Mijn laatste beeldwaarneming: toen nog 4 eieren, nu vier donsjes...
di 27 april 2010, 19:55u - 20:25u
Omdat ik vandaag als laatste een werkbezoek in Boekel op het programma heb staan, hoop ik wat eerder thuis te zijn en dan zie ik meteen ook weer kansen om... Helaas wil een bezoek dichtbij huis niet zeggen dat je dan ook eerder thuis kan zijn. Het gesprek loopt dus wat uit. Kan gebeuren, en hoort er gewoon bij.
Mijn eerste volle tank is ondertussen hoognodig aan aanvulling toe en ik gris mijn camera maar meteen even mee nadat ik "de soep en erpel" heb laten smaken. Mijn auto zet koers naar De Mortel. Bij het afslaan op de rotonde om het laatste kromme rechte eind te gaan afleggen dat mij naar De Mortel voert, moet ik opeens vol op de rem als een oudere dame het pompstation zonder uitkijken verlaat en pardoes voor me de weg oprijdt. Ik schrik me een hoedje en gebaar wat onvriendelijk dat de "oude doos" dan ook maar moet doorzetten. Kwaad, omdat een tweede aanrijding buiten mijn schuld binnen een maand nou toch niet echt gelegen komt is het gebaar wat onvriendelijker dan het zou horen te zijn. De oudere dames zijn zich waarschijnlijk nog harder geschrokken dan ik dat ben. Ze zetten hun tocht voort op een snelheid waarvan ik niet wist dat mijn auto dat ook al aankon. Harder dan stationair kan het allemaal niet zijn. En ondertussen voel ik me al een beetje schuldig over mijn reactie.
Met de twee reetjes van eergisteren nog vers in herinnering hou ik mijn gas in op de plek waar de twee overstaken. Je weet immers maar nooit. Toch komt het geheel onverwacht wanneer twee vechtende pimpelmezen precies voor mijn auto door een robbertje aan het vechten zijn. Ik rem, maar ik geef ze geen schijn van kans dat ze dit overleefd hebben. Een vloek perst uit mijn lippen. Ik kan het niet verdragen om een beestje dood te rijden, laat staan wanneer het er twee zijn. Maar dan zie ik tot mijn geluk dat de twee ineengestrengeld in een struik naast me verderknokken. "Pfffff, da scheelde niks", mompel ik.
Wanneer ik mijn auto in de berm parkeer weet ik dat de zonnestraaltjes bezig zijn met hun afscheid van de dag. Binnen het half uur zal het maken van foto's weinig schoons meer opleveren. Maar op mijn eigen manier wil ik Pa en S2 mijn respect tonen voor het ter wereld brengen van toch maar weer vier piepende witte donsjes. Ik had nog even op het forum van Piet en Dorine gecheckt of er nog "nieuws" was. En ondanks het trieste bericht dat een defect aan de apparatuur de uitzending van beelden onmogelijk maakt, is het nieuws van de vier donsjes die vanaf de monitor in de toren te zien waren toch ook weer heel goed nieuws. Eigenlijk is dat voor mij persoonlijk genoeg om te weten.
Op de stellage op de derde ring zie ik een oneffenheid. En omdat staalconstructies nu eenmaal de eigenschap hebben recht te zijn vermoed ik de aanwezigheid van een valk. Met de kijker zie ik iets meer, maar niet genoeg om te weten of het ook een valk is, die daar zit. Ik besluit geen tijd verloren te laten gaan en ik kuier meteen aan richting de overkant van de Snelle Loop. Op het paadje langs het bos komt me een heerlijke geur tegemoet. De bloesem is echt op zijn hoogtepunt voor wat betreft de afgifte van haar lentegeur. Ik loop door, maar de geur snuif ik nog even lekker op. Weg is de boosheid over de bijna aanrijding. Wanneer ik op het bruggetje ben verwijder ik het vuur van mijn peuk en steek ik het restant van de peuk in mijn zak. Sissend dooft het water het vuur. De droogte gebiedt rokers om extra alert te zijn.
Wanneer ik over de Loop ben en het poortje voorbij ben, kijk ik op om de stellage af te scannen. Ik ben er bijna zeker van dat het Pa is. Ik zie zijn kop niet, maar de staartpennen zijn in verhouding wat korter dan die van S2. Een blik door mijn kijker haalt ook de laatste twijfels weg. Ik maak een kiekje en draai me dan om naar de nijlganzen die me opvallend genoeg niet met een waarschuwend gegak begroeten. Ik tel de kuikens en kom op acht. Er is maar één ouder te zien.
De zon is nu niet meer te zien en snel zal het gaan schemeren. Ik loop daarom maar terug. Op het veldje aangekomen is het zicht niet veel beter geworden. Ik maak nog een plaatje dat niet veel anders zal zijn dan het eerste fotootje dat ik even daarvoor maakte en besluit dan maar dat dit het wel is voor vandaag.
Behoedzaam rijd ik terug naar huis. "Gekke dag vandaag, laat ik maar extra alert zijn." "Sometimes", zingen de boxen in de auto....
Paar foto's deze keer...
