vr 4 juni 2010, ochtend en middag
Ja, ja vandaag moet en zal ik naar de toren. Er zal heel wat te zien zijn, want de kids gaan voor het oog van mijn camera op vliegles. S2 laat dit seizoen zeker zien dat ze geen tienermoeder meer is en zal haar drie jongens (denk ik nu ineens aan De Zonen van Pietje Bell?) wel eens voorbeeldig gaan opvoeden. Ach wat kunnen verwachtingen hoog gespannen zijn.
Gerrit112 zit net als gisteren op het bankje. Omdat ik met de hoogste verwachtingen het veldje opstorm verwacht ik al sensationele dingen gemist te hebben. Maar Gerrit heeft helemaal niet zo'n overweldigende dingen te vertellen. De kids laten zich amper zien. Pa en S2 vliegen wat af en aan, maar verder.... "Huh, houdt Gerrit me voor de gek?" Valt het droomscenario nu al in duigen? "Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen", de carnavalskraker van weleer schiet door mijn hoofd. "Laat het nu dan meer een keertje op mij van toepassing zijn", droom ik verder.
Het duurt tot kwart voor elf totdat ik het de moeite waard vind om mijn camera te grijpen. Eén valk, het moet haast S2 zijn, komt aanvliegen en in de gauwigheid zien we de prooi over het hoofd. Pas bij de laatste meters voor de "dropzone" op de tweede ring zien we de prooi bungelen. Ik ben nog net op tijd, Gerrit is die fractie van een seconde te laat. Meteen verlaat S2 de plek weer en gaat na een paar rondjes om de toren op de grote antenne zitten.
Gerrit weet me te melden dat zij voortdurend op het dak lijkt te kijken. Zit daar haar kroost? We weten het niet. De tijd verstrijkt weer snel. Het is warm en misschien is daardoor ook mijn vermogen om dingen te onthouden wat vertroebelt. Het tijdstip en de voorgeschiedenis kan ik me niet meer herinneren, maar opeens snelt S2 weg. We denken dat ze een duif op het spoor is, maar zien dan opeens boven de bossen aan onze linkerzijde een andere, minstens zo grote slechtvalk opduiken. Het gevecht duurt kort, maar is des te heftiger. Pootjes strengelen in elkaar. De "ander" lijkt iets lichter van kleur dan S2. Plotseling vliegen de valken van elkaar vandaan en omdat ik de fout maak om de vluchtende valk ook even te willen volgen, ben ik ze meteen allebei kwijt.
Zoals ik al aangaf, ben ik de tijdsvolgorde kwijt. Mijn camera vertelt me dat om 11:15u een jonge valk in beeld komt. Hij bevindt zich bij de antenne waar hij zijn vleugels wappert. "Toe dan, je kunt het", fluister ik hoopvol, maar behalve een stukje joggen langs de betonnen rand gaat het avontuur niet.
Dan zijn we ook deze jongeman weer kwijt. Een beetje kenmerkend voor dit tegenvallende schouwspel is het dat Gerrit opeens een kruipende beweging ziet op de grond, een stukje voor ons. Het is een salamandertje dat zijn weg baant door het hoge gras. Ik loop ernaartoe en stel mijn camera alvast in. Het ene moment zit het beestje goed zichtbaar stil, het andere moment moet ik veel moeite doen om hem terug te vinden. Mijn camera schiet plaatjes. De salamander schudt met zijn koppie. Ik zie niet goed wat hij nu doet. Thuis zal blijken dat ik een voor mij uniek moment heb vastgelegd. De salamander heeft namelijk een kever te pakken en verorbert die. Het schudden is het -met huid en haar- binnenwerken van het torretje.
Het is erg warm en het wordt tijd om een paar "eikes in de pan te gaan gooien", het is bij ons bijna een traditioneel gezinslunchtafereel op de vrijdagmiddag. Gerrit groet me en ik kan zijn gedachten lezen: "die komt nog wel terug".
