerkant zit. "Pa", weet Gerrit te melden.
Ik ga op onderzoek uit. Vanaf de overkant van de Loop is het zicht op de stellage veel beter. "Pik ik meteen de nijlganzen even mee", is mijn plan. Ik tel de ganzen en kom weer uit op acht jonkies. En hoewel ik van mening ben dat er veel te veel nijlganzen komen, ben ik toch blij dat ze er toch nog allemaal zijn. Weer trek ik een stukje het bos in, vang een vogeltje met mijn camera en ga dan weer terug. Voorzichtig steek ik het bruggetje over. Bang om het ijsvogeltje te missen, mocht dat er nog zijn. Klats, valt het hekje achter me dicht. Verstoord kijk ik om en zie een man met loopstokjes op me af komen. "Stoor je niet aan mij, hoor", zegt de man. "Ik niet, maar de vogeltjes zijn gevlogen", dwing ik me om alleen te denken en niet hardop te zeggen.
Terug op het veldje is Gerrit naar de zandhoop onderweg. Hij wil een filmpje maken van Pa, maar hij komt al snel terug. "Zo kan ik hem niet filmen", verwijt Gerrit de onwetende Pa die een beetje gedraaid zit. We staan op het punt om weer te gaan wanneer een camper vanaf het onverharde deel van de HB-weg onze kant op komt. "Belgisch kenteken". De camper stopt in de berm en dan rijst er een klein vermoeden. "Zou het Nicole kunnen zijn?", vraag ik me af. Een vrouw en man komen uit de camper. Ik probeer haar te herkennen, maar de twijfel is te groot. "Ik wacht wel af", bedenk ik.
Een minuutje later herhaalt zich een proces van een paar jaar geleden: "Hallo Kuiko", klinkt het. Toen voelde Nicole aan dat ik Kuiko moest zijn, zonder me te kennen. Ditmaal zal ze me wel herkend hebben. De man stelt zich voor als Frans. Niet lang daarna zijn we in een gezellig gesprek verwikkeld.
Kennelijk vindt Pa dat ie de nieuwe bezoekers tenminste een showtje verschuldigd is. Hij verlaat zijn stekje op de stelling en maakt hoogte boven het bos rechts van ons. "Hij doet alsof ie ene buizerd is", meent Gerrit. Hij heeft gelijk. Pa draait rondjes op thermiek en wordt steeds kleiner. Wanneer ik mijn camera laat zakken om het vervolg met de kijker gade te slaan, kan ik hem niet meer ontdekken. Gerrit heeft hem nog lang in de kijker en Nicole kan hem nog volgen met het blote oog. Ik probeer in te schatten in welke richting ze kijken. Ik zie hem niet.
In het water plonst een voor mij onbekende vogel. Ik probeer een plaatje te schieten om de vogel thuis beter te kunnen bekijken. "Mot nog veel leren". Ook Gerrit112 komt nog even kijken, maar hij trekt meteen door het bos in. "Kom straks nog wel even hierheen", zegt Gerrit. "Ben dan vermoedelijk al lang weg", geef ik direct aan. Ik had al een uurtje eerder naar huis willen gaan, maar zoals zo vaak.....
Veel fotootjes, ...van gisteren en vandaag
Gisteren...
Vandaag...
