za 06 februari 2010, 9:30u - 13:00u
Nooit was het echt rustig en soms was het extreem onrustig. De slechtvalken van De Mortel hebben, onbewust en onbedoeld, al veel teweeg gebracht. Menselijke emotie speelde telkens de hoofdrol. Over mijn gedachten daarover wil ik niet veel kwijt, maar soms zet een opmerking van deze of gene mij aan het denken. "Réfléchir", komt hier als een veelzeggend frans werkwoord in me op. Het betekent zoiets als "overdenken", "bezinnen", maar ook zoiets als "reflecteren", "naar jezelf kijken" dus. Ik verklap geen geheim als ik stel dat het uitzenden van live-beelden nu vrijwel kansloos is.
"Het uitzenden van de beelden is een doel op zich geworden, het welzijn van de valken is daar ondergeschikt aan geworden", zo sprak laatst iemand tegen me. Misschien zit daarin wel een kern van waarheid, al ben ik er van overtuigd dat iedereen met goede bedoelingen aan de slag is gegaan. En klopt het daarom toch? "Reflechir", in de betekenis van ook jezelf een spiegel voorhouden levert verrassende reflecties op. Is dat niet op zovelen van toepassing: "een doel op zich". Ik denk na over mijn verhalen. Ooit begonnen vanaf de weg van Bakel naar De Mortel op een bescheiden plekje in de berm. Steeds vaker met een fotocamera in de hand en om de beelden wat dichterbij te krijgen met een verrekijker op een onmogelijke manier ervoor. Daarna met een veel betere camera en zelfs met filmpjes erbij. "Reflechir:" ging dat uiteindelijk ook nog om te vertellen of was ook het verhalen een doel op zich geworden? Waarom stap ik nu in de auto? Is dat om te kijken en te verhalen of is het publiceren van het verhaal het doel geworden? Ik besluit er niet langer over na te denken en zet mijn auto weer in de berm.
Gerrit E en Mieke turen omhoog. Meestal is dat een goed teken. Er zal wel een valk te zien zijn. De valken zijn niet overijverig tijdens mijn bezoekje van vandaag. Gerrit heeft de mooiste momenten wellicht al gehad, vanmorgen, veel te vroeg voor mij. Toch blijft het altijd weer leuk om de valken naast elkaar op de antenne te zien zitten, eentje vaart te zien maken naar een doel dat wij niet kunnen zien en vervolgens de ander er achteraan te zien gaan.
Op een paaltje aan de overkant aan de bosrand waarlangs het paadje naar "de Loop" voert zit vogel. Gerrit E meent er een specht in te herkennen, maar ik geloof dat niet. Hoewel de vogel vanaf deze afstand moeilijk te herkennen is, probeer ik aan de hand van de lichte voorkant een wat donkerdere kop en de grootte van de vogel te bedenken wat het kan zijn. Dan roept Mieke dat ze denkt dat het een gaai is. "Bingo", dat was hem, weet ik nu ook. Dan springt de vogel in de wei en zien we duidelijk het blauwe tussen het bruine aan de vleugel. "En nu weten we het zeker."
Ook zijn we getuige van een (kort) bezoekje op het rooster van de nestkast door Pa en (gelukkig zie ik het ook weer eens) een wipje, jawel, kort daarna. Het is zeker niet voor het eerst dat ik dit schouwspel sta te observeren, maar telkens weer is het zo mooi om te zien dat het lijkt alsof het voor het eerst is.
Ook op het veldje is wat beweging. Jonne komt en ook Lambert laat zich even zien. Natuurlijk is er één onderwerp dat de boventoon voert. Wie is er gelukkig met wat er nu speelt? Wat is de winst en voor wie? Er zijn alleen verliezers", weet ook Lambert. Eén voor een verlaat iedereen het veldje weer. Een sms-je wijst me op het nut om de auto eens gecontroleerd nat te maken, de pekel eraf en een stukje glans terug.
"Wat was ook weer dat franse werkwoord", zoek ik in mijn verwaterde franse woordenschat wanneer ik in de auto stap. "Réfléchir", weet ik ineens weer.
De fotootjes, ...