En om kwart over twee krijgt Gerrit zijn gelijk. Ik wil mijn auto op zijn vertrouwde plekje neerzetten wanneer werkelijk een kudde kinderen de berm met hun fietsen ingenomen blijken te hebben. Het is een groep die ergens in de buurt bivakkeert en bezig is met een fietstocht door de natuur. Ze vinden het wel leuk om te weten waar de valken hun nestkast hebben. Verwend met wat fraaie prooivangsten worden ze helaas niet. Een juf komt vriendelijk vragen of we zin hebben in koffie en/of koek. Gerrit en ik bedanken allebei want we hebben zelf genoeg "vocht" bij ons. Ze informeert nog even: "hoe heten die vogels ook alweer? Vechtvalken?" "Slechtvalken", verbetert Gerrit vriendelijk. Ik draai me even om, ik wil haar niet lullig uitlachen, maar ik voel me een beetje als Pa Bell wanneer zijn zoon "Pietje weer eens een rake opmerking maakte. Ik kan me de tekst "en Pa Bell buldert het lachend uit" nog levendig uit mijn stukgelezen Pietje Bell-boekjes herinneren. "Tante Cato, bent u van ijzer?" "Nee, mijn jongen hoe kom je daar bij?" "Omdat vader zegt dat u een tang bent!" Wat heb ik indertijd van de boekjes van "Chr." van Abkoude genoten.
Ik dwaal af. We gingen het toch hebben over schitterende eerste vluchtjes van de kids? Ik kan de lezer alvast verklappen dat die vanmiddag uitblijven. Is er dan niets leuks meer te melden? Oh jawel, altijd natuurlijk! S2 heeft een paar jachtpogingen ondernomen. Een duif die rakelings langs de toren vloog heeft dat bijna met de dood moeten bekopen, maar één enkele snelle schijnbeweging was al genoeg om S2 te doen omkeren. Na een poos op de antenne besluit ze opnieuw op jacht te gaan en weer een tijdje later keert ze terug. Ik hoor haar zonder haar te zien aankomen. Het is de kreet die je wel eens hoort wanneer er gevaar dreigt of wanneer ze met prooi thuiskomt. Vreemd is deze terugkomst. Zoals gezegd hoor ik haar aankomen. Links achter de toren zie we een drietal roofvogels. Twee blijken buizerds te zijn. De derde is S2. Ze verjaagt met een felle uithaal de buizerds en blijkt dat te doen met.... een prooi onder haar poten !!!!! Die wordt ergens aan de achterkant op een ring gedropt en vervolgens keert ze terug op de antenne. Met stomheid geslagen schieten de beelden telkens weer in de herhaling door mijn hoofd. (Of het Gerrit is, die het voorval mee zag of dat het "Skreeverke" is, kan ik me niet meer herinneren. Zij hebben elkaar op enig moment afgewisseld. Ik merk ondertussen dat ik weer last heb van hooikoorts en besluit een beetje in de schaduw van een boompje te gaan staan. Terwijl Jacques en ik staan te buurten stopt er een al wat "gevorderde" wielrenner. Hij stapt af en begint te buurten. De man komt uit Venray en snijdt talloze onderwerpen aan. Mijn aadacht wordt getrokken door een vliegend monster: een "air snare" zou je het plaatselijke dialect op zijn Engels uitspreken voor het beest dat meer algemeen bekend staat als "libelle". "Glaaze sneijer", noemen zie die bij ons in Bakel weet Jacques me te vertellen. De libelle laat zich schitterend op de foto zetten en haast vergeet ik de doffe ellende dat mijn droom: vliegende jonkies te zien, vandaag niet gaat uitkomen. Heel even loop ik nog terug naar het veldje waar alweer een bekende arriveert. De scootmobiel van de vriendelijke oudere man uit Uden rijdt het veldje op. Vanuit een ooghoek neem ik een heel stukje verderop een beweging waar. Instinctief grijp ik mijn verrekijker: "d'r zit nun haos", wijs ik naar de plaats waar ik het beest zie zitten. -- Naar huis --
Paar foto's...
